معنای مفقودالاثر شدن را با فقدان محمد فهمیدم

پسرم محمد آرپی‌جی‌زن گروهان ۲ گردان حضرت ابوالفضل (ع) لشکر ۱۴ امام حسین (ع) بود. در مدت حضورش از ناحیه چشم و دست مجروح شد، اما هیچ‌کدام مانع نشد تا صحنه را خالی کند. اولین نقطه‌ای که ایشان در آن حاضر شد توپخانه منطقه دارخوین بود. شش ماه در جبهه بود و بعد آمد و سپاهی شد. چهار ماهی در جبهه بود، تا اینکه مجدد راهی سنندج شد. طی یک سال، دو سه مرتبه به مرخصی آمد. وقتی به مرخصی می‌آمد برای ما از احوالات جبهه صحبت نمی‌کرد. گاهی از شهامت دوستانش برایمان خاطره تعریف می‌کرد. از سختی‌ها و تلخی‌های جبهه نمی‌گفت تا ما ناراحت نشویم. هرچند ما برخی از اتفاقات و عملیات‌ها را در تلویزیون می‌دیدیم. محمد خیلی سر‌به‌زیر بود. وقتی می‌پرسیدیم در جبهه چه خبر است، می‌گفت: «خبری نیست.» با شروع عملیات والفجر ۴ در عین حالی که جراحت‌های قبلی‌اش خوب شده بود به جبهه بازگشت و ۲۷ مهرماه ۶۲ به شهادت رسید و مفقودالاثر شد.

یکی از همرزمانش از آخرین لحظاتی که محمد را دیده بود، می‌گفت که ما کنار تپه‌ای زخمی افتاده بودیم، محمد و دوستش کنار ما آمدند. محمد آرپی‌جی روی کولش بود. از من پرسید: «شما‌ها سالمید؟» گفتم: «بله خوبیم، شما به راهتان ادامه بدهید.» آرپی‌جی روی کولش و نارنجک بر شال کمرش آویزان بود. از ما خداحافظی کردند و رفتند. هنوز از کوه بالا نرفته بودند که گویی همانجا به شهادت رسیدند، اما خبر شهادتش را به ما اعلام نکردند، چون قطعی نبود.

گویا در جریان عملیات منطقه به دست دشمن می‌افتد و پیکر‌ها جا می‌ماند. فقط به ما گفتند شهید محمد چوبدست مفقودالاثر است. من که تا آن زمان معنای مفقودالاثر شدن را نمی‌دانستم، پرسیدم: «مفقودالاثر یعنی چی؟» گفتند: «یعنی اینکه مشخص نیست شهید شده باشد یا اسیر. حرف و حدیث‌ها معمولاً در این مواقع زیاد است.» اتفاقاً گفتند اسیر شده، اما هرچه تحقیق کردیم و پیگیری به نتیجه نرسیدیم. خیلی پرس‌وجو کردیم. گویا بعد از شهادت بچه‌ها منطقه زیر آتش شدید توپخانه دشمن قرار می‌گیرد و پیکر محمد و همرزمانش در منطقه می‌ماند. آنجا بود که معنی مفقودالاثر شدن را فهمیدم.

برای مادر انتظار بازگشت فرزند سخت است، اما کار وقتی سخت‌تر می‌شود که در جنگ باشی و از عاقبتی که بر سر پسرت هم آمده بی‌اطلاع باشی. همه این ایام با توکل و توسل به اهل بیت (ع) گذشت. هرچند با دلتنگی بود، اما همین که به یاد می‌آوردم فرزندم در راه و مسیری صحیح قدم برداشته دلخوشی برایم بود و دلم آرام می‌گرفت.

شهدا را که می‌آوردند برای تشییع و تدفینشان می‌رفتیم. همیشه چشم‌انتظار بودیم که روزی شهیدمان برگردد. یک بار گفتند ۳۰۰ شهید گمنام را تفحص و شناسایی کرده‌اند. در همین ایام بود که با پسرم علی که جانباز است تماس گرفته و گفتند که برای شناسایی و تأیید باید برویم. علی رفت. محمد و دو همرزم دیگرش که در یک عملیات و با هم مفقود شده بودند، شناسایی شده بودند. محمد ۹ سال بعد از شهادتش یعنی در سال ۷۱ پیکر پاک و مطهرش به همراه دو تن از دوستان همرزمش شهید رضا نقیان و شهید احمد خوش‌کیش به وطن بازگشت و در گلزار شهدای شهر زادگاهش به خاک سپرده شد. آنچه از محمد برایم آوردند، چند تکه استخوان و پلاک بود، اما اینطور آمدن جوان رعنا و رشیدم هم برایم کفایت می‌کرد. مراسم باشکوهی برای شهدای تازه از راه رسیده‌مان برگزار کردیم و در گلزار شهدای وزوان با استقبال مردم شهیدپرور به خاک سپرده شدند.

محمد پسر خیلی خوبی بود که با شهادتش عاقبت به‌خیر شد. اهل نماز و بسیار باایمان بود. ارادت خاصی به اهل بیت (ع) و امام حسین (ع) داشت. در همه مراسم‌ها و هیئات عزاداری این بزرگواران شرکت می‌کرد. مکبر مسجد بود. در خانه دعای کمیل و ختم قرآن برگزار می‌کرد. بسیار خوشرو و مهربان بود و در میان همه دوستان و بستگان به اخلاق نیکو و شایسته و چهره‌ای بشاش و شاد زبانزد بود.

محمد می‌گفت حواستان باشد که اسراف نکنید. رزمنده‌ها در جبهه به خیلی وسیله و امکانات نیاز دارند. آخرین باری که می‌خواست برود انگشت من را گذاشت رو جوهر و نامه را مهر کرد بعد با دستش زد به پشتم و گفت: «می‌خواهم مادر شهیدت کنم!» گفتم: «من لیاقت ندارم!» گفت: «چرا لیاقتش را داری ننه. تو به من شیر دادی. تو من را بزرگ کردی. تو لیاقتش را داری.» به او می‌گفتم: «برو جبهه، اما نگو که من شهید می‌شوم.» می‌گفت: «نه؛ اصل کار این است که شهید شویم، اما مهم این است که تو راضی باشی که من شهید شوم.» من هم قلباً راضی به رضای خدا بودم.

بازگشت همه به سوی اوست و شهادت موجب زودتر و با عزت به مقصد رسیدن است. خون حسین (ع) سالار شهیدان عالم خروشیدن گرفته است و با عظمتی وصف‌ناپذیر و با شکوهی دلپذیر این بار صحنه‌های پهن‌دشت جنوب و غرب ایران کربلایی است و یاران حسین (ع) لبیک‌گویان گروه‌گروه به خیل عاشقان او می‌پیوندند.‌ای پدر و‌ای مادر! از اینکه حق فرزندی را نسبت به شما ادا نکردم مرا ببخشید. شما باید افتخار کنید که فرزندتان را در راه خدا داده‌اید. خداوندا! اینکه یک جان بود که در راه تو جهاد کردم و تقدیم نمودم. اگر هزاران جان داشتم در راه تو با کافران و منافقان می‌جنگیدم و آن را می‌دادم.

پدر و مادر عزیزم! شما در معرض امتحان الهی هستید و اگر در این امتحان فارغ شوید خوشا به حالتان. در آخر از شما پدر و مادر، برادران و خواهرم و کلیه بستگان طلب صبر زینب‌گونه را خواستارم و شما را به خداوند عزّوجل می‌سپارم و برای همه شما توفیق شهادت در راه خدا را طلب می‌کنم.

منبع: روزنامه جوان

انتهای پیام/ 900