گروه فرهنگ و هنر دفاع‌پرس- رسول حسنی؛ سینمای ایران با پشتوانه و قدمتی که دارد، می‌تواند در سطح جهان تاثیرگذار باشد، اما کسانی که نمی‌خواهند ایران در سطح جهانی حرفی برای گفتن داشته باشد، طبعا اجازه نمی‌دهند که سینمایش نیز مطرح شود. به همین دلیل با هر فصل از اکران، با استفاده از نفوذ فرهنگی خود، جنگی خانگی به راه می‌اندازند تا همه فیلم‌ها را به انزوا بکشانند. با اعلام برنامه‌های اکران عید سعید فطر، جبهه‌‌گیری‌هایی صورت گرفته که به نفع هیچ‌یک از آثار اکران شده نیست.
دو فیلم «شبی که ماه کامل شد» به کارگردانی «نرگس آبیار» و «سرخ‌پوست» به کارگردانی «نیما جاویدی» در این میان گوی سبقت را ربوده‌اند. جالب اینکه فضای مجازی و کاربرانی که منتظر ایجاد تنش هستند، بیشتر از صاحبان فیلم هیاهو به راه می‌اندازند و فیلمی را علیه فیلمی دیگر عَلم می‌کنند. وقتی سازندگان «شبی که ماه کامل شد» و «سرخ‌پوست» مدعی این نیستند که متعلق به جناح و حزب و گروهی هستند، چرا عده‌ای سعی دارند که فضای موجود را به نفع یک جریان خاص مغشوش کنند؟ اقدامی که نه به نفع فیلم‌های یاد شده است و نه به نفع کلیت سینمای ایران.
نه فیلم «سرخ پوست» اثر ضعیفی است و نه «شبی که ماه کامل شد» اثر کاملی است اما هر دو فیلم نیاز اساسی سینمای ایران است و باید در شرایط سخت این روزهای سینمای ایران مورد حمایت قرار گیرند. اینکه بخواهیم با حمایت از یک فیلم، فیلم دیگری را مورد هجمه قرار دهیم به معنای حمایت از اثر مورد پسندمان نیست.
هر دو فیلم یاد شده دارای ارزش‌های هنری بالایی هستند. «سرخ‌پوست» قطعا در تاریخ سینمای ایران جایگاه ویژه‌ای دارد. این فیلم به لحاظ ساختار و مضمون نسبت به بسیاری از آثار دیگری که روی پرده می‌روند در قله قرار دارد. نه می‌توان منکر کارگردانی حساب شده و هنرمندانه این فیلم شد و نه بازی حیرت انگیز «نوید محمدزاده» در نقشی که مابه‌ازی بیرونی ندارد. «سرخ‌پوست» همه چیز را با هم دارد، هم فیلمی هنری است و هم اینکه پر مخاطب است، منتقدان و مردم نسبت به این فیلم اقبال نشان داده‌اند و این امتیاز کمی نیست.
در کنار «سرخ‌پوست» و نه در مقابل آن فیلم قابل احترام «شبی که ماه کامل شد» را داریم که در نوع خود قابل توجه است. آبیار در این فیلم سراغ موضوعی رفته است که کمتر فیلمسازی چنین جسارتی را دارد. نکته ظریفی که باید به آن توجه داشت، این است که آبیار موضوعی را برای فیلم خود انتخاب کرده که برای کشورمان کاملاً استراتژیک است.
ما با فیلم‌هایی چون «شبی که ماه کامل شد» و موارد مشابه آن «ماجرای نیمروز؛ رد خون» می‌توانیم در مورد مواضع خود با دیگران دیالوگ کنیم. اگر کسانی به نام دفاع از «سرخ‌پوست» سعی دارند، تبلیغات گسترده برای «شبی که ماه کامل شد» را زیر سوال ببرند، معاندانی هستند که مطلقا برای «نیما جاویدی» و فیلمش فریاد نمی‌زنند.
درد آن‌ها این است که چرا در سینمای ایران آثاری ساخته می‌شود که ترروریسم را محکوم می‌کند. در شرایطی که همه جهان به سرکردگی آمریکا و رژیم صهیونیستی سعی دارند ایران اسلامی را تروریست نشان دهند، قطعا ساخته شدن فیلمی که دروغ‌شان را آشکار کند به مذاق‌شان خوش نمی‌آید و با عوامل نفوذی خود اکران «شبی که ماه کامل شد» را به باد سخره می‌گیرند و تاسف‌بار اینکه عده‌ای بی‌خبر از همه جا و تحت تاثیر هیجانات فضای مجازی روی موج این انتقادات بی‌اساس سوار می‌شوند و آب به آسیاب بیگانه می‌ریزند.
مسلما برخی فیلم‌ها بنا به موضوعی که دارند، باید بیشتر دیده شوند و طبیعی است که سهم بیشتری از فضای تبلیغات را به خود اختصاص دهند، «سرخ‌پوست» و «شبی که ماه کامل شد» هر دو آثار ارزشمندی هستند و می‌توان ساعت‌ها درباره مضامین پیدا و پنهان آن صحبت کرد؛ اما اگر با چشم مصلحت‌اندیش به این دو فیلم نگاه کنیم، هر عقل دوراندیشی درخواهد یافت که کدام فیلم در این روزهای ما می‌تواند تریبون کشور ما باشد.
پیش از این اشاره شد که نیما جاویدی در «سرخ‌پوست» چه شاهکاری را رقم زده و با دیده انصاف که بنگریم از جهاتی هم از «شبی که ماه کامل شد» جلوتر است. در آرای هیات داوران هم در حق این فیلم اجحاف شد. «نوید محمدزاده» حقیقتا لایق دریافت سیمرغ نقش اول مرد بود که با کمال ناباوری از او دریغ شد، اما با این همه نباید این مسائل را تبدیل به جنگ خانگی کرد، تا از این آب گل‌آلود ماهی به تور غیر بیفتد.
آیا بهتر نیست به جای هیاهو و جار و جنجال در فضای بی‌مشتری سینمای کشورمان از هر دو فیلم حمایت کنیم؟ این اقدام نه‌تنها به سود هر دو فیلم است، بلکه فضا را برای رقابتی سالم آماده می‌کند. اگر هر دو فیلم در شرایطی توأم با آرامش اکران شوند و دیده شوند به ساخته شدن فیلم‌هایی به مراتب قوی‌تر کمک خواهد کرد. بیایم به جای «بر هم بودن»، «با هم بودن» را تمرین کنیم تا آرامش حاصل از این رویکرد، فضا را برای تولید آثاری آماده کنیم تا حال فرهنگ و هنرمان بهتر از این که هست، شود.
انتهای پیام/ 161
