به گزارش خبرنگار حماسه و جهاد دفاع‌پرس، اگرچه امروز بیش از ۳۰ سال از پایان دوران دفاع مقدس می‌گذرد اما به جرأت می‌توان گفت که هنوز رشادت‌ها و دلاوری‌های حماسه‌سازان و قهرمانان آن دوران باشکوه که خود می‌تواند درسی برای نسل امروز و آیندگان باشد، به درستی در پیشگاه ملت ایران مطرح نشده است.
در همین راستا در ایام سالگرد شهادت سرهنگ خلبان «غفور جدی اردبیلی» به گوشه کوچکی از زندگی‌نامه و رشادت‌های این قهرمان و حماسه‌ساز ایران‌زمین، خواهیم پرداخت.
«غفور جدی اردبیلی» سال ۱۳۲۴ در شهر «اردبیل» متولد و پس از گذراندن دوران تحصیل و گرفتن دیپلم، در سال ۱۳۴۶ وارد دانشکده خلبانی نیروی هوایی ارتش شد. دوره مقدماتی پرواز «غفور» در تهران، دو سال به‌طول انجامید و در این مدت، او در فرودگاه «قلعه مرغی» پرواز با هواپیما‌های تک موتوره را تجربه کرد و در سال ۱۳۴۸ نیز برای دوره تکمیلی خلبانی، به همراه دومین گروه دانشجویان اعزامی، رهسپار آمریکا شد.
پرواز‌های «غفور» با مهارت مثال‌زدنی انجام می‌گرفت، به شکلی که بار‌ها توانست از استادان آمریکایی خود پیشی بگیرد و توانمندی خود را در هدایت هواپیما به رخ آن‌ها بکشد و همگان را حیرت‌زده کند. وی در نهایت در اوایل سال۱۳۵۰ آموزش‌های تکمیلی خلبانی را به پایان رساند و موفق به اخذ گواهینامه خلبانی شد.
نیروی هوایی آمریکا و اساتید دوره آموزشی، از پشتکار، مهارت، هوش و ذکاوت بالای «غفور جدی اردبیلی» در فراگیری تمامی فنون هدایت هواپیمای جنگنده، شگفت‌زده شده بودند و نمی‌خواستند خلبان ماهری مثل «غفور» را از دست بدهند؛ به همین دلیل، دست به کار شدند و طی مکاتباتی با نیروی هوایی ایران، موافقت آن‌ها را برای جذب و به‌کارگیری «غفور جدی» در نیروی هوایی آمریکا جلب کردند ولی در نهایت نتوانستند موافقت خود «غفور» و خانواده وی را برای مهاجرت به آمریکا به‌دست آورند.
پدر غفور گفته بود: «من فرزندم را برای میهنم پرورش داده‌ام»؛ به این ترتیب «غفور» با کسب رتبه اول در بین دانشجویان ایرانی و خارجی، به درجه ستوان دومی نائل شد و به ایران بازگشت و خود را به فرماندهی پایگاه یکم شکاری تهران معرفی کرد.
«غفور» چون گواهینامه خلبانی خود را با نمره ممتاز اخذ کرده بود، مختار بود تا هر هواپیمایی که می‌خواهد با آن پرواز کند را انتخاب کند؛ بنابراین «غفور» هواپیمای شکاری بمب‌افکن F4 را انتخاب کرد و به‌دلیل این‌که در آن زمان، این جنگنده فقط در تهران و شیراز بود، به شیراز منتقل شد.
مسئولیت پرواز با هواپیمای F4 در گردان ۷۲ تاکتیکی شیراز را سرهنگ خلبان «جواد فکوری» بر عهده داشت. «غفور جدی» با ورود به پایگاه هوایی شیراز، پرواز‌های آموزشی، آزمایشی و تاکتیکی خود را همچون دیگر خلبانان پیگیری کرد ولی دیگر زمان آن رسیده بود که شایستگی خود را به فرماندهان فعلی خود نیز نشان دهد.
بیست و سوم اردیبهشت سال ۱۳۵۲، ستوان‌یکم «غفور جدی» که در حال انجام یک پرواز آزمایشی بود، هواپیمای او به علت نقص فنی از کنترل خارج شد، وی سعی کرد تا به هر شکل ممکن، هواپیما را تحت کنترل خود دربیاورد اما هواپیما با سرعت، شروع به کم کردن ارتفاع کرد، ستوان «جدی» بی‌درنگ به خلبان کابین عقب دستور خروج اضطراری داد و خلبان کابین عقب موفق به خروج اضطراری از هواپیما شد و با کمک چتر نجات، سالم به زمین رسید اما قهرمان اردبیلی قصد خروج از هواپیما را نداشت و مصمم بود تا به هرشکل ممکن، هواپیما را نجات بدهد لذا تلاش وی نتیجه داد و سرانجام موفق شد تا جنگنده سرکش را در اختیار بگیرد و آن را روی باند پروازی، به زمین بنشاند. شهامت و رشادت مثال‌زدنی ستوان «جدی» در این پرواز برای نجات یک هواپیمای چند میلیون دلاری، او را مفتخر به دریافت یک درجه ترفیع کرد.
«غفور جدی» در مراسم تشویق خود، عامل موفقیتش را یاد خدا، حفظ خونسردی و اجرای دقیق دستورالعمل‌های پروازی عنوان کرد و نیروی هوایی نیز به پاس این شجاعت، به خلبان «غفور جدی» سه ماه مرخصی تفریحی در آمریکا داد. با رسیدن «غفور» به آمریکا، او از تفریح و گردش منصرف شد و تصمیم گرفت در مدتی که در آمریکا اقامت دارد، گواهینامه خلبانی با هواپیمای مسافربری را نیز اخذ کند که در این مهم نیز موفق شد و گواهینامه پرواز با هواپیمای مسافربری بوئینگ ۷۴۷ را اخذ کرد.
پس از بازگشت از آمریکا، ستوان «غفور جدی» به پایگاه همدان منتقل شد و تا شهریور سال ۱۳۵۵ به خدمت خود در این پایگاه ادامه داد تا این که نام او را برای طی دوره امنیت پرواز در لیست اعزامی به آمریکا قرار دادند و ستوان «جدی»، در آذر سال ۱۳۵۵ برای بار سوم به آمریکا رفت.
«غفور» این دوره را نیز با موفقیت کامل پشت سر گذاشت و در مرداد سال ۱۳۵۶ به ایران بازگشت. خلبان «غفور جدی» در روز نیروی هوایی آمریکا در حضور زبده‌ترین خلبانان جهان در نیویورک، داوطلبانه جهت حضور در خطرناک‌ترین مانور هوایی جهان با نام «چهارراه مرگ» به نمایندگی از ایران اعلام آمادگی کرد. برج مراقبت، به‌دلیل جوانی او خطرناک بودن این عملیات را اعلام کرد اما تجربه و دانش وی در سطوح مختلف آموزشی در آمریکا، موفق بودن عملیات را در حضور نمایندگان مختلف دنیا تضمین می‌کرد.
پس از اجرای موفقیت‌آمیز عملیات، تماشاگران به احترام او از جای خود بلند شدند و این خلبان ورزیده را به گرمی تشویق کردند و در پاسخ آن‌هایی که می‌پرسیدند «این مرد کیست؟» همه می‌گفتند خلبان «غفور جدی اردبیلی» نماینده نیروی هوایی ایران است. ستوان «جدی» پس از بازگشت از آمریکا، به پایگاه شکاری بوشهر منتقل شد، این آخرین پایگاهی بود که وی در آن خدمت می‌کرد.
پس از پیروزی انقلاب، به‌عنوان استاد خلبان و معلم هواپیمای F4 در پایگاه بوشهر مشغول به خدمت شد. همه‌چیز طبق روال عادی پیش می‌رفت و «غفور» به‌عنوان فرمانده بازرسی و امنیت پرواز پایگاه در حال انجام وظیفه بود؛ تا این‌که در سال ۱۳۵۹ به‌دلیل اوضاعی که به‌دلیل وقوع انقلاب اسلامی بر نیروی هوایی حاکم بود، باعث شد تا اوضاع برای «غفور» به‌خوبی پیش نرود و نام او ناخواسته در لیست خلبانانی قرار گیرد که باید از نیروی هوایی تسویه حساب کنند؛ علت آن را هم داشتن همسر آمریکایی اعلام کردند چراکه وی با یک دختر سناتور سرشناس آمریکا ازدواج کرده بود؛ لذا «غفور» با دلی رنجور، از نیروی هوایی تسویه حساب کرد.
انتهای پیام/ 113
