گروه فرهنگ و هنر دفاع‌پرس‌ـ رسول حسنی؛ هر کالای فرهنگی نیازمند عرضه درست به مخاطب است تا در مکان و زمان مشخص مورد استفاده قرار بگیرد. حتی در خصوص کالاهای مصرفی اگر عرضه به درستی صورت نگیرد، مسلما خسارت‌هایی را به تولیدکننده و مصرف‌کننده وارد خواهد کرد. نمی‌توان فیلم، کتاب، نمایش و هر کالاهی فرهنگی دیگری را بدون در نظر گرفتن شرایط عرضه، تولید کرد. این امر از جهات بسیاری در مورد هنر نمایش حساسیت دارد. نمایش بیش از هر هنر دیگری به مکان وابسته است. مخاطبی که نداند در کدام سالن چه نوع نمایشی روی صحنه می‌رود، عملا در انتخاب اثری که قرار است ببیند، دچار مشکال خواهد شد و چه بسا این مشکل سبب قطع رابطه او با تئاتر شود.
این امر در برخی نمایش‌ها به خصوص تئاتر کودک و دفاع مقدس اهمیت بسیاری دارد. جستجوی یک نمایش کودک برای خانواده‌ها، در میان نمایش‌هایی که روی صحنه‌اند دشوار است. اگر خانواده‌ها بدانند که در یک سالن مشخص و در طول سال نمایش کودک در حال اجراست، احتمال اینکه در طول سال آثار متعددی ببیند بیشتر است تا اینکه بر حسب تصادف متوجه اجرای نمایش کودک بشود. همچنین سالن‌های تخصصی کودک در کنار اجرای مداوم نمایش در ژانرها و موضوعات مختلف می‌تواند بستری باشد برای ایجاد مراکز آموزشی و مطالعاتی که این امر مسلما به رشد تئاتر کودک می‌انجامد. این امر در خصوص انواع دیگر تئاتر از جمله تئاتر مقاومت نیز قابل اجراست.
تئاتر مقاومت در موضوعات مختلف چون دفاع مقدس، انقلاب اسلامی، بیداری اسلامی و... نیازمند مطالعه بیشتر است. همچنین آثار نمایشی با مضامین دفاع مقدس آکسسوار، لباس، نور، صحنه، افکت‌های صوتیو تصویری، اسناد و منابع خاص خود را می‌ظلبد. ایجاد یک سالن تخصصی می‌تواند سبب ارتقای تئاتر مقاومت شود. خوشبختانه با احداث و اختصاص تماشاخانه سرو به عنوان یک مرکز تخصصی برای تئاتر مقاومت شاهد رشد گروه‌های متقاضی برای اجرا در این سالن هستیم. در کنار اجرای مداوم نمایش‌های حوزه مقاومت در تماشاخانه سرو، برگزاری جلسات نقد و بررسی آثار روی صحنه، تبادل آرا و تجربیات گروه‌های نمایشی، تعامل با پیشکسوتان دفاع مقدس از فرصت‌ها و ظرفیت‌هایی است که نباید به سادگی از کنار آن گذشت. البته چنین رویکردی نباید به انحصاری شدن نمایش حوزه مقاومت منجر شود.
در واقع تماشاخانه سرو حکم قرارگاه و پایگاه تئاتر مقاومت را باید داشته باشد و نمایش‌های حوزه مقاومت را که در سالن‌های دیگر روی صحنه می‌روند، در بخش فنی حمایت کند. نکته مثبتی که در مرکزیت دادن به تئاتر مقاومت وجود دارد این است که تنوع آثار، مضامین و ژانرها رشد چشمگیری پیدا خواهد کرد و سطح توقع و انتظار مخاطب را بالا خواهد برد. رشد تئاتر مقاومت ریشه در تجربه کردن و ورود به موضوعاتی دارد که کمتر به آنها پرداخته شده است و این امر جز تمرکز بر یک سالن محقق نخواهد شد. اختصاص تماشاخانه سرو به تئاتر مقاومت اقدام پسندیده‌ای است که در آینده نیز شاهد ثمرات مثبت آن خواهیم بود.
اگر مدیران بعدی با اعمال تصمیم‌های سلیقه‌ای و غیر کارشناسی این مرکزیت را از بین نبرند می‌توان امیدوار بود تئاتر مقاومت صاحب پایگاهی شده است که از همین پایگاه می‌تواند به سال‌های شکوه و بالندگی خود برسد. یک مساله مهم در این میان باید مد نظر قرار بگیرد که نباید تئاتر مقاومت تنها به تماشاخانه سرو محدود شود. از آنجایی که تئاتر مقاومت برای کشور ما از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است باید برای احداث و اختصاص سالن‌های دیگری به آن برنامه‌ریزی شود تا این ژانر بومی امکان دیده شدن در وسعت بیشتری را بدست آورده و حتی شرایط اجرا در خارج از کشور را بدست آورد.
انتهای پیام/ 161
