گروه فرهنگ و هنر دفاع‌پرس- اکبر صفرزاده؛ سینمای جنگ یکی از مهمترین و تاثیرگذارترین ژانرهای سینمای دنیاست. تقریبا کمتر واقعه مهم جنگی است که سینمای دنیا سراغ آن نرفته و آن را به تصویر نکشیده باشد. حتی کشورهایی که فعالیت چندانی در حوزه سینما ندارند و تولیدات سینمایی‌شان از چند فیلم در سال فراتر نمی‌رود در مورد جنگ‌های تاریخی یا معاصر خود فیلم‌های استاندارد و صادراتی ساخته و آنها را به بازارهای جهانی عرضه کرده‌اند. تقریبا تمامی کشورهای دنیا علاقه‌مند هستند که مبارزات تاریخی خود را به تصویر بکشند و آن را در معرض دید عموم جهانیان قرار دهند به همین دلیل سینمای جنگ همیشه در اولویت اغلب کشورها بوده است.
تقریبا به غیر از کشور ما ایران که عمده تولیدات سینمایی‌اش برای مصرف داخل است دیگر کشورهای صاحب صنعت سینما تقریبا هر چه می‌سازند و تولید می‌‌کنند با رویکرد جهانی و نگاه به بازارهای صادراتی است. کشوری مانند ژاپن با همین رویکرد سالانه میلیاردها دلار از تولیدات انیمیشن خود درآمد کسب می‌کند و علاوه بر کسب درآمد فرهنگ خود را در معرض دید جهانیان قرار می‌دهد.
این همه هزینه و دقت در فیلم‌نامه و کارگردانی و طراحی صحنه و بازیگری و آن همه تاکید تهیه کننده بر عالی شدن همه چیز برای فیلم‌هایی مانند «نجات سرباز رایان» یا «اینک آخرالزمان» فقط و فقط به دلیل ورود به بازارهای جهانی و کسب درآمدهای میلیاردی از این فیلم‌ها است، اگر قرار بود این فیلم‌ها مصرف داخلی داشته باشند و مخاطب محدود، بدون شک شبیه برخی از فیلم‌هایی که ما در ایران تولید می‌کنیم می‌شدند؛ با کمترین هزینه و کمترین دقت و وابسته به پول‌های برخی نهادهای دولتی.
اگر پایه و اساس سینمای ایران بر مبنای صادرات بنا شده بود دیگر هیچ نیازی به کمک‌های دولت برای فیلم‌سازی نبود. اگر برای یک فیلم مشتری جهانی وجود داشته باشد آن فیلم آن قدر سود می‌کند که دیگر نیازی به حمایت دولت ندارد. برای رسیدن به سینمای صادراتی و ورود فیلم‌های سینمای ایران به بازارهای بین‌المللی تهیه کننده‌ها و کارگردان‌ها و بازیگران ما باید تلاش خود را مضاعف کنند و مهمتر از همه اینکه دولت با راهبرد صادرات به مقوله سیاست‌گذاری در تولید فیلم و سریال وارد شود.
تعبیر مقام معظم رهبری در مورد هشت سال دفاع مقدس در یک کلمه «تعبیر گنج» است. اگر بخواهیم از منظر سینما این تعبیر را مورد بررسی قرار دهیم هشت سال دفاع مقدس با آن همه رویداد مختلف و عجیب و سینمایی که در دریا، آسمان و زمین به وجود آورد می‌تواند بهترین دستمایه برای تولیدات سینمایی صادراتی باشد. امر مهمی که تاکنون از آن غفلت شده و سینمای دفاع مقدس کمتر سراغ تولیدات صادراتی رفته است.
با نگاه به سینمای ایران از منظر صادرات می‌توان گفت که این سینما تقریبا فاقد تهیه‌کننده، کارگردان و بازیگر استاندارد است. تهیه کننده حرفه‌ای تهیه کننده‌ای است که بتواند فیلم خود را در بازارهای جهانی عرضه کند؛ کارگردان و بازیگر حرفه‌ای فردی است که بتواند مخاطب بین‌المللی را از محصول خود راضی نگه دارد.
به دلیل کم کارهای صورت گرفته برخی عوامل سینمای ایران در تولید محصولات صادراتی، کمتر مخاطب بین‌المللی را می‌توان سراغ داشت که حماسه‌ها و دلاورمردی‌های رزمندگان ایران در هشت سال دفاع مقدس را دیده باشند و برای دلاور مردی های آنها اشک ریخته باشند. ما در هشت سال دفاع مقدس همان طور که از نام آن پیدا است در «دفاع مقدس» بوده‌ایم و نه در حمله. حقانیت ما در عمل به اثبات رسیده و حالا لازم است که این حقانیت با گردآوری بهترین متخصصان و با رویکرد صادراتی به تصویر کشیده شود و روی پرد‌ه‌های سینمای دنیا به نمایش دربیاید.
تاکنون کتاب‌های بسیار زیادی در حوزه دفاع مقدس چاپ و منتشر شده که برخی از آنها مزین به تقریظ مقام معظم رهبری است. سوال اینجاست که تاکنون چه تعداد از این کتاب‌ها به فیلم‌های صادراتی تبدیل شده است؟ چه تعداد از این کتاب‌ها به سریال های صادراتی تبدیل شده است؟ در هشت سال دفاع مقدس عملیات‌های مختلفی انجام شده مانند کربلای یک، والفجرهشت و ... چه تعداد از این عملیات‌ها به فیلم‌ها و سریال‌های صادراتی تبدیل شده‌اند؟ اگر این همه رویداد و این همه دلاورمردی در کشوری مانند آمریکا رخ می‌داد تاکنون چند فیلم و سریال صادراتی جذاب از آنها تولید و به جهانیان عرضه شده بود؟
بدون شک بهترین کارگردان سینمای ایران ابراهیم حاتمی‌کیا است. زمانی بهترین سریال دفاع مقدس تولید شده توسط صداوسیما را خاک سرخ به کارگردانی ابراهیم حاتمی کیا می‌دانستند و هنوز هم این سریال یکی از بهترین سریال‌های دفاع مقدس است اما این سریال را به کجا می‌توان صادر کرد؟ بافت دراماتیک موجود در این سریال چند نفر بیننده بین‌المللی را با خود همراه می‌کند؟ اگر از ابراهیم حاتمی‌کیا حمایت و به سمت تولید فیلم‌ها و سریال‌های صادراتی سوق داده می‌شد امروز ایران چه جایگاهی در سینمای دنیا داشت؟!
انتهای پیام/ 121
