به گزارش خبرنگار دفاع‌پرس از بوشهر، وقتی که وصیتنامه شهدا را مطالعه می‌کنیم شاهد مناجات‌های زیبایی هستیم که انسان را بهت زده می کند نجواهایی که از سوز عشق به خالق خود بوی جواز شهید شدن را برایت تداعی می کند.
کسی چه می‌داند رمز و راز این مناجات بین خالق و مخلوق چیست که در دل شب‌های تار بی قرار جنگ آرامش فردای خود را در عملیات‌ها و نبرد های سخت کسب می کردند و چه زیبا مناجاتی کردند که فردایش در آغوش معبودشان شهد شیرین شهادت را نوشیدند و به لقاءالله پیوستند.
در ادامه مناجات شهید «فریبرز گیتی زاده» را با پرودگارش می‌خوانیم:
شکر بیکران خداوند را سزاست که انسان را از گل متعفن آفرید و او را به جانشینی خود بر روی زمین برگزید، ای خدای بزرگ، چه بسا نعمت هایی که لایق و شایسته آن نبودم ولی به من عطا فرمودی.
خدایا بنده‌ای گناهکار و روسیاه با کوله باری از معصیت و نافرمانی عاجزانه سر تسلیم بدرگاهت فرود آورده و از روزی ندامت و پشیمانی طلب عفو و بخشش را از تو دارد هر چند که ظاهر دنیای مکار مرا فریفته و بخود مشغول ساخت و از آخرت بازم داشت ولی ای معبودا، ای معشوقا و ای مقصود از من درگذر و بر خطاها و لغزش‌هایم قلم عفو بکش که جسم و بدن ضعیفم تحمل آتش خشم تو را ندارد.
خدایا از اینکه بنده‌ای لایق نبودم شرمسارم و چشم امیدم تنها به دریای بیکران رحمت تو دوخته شده‌ام پس ای خدای من در فردای قیامت اعمال مرا از روی رحمت قضاوت کن نه از روی عدالت.
خدای را شکر می‌کنم که قوه شناخت حق از باطل را به من عطا فرمود تا بتوانم در راهش گام بردارم و از اینکه توانستم در این جهاد سهمی اندک داشته باشم سپاسگذارم، امیدوارم خداوند این عمل مرا با خلوص نیت بپذیرد و امید است ان‌شاءالله با تقدیم جان بی ارزش خود به اسلام خدمت کرده باشم.
انتهای پیام/
