به گزارش خبرنگار فرهنگ و هنر دفاع‌پرس، «سید محمدعلی داعی‌الاسلام» مجلد دیگری از مجموعه «شخصیتهای مانا» است که به قلم «جمشید نوروزی» به نگارش درآمده است.
«سید محمدعلی داعی‌الاسلام» نویسنده، روزنامه‌نگار و مبلغ مذهبی بود که مناظراتی با تبشیریان مسیحی داشت و به دلیل این مناظره‌ها به داعی‌الاسلام ملقب شد. انتشار مجله «الاسلام» و «دعوه الاسلام» و تاسیس موسسه «دعوه الاسلام» در هند به زبان اردو و فارسی از اقدامات وی بوده است.
نگاهی به زندگی داعی الاسلام، آثار علمی و اندیشه سیاسی، آثار مطبوعاتی، ترجمه و آثار ادبی، نقد تجددگرایی افراطی و طرفداری از مشروطه فصل‌های این کتاب را تشکیل می‌دهند.
در مقدمه این کتاب آمده است:
«مجموعه پژوهشی شخصیتهای مانا با هدف ارائه الگوهای موفق، به زندگی شخصیتهای نیک‌نامی می‌پردازد که در عرصه‌های دانش، فرهنگ، سیاست و اجتماع در ایران معاصر زیسته و درگذشته‌اند. این مجموعه که برای عموم مخاطبان به ویژه جوانان و دانشگاهیان تهیه شده برآیند احساس ضرورتی است که در پهنه ارائه آثار دقیق و مستند از زندگانی افراد تأثیرگذار پدیده آمده است.
از این رو پژوهشگران دفتر ادبیات انقلاب اسلامی که تجربه‌ای در شرح‌حال‌نویسی داشتند، گروهی را در سال 1388 با عنوان شخصیتهای مانا تشکیل دادند. این گروه یکصد تَن از شخصیتهای مشهور یا کم آوازه معاصر را برگزید تا در مجموعه‌ای به شرح‌‌احوال، فعالیت‌ها، آرا و اندیشه‌ها، آثار و دیگر تکاپوهای زندگی شخصیتهای مورد نظر پرداخته، آنان را به شیوه محققانه، علمی و مستند، در حدود یک صد صفحه، به مخاطبان معرفی نماید.»
قسمتی از متن کتاب:
«در ادبیات هر سرزمین، فرهنگ به عنوان مهم‌ترین منبع ادبی و مرجع علم زبان‌شناسی، اهمیت ویژه‌ای دارد. فرهنگ نویسی فارسی از ایران به هند راه یافت و طی قرون نهم تا یازدهم قمری در آن سرزمین به تکامل رسید. به نوشته سعید نفیسی، ایرانیان، در نیمه قرن، در پنجم، زبان فارسی را به هند بردند. زبان فارسی، طی چند قرن، در مناطق مختلف هند رواج یافت و، از قرن نهم، زبان دربار سلاطین هند شد به دلیل رونق جدی زبان فارسی در هند، ادیبان و دانشمندان مقیم این سرزمین به نوشتن فرهنگ‌های زبان فارسی توجه نشان دادند.
زبان فارسی، چندین قرن، زبان رسمی، اداری، دینی، و ادبی هندوستان باقی ماند. اما از اواخر قرن سیزدهم قمری، حاکمان انگلیسی شبه قاره هند، با رواج زبان فارسی، به عنوان زبان رسمی این سرزمین، مخالفت کردند. آن‌ها با صدور فرمانی، در سال۱۸۳۶ میلادی، زبان انگلیسی را، به عنوان زبان رسمی، جایگزین زبان فارسی کردند. در چنین شرایط حساسی که زبان فارسی کم‌کم از صحنهٔ علمی و فرهنگی هند کنار می‌رفت، داعی‌الاسلام به تألیف فرهنگ نظام اقدام کرد.
فرهنگ نظام، که طی ۱۹ سال تدوین شده، مهم‌ترین و ماندگارترین اثر محمدعلی داعی‌الاسلام محسوب می‌شود. این کتاب از اولین فرهنگ‌های ریشه‌شناسی زبان فارسی به شمار می‌رود. فرهنگ نظام، از نظر شکل و محتوا، همپای فرهنگ‌های اروپایی بود و، با گذشت زمان، سودمندی‌اش را حفظ کرد. این اثر موقعی تألیف شد که هنوز مرجع جامع و کاملی برای زبان فارسی در هندوستان وجود نداشت. این فقدان برای داعی‌الاسلام، که همواره دغدغه زبان مادری‌اش را داشت، انگیزه‌اش شد تا این فرهنگ جامع تألیف کند.»
«سید محمدعلی داعی‌الاسلام» در ۱۱۶ صفحه مصور به کوشش «جمشید نوروزی» به نگارش درآمده و توسط انتشارات «سوره مهر» در دو هزار و ۵۰۰ نسخه منتشر شده است.
انتهای پیام/ 161
