بوسه پدر یک شهید بر دست اسیر عراقی

به گزارش دفاع پرس، چند روزی را در آن برهوت بسر بردم و در طی این مدت از ترس هواپیماهای ایرانی لقمه ای به راحتی از گلویم پایین نرفت. در آن مدت با سرهنگ دوم «رحمان» که افسری از اهالی دیوانیه بود، آشنا شدم. او فردی باوقار و روشنفکر بود و در عین حال مقید به مقررات خشک نظامی که فرماندهی قرارگاه تیپ را برعهده داشت. این سرهنگ روزی از مخالفین رژیم به حساب می آمد. او نارضایتی خود را از جنگ کتمان نمی کرد و نظریات و تحلیل های سیاسی اش شنیدنی و منطقی بود.

اما سرگرد «مهدی» فرمانده گروهان مخابرات از افسران کثیف بعثی بود که تنها به شکم خود و سرقت اموال مردم می اندیشید. او به دزدی و هتاکی شهرت یافته بود.تا جایی که او را «ابوفرهود» لقب داده بودند؛ و این کنایه از شخصی است که اموال و دارایی های مردم را می دزدد. خداوند سرانجام او را به کیفر اعمالش رسانید. منزل نوسازش در بغداد طعمه حریق شد و به تلی از خاکستر مبدل گردید. اساس آن خانه از حرام بنا شده بود.

روز۲۴اکتبر۱۹۸۰/۲مهر۱۳۵۹روزی آرام با هوایی ملایم بود. آرامش منطقه تا ساعت۱۰بامداد. بدین منوال ادامه یافت تا اینکه یک فروند هواپیمای مهاجم ایرانی از سمت جفیر ظاهر شد و با ریختن بمب های خود در نزدیکی قرارگاه تیپ ما سکوت دقایق پیش را برهم زد و در میان آتش پدافند هوایی نیروهای ما به سمت پادگان حمید رفت. پس از طی چند کیلومتر یکی از سربازان مستقر روی تانک آن را هدف قرار داد. هواپیما با همان وضعیت خود را به شمال غرب پادگان حمید رسانید و از انظار ناپدید شد. لحظاتی بعد صدای انفجار به گوش رسید و به دنبال آن قشر عظیمی از دود و آتش در فاصله ۵کیلومتری مواضع ما به هوا رفت. جنگنده ایرانی سقوط کرده بود. نیم ساعت بعد، یک سرباز عراقی پیش سرهنگ دوم ستاد «عدنان» آمد. من کنار او نشسته بودم. سرباز گفت: «قربان اینها وسایل خلبان ایرانی است که هواپیمایش سقوط کرد.»

سرهنگ پرسید: «پس خلبان کجاست؟»

سرباز در جواب گفت: «بر اثر اصابت گلوله ای به سرش کشته شد و ساعت مچی و سلاح کمری اش نیز به یغما رفت.»

سرهنگ عدنان وسایل را گرفت و گفت: «برو و جنازه او را در همان جا دفن کن!»

پس از رفتن آن سرباز، دوستم شروع به زیر و رو کردن وسایل کرد. من مراقب او بودم. وسایل عبارت بودند از یک نقشه نظامی-که هدف های از پیش تعیین شده ای روی آن مشخص شده بود- یک بطری محتوی مایع، یک جعبه حاوی پودر سفید و بالاخره کارت شناسایی خلبان. سرهنگ«عدنان» از من خواست عبارتی را که به زبان انگلیسی روی بطری نوشته شده بود، برایش بخوانم. من خواندم. محتویات بطری و جعبه در واقع مواد غذایی خلبان بود که چنانکه هواپیمایش در صحرا سقوط می کرد، این مواد برای مدت۲۴ساعت او را کفایت می نمود. اما هویت خلبان: ستوان یکم عبدالحسین، متولد تهران. هواپیمای او از نوعf5بود. سعی کردم این اطلاعات را به خاطر بسپارم.

وقتی درسال۱۹۸۲/۱۳۶۱درعملیات منطقه جنوب به اسارت درآمدم، وارد یکی از اردوگاه های اسرای تهران شدم.یکی از مسئولین اردوگاه به نام «ابومحمد»نزد ما آمد و در مورد مدفن شهدای ایرانی در جبهه اطلاعاتی خواست. من داوطلب شدم کلیه اطلاعات و از جمله مدفن آن خلبان شهید را بازگو کنم. سالها بعد با یکی از خبرنگاران ایرانی روزنامه جمهوری اسلامی به نام«مرتضی سرهنگی» ملاقات کردم.  او با اسرا مصاحبه هایی انجام می داد و خاطرات آنها را در جنگ و جبهه یادداشت می کرد. من خاطرات خود و داستان آن خلبان را برایش بازگو کردم.

در سال۱۹۸۷/۱۳۶۶نیز دو نفر از برادران سپاه پاسداران انقلاب اسلامی به ملاقات ما آمدند و اطلاعاتی در رابطه با مدفن شهدای ایرانی در جبهه جویا شدند. من یک سری اطلاعات خصوصاً در ارتباط با آن خلبان را به انضمام نقشه محل حادثه و اطلاعات دقیقی که روی صفحه بزرگی ترسیم کرده بودم، در اختیار آنها گذاشتم. ماه ها گذشت. روزی مسئول امنیتی اردوگاه به من اطلاع داد که با افرادی ملاقات خواهم کرد. او اسامی افراد موردنظر را به من داد. به او گفتم: «هیچ کدام از این افراد را نمی شناسم.»

او گفت: «بالاخره تو با آنها ملاقات خواهی کرد.»یقین حاصل کردم که آنها از مقامات ایرانی هستند. به او گفتم: «شاید آنها دوستان من هستند وبا نام مستعار و به عنوان مهاجر وارد ایران شده اند.» به هرحال آن شب را نخوابیدم و خاطراتی را که در مورد دوستان و آشنایانم به یاد مانده بود مرور کردم. صبح روز بعد بهترین لباس هایم را پوشیده، و خود را معطر کردم و به مطب اردوگاه اسرا که محل فعالیت روزانه ام بود رفتم و بی صبرانه در انتظار ملاقت نشستم. ساعت ۹بامداد برادر «میرزائیان» مسئول امنیتی اردوگاه با چهره ای بشاش ظاهر شد و گفت: «ملاقات کنندگان تو آمده اند.» به اتفاق او به دفترش رفتیم. در بین راه به من اطلاع داد که آنها دو تن از برادران ایرانی هستند و به خاطر اطلاعاتی که چند ماه قبل در مورد آن خلبان شهید به سپاه پاسداران ارائه کردی اینجا آمده اند.

و اضافه کرد: «آنها نگران به نظر می رسند و باور نمی کنند یک اسیر جنگی آنها را از سرنوشت فرزندشان مطلع سازد.» لحظه ای بعد وارد دفتر مسئول امنیتی شدم و دو فرد میان سال را روبه روی خود دیدم. سلام کردم وبا آنها دست دادم. اولی پنجاه ساله می نمود که خود را به عنوان پدر شهید و یک خلبان مفقودالاثر معرفی کرد. در چهره اش آثار ایمان و وقار به چشم می خورد. او گفت که مدیر یکی از دبیرستان هاست. فرد دوم چهل ساله نشان می داد و سرهنگ نیروی هوایی و شوهر خواهر همان خلبان مفقودالاثر بود.

پدر خلبان در ابتدای سخن گفت: «طبق اطلاعاتی که شما در مورد یک نفر خلبان شهید به پاسداران انقلاب داده اید، آنها منطقه را جستجو کردند و جسد خلبانی را یافته اند. به من گفته اند آن جنازه بنا بر اطلاعات شما پسر من است، اما من هنوز جسدی را تحویل نگرفته ام. می خواهم ماجرا را از زبان شما بشنوم تا قلبم آرام گیرد و رنج و اندوه و نگرانی را که سال هاست در دل دارم، برطرف گردد.»

من حادثه را با تمامی جزئیاتش شرح دادم. به محض این که صحبت هایم به پایان رسید. پدر فریادی زد و گفت: «او فرزند من است» به گریه افتاد. تمامی حاضرین در اتاق به شدت متاثر شدند. خم شد تا دستم را ببوسد. دستم را به سرعت عقب کشیدم. شهادت پسرش را به او تسلیت گفتم. آن مرد در حالی که اشک چشمانش را پاک می کرد از صمیم قلب از من تشکر کرد و گفت: «خوشحالم از این که پسرم به فیض شهادت رسیده است.» از آنها خداحافظی کردم و در حالی که صدام و اربابان او که مسبب این همه کشتار و ویرانی بودند را لعنت می کردم،به اردوگاه اسرا برگشتم.