گروه حماسه و جهاد دفاع‌پرس ـ مصطفی خدابخشی؛ منطقه خاورمیانه به عنوان یکی از مهمترین و پرچالش‌ترین نقاط جهان در دهه ۶۰ شاهد بزرگ‌ترین و طولانی‌ترین جنگ تاریخ در یکصد سال اخیر بود.
جنگی که طی آن اکثر کشور‌های منطقه هجوم همه‌جانبه عراق به خاک ایران را حمایت کردند و رئوس بلوک شرق و غرب یعنی آمریکا و شوروی به عنوان حامیان اصلی عراق در این جنگ، تمام توان خود را برای به زیر کشیدن پرچم انقلاب نوپای ایران که مستقل از هرگونه وابستگی و با شعار «نه شرقی و نه غربی» پا به عرصه سیاست گذاشته بود، به کار گرفتند.
آشنایی با رویداد‌های آن دوره از تاریخ پر فراز و نشیب ایران، یقینا می‌تواند کمک شایانی به سوالات بی‌شمار جوانان مبنی بر چرایی دشمنی غرب با کشور ما داشته باشد. کشوری که فعل خواستن را در به دست آوردن استقلال صرف کرد و با اتکا به جوانان خود سلسله عملیات‌هایی را به مرحله اجرا درآورد که بسیاری از کارشناسان نظامی تحقق آن‌ها را غیر ممکن می‌دانستند.
به منظور بررسی بیشتر چرایی، چگونگی ادامه و پایان جنگ باید به سلسله سوالاتی در این زمینه پاسخ داد. در مبحث قبل به موضوع توافق ۱۹۷۵ الجزایر و جزئیات آن اشاره شد و در این شماره به چگونگی رسیدن رهبری عراق به صدام حسین اشاره خواهد شد.
در سال ۱۳۵۸ حسن البکر به عنوان رئیس جمهور عراق بر کرسی قدرت تکیه زده بود، اما وجود برخی از مشکلات جسمی از جمله اختلالات مزاجی در او باعث شد تا وی در تاریخ ۲۵ تیر ۵۸ در یک نطق تلویزیونی از سمت خود کناره گیری کند.
با اینکه قبل از این موضوع صدام حسین به عنوان معاون حسن البکر در ساختار سیاسی عراق شناخته می‌شد، اما عملا همه‌کاره حزب بعث عراق به حساب می‌آمد لذا پس از کناره‌گیری حسن البکر از قدرت وی رهبر حزب بعث عراق و نهایتا رئیس دولت عراق شد.
برخی از کنشگران سیاسی بر این باور هستند که کناره گیری حسن البکر از قدرت ناشی از فشار‌هایی بود که صدام حسین در پشت پرده به وی وارد کرد چرا که با ورودش به قدرت تصفیه حساب‌های سیاسی گسترده‌ای در حزب بعث صورت گرفت و عملا در ساختار قدرت برای مخالفان صدام حسین دیگر جایگاهی وجود نداشت.
همچنین با روی کار آمدن صدام رسانه‌های عراقی از کشف یک کودتای نافرجام خبر دادند که عملا همین موضوع دست مایه‌ای شد تا تصفیه حساب‌های سیاسی، با قدرت بیشتری انجام شود.
در این شوک سیاسی عملا ۲۲ نفر از سران حزب بعث عراق از ساختار قدرت حذف شدند که از جمله آن‌ها می‌توان به «عبدالخالق سامری» از رهبران برجسته حزب و «عدنان حسین» وزیر سابق برنامه‌ریزی عراق اشاره کرد.
انتهای پیام/
