به گزارش خبرنگار حماسه و جهاد دفاع‌پرس، «حمیدرضا قنبری» از آزادگان دوران دفاع مقدس و از پزشکان کشور است که در قالب گروه‌های داوطلبانه زیادی برای خدمات رسانی به مردم عازم مناطق محروم کشور و پیاده روی اربعین شده است که در بخشی از خاطرات خود به حس و حال خدمت در بین زائران حسینی به همراه دیگر پزشکان داوطلب در اربعین حسینی پرداخته و آن را اینگونه روایت کرده است:
ظهر ۲۵ مهر، خودم را در صحن حضرت زهرا (س) در حرم علوی دیدم. «خدای من! من گنهکار کجا، این مکان شریف و مقدس کجا؟!» ذره‌ای لیاقت شرفیابی، در خودم نمی‌دیدم. در حرم علوی برای دقایقی، روزها و هفته‌های اول اسارت، برایم تداعی شد.
بعثی‌ها در تاریخ ۲۵ بهمن ۱۳۶۱ پس از اسارتم مرا به اردوگاه الانبار بردند و به جمع اسرای قدیمی‌تر آنجا اضافه کردند. آنجا بود که عظمت رزمندگان اسلام را در کنج زندان اسارت مشاهده کردم. با سابقه ۹۱ ماه اسارت هم، هرگز خودم را لایق همنشینی با آنان ندیدم. همانجا و در همان روزهای اول بود که یقین کردم، خداوند بر سر من بی‌مقدار و کمترین، منت گذاشته و در کنار این انسان‌های شریف و آسمانی جای داده است.
پس از نماز، در صحن حضرت زهرا (س) پیشانی‌ام را بر سجده شکر گذاشتم، بر گناهانم اشک ریختم و خدا را به خاطر موفقیت حضور در نجف اشرف برای خدمت به زائران سیدالشهدا (ع) در ایام اربعین ۹۷ سپاس گفتم.
تعداد پرسنل من در درمانگاه ام القرای نجف ۷۵ نفر بود که شامل ۱۲ پزشک عمومی آقا، سه پزشک عمومی خانم، دو پزشک متخصص خانم، ۱۵ پرستار خانم، پنج پرستار آقا، ۹ نیرو برای شیفت‌های پذیرش، ۱۲ نیرو برای شیفت‌های داروخانه و تعدادی نیروی خدماتی، انتظامات، تکنسین اورژانس و... می‌شد که همه برای خدمت به زائران سیدالشهداء(ع) و در جهت جلب رضای خدا آمده بودند.
فضایی در درمانگاه حاکم بود که حقیقتا نمی‌شد آن را توصیف کرد. فضای ایثار، برادری، معنویت، عشق به ولایت و خدمت به ولایت‌مداران.
چندین سرباز مدافع حرم در بین پرسنل بودند. آنها هم آمده بودند تا از قافله خدمت به زائران اربعین حسینی جا نمانند. پزشکان، پرستاران و بقیه، در خدمت و شور معنویت، سر از پا نمی شناختند. بین هر دو شیفت درمانگاهی، بسیاری مشتاقانه برای زیارت، به سوی حرم آقا امیرالمؤمنین (ع) می‌شتافتند. برخی از پرسنل، مابین شیفت‌هایشان، به موکب‌های اطراف می‌رفتند و آنجا هم خدمات درمانی ارائه می‌کردند.
برخی دیگر برای جا نماندن از قافله اسرای کربلا، در فاصله زمانی مابین شیفت‌هایشان، بخشی از مسیر پیاده روی را می‌رفتند و بر می‌گشتند. برخی هم در زمان استراحتشان به مسجد کوفه، سهله و... می‌رفتند.
تعدادی از پرسنل حتی با تنظیم و جابجایی شیفت‌های خود سه تا شیفت سنگین متوالی می‌دادند تا بتوانند یک استراحت ۲۴ ساعته برای خود ایجاد کنند و به جای استراحت برای زیارت و پابوسی چهار امام معصوم (ع) به کاظمین و سامرا می‌رفتند و برمی‌گشتند.
انتهای پیام/ 141
