«از فیضیه تا الرشید»

... یک هفته از اقامت ما در تبعیدگاه تکریت نمی‌­گذشت که خبر ارتحال حضرت امام رسید. در خیال هیچ اسیری نمی‌­گذشت که نتواند امام خودش را در بازگشت به میهن ببیند! چقدر به انتظار نشسته بودیم تا چهره امام را یک بار دیگر زیارت کنیم. خبر بسیار دردناکی بود. چقدر خوش­‌شانس بودیم که این لحظات را در کنار حاج‌آقا ابوترابی گذراندیم. از سوی ایشان چهل روز عزای عمومی اعلام شد. کار بچه‌ها ناله‌ و زاری شده بود. دائم ختم قرآن برقرار بود.

عراقی‌ها به واکنش‌های عاطفی بچه‌ها در غم رهبرشان جسارتی نمی‌کردند. جمع بچه‌ها در این تبعیدگاه کاملاً حرفه­ای بود. روضه‌­خوان‌ها سنگ تمام گذاشته بودند. مگر غصه فقدان امام تمام‌شدنی بود! وقتی ضمن روضه به جمله معروف امام در وصیت‌نامه ایشان درباره اسرا اشاره می‌کردیم، صدای شیون بچه‌ها بلند می‌شد.

بعضی‌ها به حالت غش می‌افتادند. چقدر خودشان را می‌زدند! سخن امام آتش به جان اسرا می‌زد: «...اگر روزی اسرا بازگشتند و من نبودم، سلام مرا به آن‌ها برسانید و بگویید خمینی در فکرتان بود...» خیلی دوست داشتم در این هنگام در جمع بچه‌های خودمان در اردوگاه قبلی بودم. می‌دانستم که امام، همه چیز بچه‌ها بود و با از دست­دادن او شرایطشان سخت می‌گذشت.

... خدا را شکر دو روز بعد از خبر فوت امام خبردار شدیم که حضرت آیت‌الله خامنه‌ای، به‌عنوان رهبر نظام انتخاب شدند. این خبر آرامش نسبی را به اردوگاه برگرداند و در واقع نگرانی و اضطراب بچه‌ها را برطرف کرد. غم فقدان امام بزرگوار یک طرف، بلاتکلیفی نظام در انتخاب رهبری از طرف دیگر، می‌توانست ویرانگر باشد. به لطف خدا عنایت خداوندی سبب‌ساز شد تا این بلاتکلیفی به 48 ساعت هم نرسد.

جالب اینکه مرحوم ابوترابی از قبل پیش­‌بینی می‌کردند که شخصیتی که بتواند جایگزین مناسبی برای حضرت امام باشد، حضرت آیت‌الله خامنه‌­ای است. از ملاقات پیش از انقلاب خودشان با ایشان در ایرانشهر چندین بار گفته بودند و از صلابت و استواری‌شان تعریف می‌کردند...

انتهای پیام/