شهادت برای رزمندگان اسلام آغاز زندگی بود

گروه استان‌های دفاع‌پرس - حجت‌الله ناصرپور؛ دوران پر از ارزش دفاع مقدس؛ عرصه ایجاد فضای روحی وروانی فوق العاده‌ای بود که بالاترین سطح سرمایه اجتماعی را برای نظام مقدس جمهوری اسلامی ایجاد کرد و جز در زمان پیامبر گرامی اسلام (ص) و یاران ابا عبدالله الحسین (ع) در حادثه کربلا نمونه‌ای برای فرهنگ غالب این دوران نمی‌توان ذکر کرد.

در حقیقت فرهنگ دفاع مقدس و شاخصه‌های آن، کپی‌برداری واقعی از آن دو سرچشمه حیات‌بخش اجتماعی و حیاتی بود که با تدبیر حضرت امام خمینی و همراهی صادقانه رزمندگان اسلام اعم از مردم در قالب بسیجیان و سپاهیان جان برکف، ارتشیان و نیروی انتظامی و مرزبانان مومن و انقلابی سامان یافت و امروز با گذشت 40 سال از آن مقطع نورانی هنوز منشاء اثر و راهگشای بسیاری از موانع ایجاد شده توسط بیگانگان در مسیر تعالی انقلابی و نیل به اهداف آرمانی نظام مقدس جمهوری اسلامی ایران است.

با توجه به اینکه در آستانه چهلمین سال دفاع مقدس هستیم از این روبه میمنت این چهل سال دفاع مقدس و همه جانبه؛ با کالبد شکافی عناصر فرهنگی در یک بررسی اجمالی مورد مداقه قرار گرفت و چهل ارزش و ویژگی خاص و منحصر به فرد آن دوران به چشم خورد.

رزمندگان اسلام دارای سطح عالی از انضباط اجتماعی بودند و هر نیرو و هر فعالیتی سر جای خودش بود و نمازهای جماعت و سخنرانی‌های مذهبی تشنگی معنوی رزمندگان را بر طرف می‌کرد. کمک به یکدیگر و همیاری خالصانه در جبهه‌ها موج میزد و همه حاضر بودند به جای همنوع خود نگهبانی بدهند. عناصر معنوی ایثار و فداکاری و عبادت فضای جبهه ها را معطر کرده بود.

هیچکدام از رزمندگان نمازشان به قضا نمی‌افتاد و هر عملی که انجام می‌دادند، وسیله‌ای برای قرب به کمال مطلق و ذات مقدس پروردگار بود. فضای معنوی حاکم بر جبهه‌ها مورد قبول همگان بود، همه می‌دانستند که جبهه جای تکبر، غرور و خودخواهی نیست و فضای بی‌تکلفی حاکم بود. شجره طیبه جبهه‌ها باور به وحدانیت خدای تبارک و تعالی و اعمال صالح رزمندگان ثمره این باوربود.

در باور رزمندگان مستند به آیه شریفه « يَا أَيُّهَا النَّاسُ أَنْتُمُ الْفُقَرَاءُ إِلَى اللَّهِ ۖ وَاللَّهُ هُوَ الْغَنِيُّ الْحَمِيدُ» همه موجودات فقیر محض به خدا بودند. توحید در عبودیت، توحید در استعانت، توحید در محبت، در خالقیت و... در فضای جبهه فراگیر بود. رزمندگان در سنگر‌های دفاع مقدس، کنش اصلی‌شان راز و نیاز با خدا و توسل به معصومین (ع) بود، آنها پیروزی بر دشمن را از آن خدا می‌دانستند، باور آنها منبعث از آیه شریفه«مَا رَمَيْتَ إِذْ رَمَيْتَ وَلَٰكِنَّ اللَّهَ رَمَىٰ» بود.

اولین ذکر رزمندگان اسلام در آغاز عملیات‌ها «لَا حَوْلَ وَ لَا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّهِ الْعَلِیِّ الْعَظِیمِ»؛ بود. ورد زبان رزمندگان عارف جبهه ‌های حق در گرماگرم نبردها «الله اکبر» بود. ذکر رایج در عملیات‌ها «حَسْبُنَا اللَّهُ وَ نِعْمَ الْوَکیلُ» بود. دعای کمیل خواندن رزمندگان اسلام دیدنی بود. این رزمندگان با این اوصاف هیچ خوفی از دشمن نداشتند و انسان شناسی آنها متعالی و جسم انسان را مرکب با روحی الهی و فنا ناپذیر می‌دانستند.

از نگاه رزمندگان اسلام هدف از خلقت انسان رسیدن به کمال نهایی و انسان شایسته بود. جسم خود را امانتی از طرف خدای تبارک تعالی می‌دانستند. راه رسیدن به کمال را طی طریق براساس دستورات الهی در قالب وحی و در قالب تفسیر آن توسط ائمه معصومین (ع) می‌دانستند. همه تلاش آنها معطوف به انجام واجبات؛ ترک محرمات و تقید به مستحبات و ترک مکروهات بود. رزمندگان اسلام عبودیت و بندگی را به حضور در جبهه‌ها و آمادگی برای شهادت و اطاعت از ولی فقیه می‌دانستند.

برای رزمندگان اسلام شهادت آغاز زندگی بود نه پایان زندگی و در وصیت‌نامه‌ها تسلی خاطر به والدین خود می‌دادند و تذکر می‌دادند که امانت الهی بوده‌اند که به او برگردانده شده‌اند. خضوع و خشوع در جبهه ها موج می‌زد و در نوشته‌های آنها واژه های الحقیر، بنده عاصی، العبد و... به وفور دیده می‌شد. نگاه آنها به جبهه‌ها و آرمان‌های آن و اندیشه‌های آن قدسی بود.

جغرافیای هستی را فراتر از جغرافیای طبیعی دانسته و یکی از باور‌های مهم آنان تقدس‌گرایی در فضای جبهه بود، تأسی آنها در این قدسیت کلام وحی «و نفخت فیه من روحی» بود. بر همین اساس برخود واجب کرده بودند که با وضو وارد این عرصه الهی شوند. با این نگاه جبهه‌ها را کربلای ایران، سرزمین نور، تربیت پاک و دفاع مقدس نامیدند. امام (ره) مرکز ثقل اتحاد و همبستگی آنان و الگوی هم اندیشی‌ها و باورهایشان بود و محور تلاش‌ها و تحمل سختی ها بود. اطاعت محض از ولایت امام (ره) در جبهه‌ها موج می‌زد و امکان نداشت امام دو بار دستوری را تکرار کرده باشند.

رزمندگان عارف جبهه های حق علیه باطل خود را «ابن الخمینی» می‌نامیدند. سخن امام (ره) فصل الخطاب بود. جبهه ها تجلی عینی آیه شریفه «ان اکرمکم عندالله اتقیکم» بود و دغدغه رزمندگان و فرماندهان آنها کسب معنویت بود. رمز موفقیت بر دشمن بیرونی را سرکوبی دشمن درونی و کسب فضائل اخلاقی و معنوی می‌دانستند. از جمله برنامه های مرسوم جبهه‌ها محاسبه نفس و تلاش برای رفع رذائل اخلاقی بود.

دائم الوضو بودن در جای جای جبهه‌ها متجلی بود. بر خلاف اصول حاکم بر ارتشهای دنیای مادی در جنگ، رعایت اصول اخلاق اسلامی در رفتار با دشمن جزء مسلمات جبهه بود. اساس کنش‌های حاکم بر جبهه، فقه اسلامی و رساله علمیه امام راحل بود، بنابراین بیان مسائل شرعی و پرسش از مسائل توضیح المسائل حتی در خاک دشمن از تجلیات دفاع مقدس بود.

یاد آن دوران پر از صفا و معنویت بخیر، امروز آرزوی فرزندان حضرت امام خامنه‌ای در بنیاد حفظ آثار و نشر ارزش‌های دفاع مقدس، بازنگری، بازسازی روحی و معنوی و هویت سازی اقشار و نسل‌های منمادی انقلاب اسلامی با این شاخص‌های گرانبهاست. اگر این شاخص‌ها در جامعه اسلامی متجلی شود‌، به یقین ما از مرحله دولت‌سازی اسلامی درفرآیند تمدن بزرگ اسلامی که حضرت آقا ترسیم فرموده‌اند؛ عبور خواهیم کرد، اما در تحلیل وضع موجود به ویژه در حلقه مدیریتی کشور، فاصله تا رسیدن به این آرمان زیاد است.

انتهای پیام/