به گزارش خبرنگار دفاع‌پرس از مشهد، مناجات با خداوند متعال که در فرهنگ شیعه از جایگاه خاصی برخوردار است در تعالی روحی و معنوی انسان نقش سازنده‌ای دارد و باعث تقرب به ذات الهی می‌شود.
خلوت کردن با پروردگار و حساب‌کشیدن از نفس خود مرتبه‌ای از کمال است که انسان در سایه آن می‌تواند به بالاترین درجات انسانی دست پیدا کند.
در طول دفاع مقدس، رزمندگان اسلام در کسوت مجاهدان فی سبیل الله هیچگاه خود را از مناجات با حضرت حق مستغنی نمی‌دانستند و از هر فرصتی برای انس با معبود بهره می‌بردند و چه بسا جمعی از آنها در همین مناجات‌ها جواز شهادت را از خداوند دریافت کردند.
در آستانه فرارسیدن شب 23 رمضان و لزوم ارتباط هر چه بیشتر با خالق هستی به فرازهایی از مناجات شهدای روحانی استان خراسان رضوی اشاره خواهیم داشت.
شهید عبدالناصر جواهری:
«بارالها! خون من؛ این هدیه‌ی ناقابل را بپذیر. این بنده‌ی حقیر و گناهکار را جزو شهیدان بدر و کربلای حسینی‌ات قرار بده.»
شهید علی‌اصغر حسین‌پور:
«خدایا! دردمندم، روحم از شدت درد می‌سوزد، احساسم شعله می‌کشد. بندبند وجودم از شدت درد صیحه می‌زند. تو مرا در بستر مرگ آسایش بخش.»
شهید محمود حیدریان:
«خدایا! تو را شکر می‌کنم که اگر لطف تو نبود که مادری مهربان و پاکدامن نصیبم سازی، الان جزو گمراهترین و بدبخت‌ترین انسان‌ها بودم.»
شهید جعفر ذاکری:
«خدایا! تو خود آگاهی که من هدفم جز خشنودی تو و تحقق دین اسلام چیز دیگری نیست. از تو می‌خواهم که مرا به راهی هدایت فرمایی که بندگان خوب تو پیمودند.»
شهید سید مهدی رضازاده:
«بارخدایا! تو آگاهی که آمدنم به جبهه نه از این جهت بوده است که بر کالای بی‌ارزش دنیا، ارج نهم و نه به قصد انتقام‌جویی آمده‌ام.»
شهید نایب‌علی رمضانیان‌مقدم:
«پروردگارا! سه عشق می‌خواهم. یکی عشق به خودت که بر دلم بتابانی که همه چیز در آن صورت، اصلاح شود. دوم عشق به کسانی که تو را دوست دارند. سوم عشق به هر عملی که مرا به تو مربوط کند.»
شهید سیدمجتبی شربتی:
«خدایا! سری که قرار باشد در راه تو فدا نشود، همان به که به سنگ ندامت کوبیده شود، جسمی که در راه درست، تکه‌تکه نشود همان به که زیر خاک پشیمانی محو و پوسیده گردد، پس معبودا! مرگ مرا شهادت در راه خودت قرار ده.»
شهید جعفر ناوی‌پور:
«خدایا! همه رفتند با دست پُر، ولی من هنوز اسیر و بیچاره با دست خالی به نافرمانی تو مشغولم. خدایا! مرا از بند اسارت آزاد کن.»
شهید احمدرضا کلاته:
«خدایا! با آنچه که دوست داری و برایم مقدر کرده‌ای، راضی‌ام به رضایت، یاالله. اگر رضایت در شهادت من است، رضایم. اگر رضایت تو در اسارت و جراحت و مفقود شدنم است، هزار بار شکر می‌گویم.»
شهید حمزه سیدآبادی:
«پروردگارا! کمال بریدن از دیگران و پرداختن به خودت را عطایم کن. به نام او که پروردگار جهانیان است. با ذکر و تسبیح او که آنچه در زمین و آسمانند، تسبیحش گویند.»
شهید محمد برزگر رستم‌آبادی:
«خدایا! مرا جزو جُنود خود و جیوش مسلمین قرار ده که به راستی، سربازانت پیروزند.»
شهید سیدمحمد شریفی‌منش:
«خدایا! مرا در مقام توحیدت از شرک ظاهر و باطن، خالص گردان و از بندگان خاص درگاهت، قرارم ده.»
شهید سلمان تیرانداز:
«خدایا! آنچنان ایمانی به من عطا کن که مرگ خود را انتخاب نمایم؛ راهی که مؤمن انتخاب می‌نماید.»
شهید محمدباقر جوادی:
«خداوندا! بهشت را نشانم نده که مبادا برای بهشت به سوی تو بروم. بارخدایا! جهنمت را نشانم نده که مبادا از ترس جهنمت به تو ایمان آورم. خدایا! از تو می‌خواهم عشق به خودت را نشانم بده تا برای رضای تو جهاد کنم.»
انتهای پیام/
