به گزارش خبرنگار حماسه و جهاد دفاع‌پرس، «تخصص» محوری‌ترین عامل ایستادگی رزمندگان اسلام در دوران هشت سال دفاع مقدس است؛ بی‌شک حماسه‌ها و پیروزی‌هایی که رزمندگان در دوران دفاع مقدس کسب کردند، مدیون فکر، پژوهش و ابتکار نخبگان و مهندسان این سرزمین در کنار توکل و توسل آن‌ها بود که موجب شد تا پس از هشت سال، دشمنی که از جانب نزدیک به ۳۶ کشور جهان، پشتیبانی مالی و تسلیحاتی می‌شد، ناامید به مرز‌های خود بازگردد. این پیروزی ارزشمند در برابر دشمنی که با بهره‌گیری از تجهیزات تخصصی و تجربه‌های مشاورین نظامی کشور‌های غربی و شرقی، در ابندای جنگ، فکر فتح هفت‌روزه تهران را در سر می‌پروراند، بدون پژوهش و فکر امکان‌پذیر نبود. «جهاد سازندگى» یکی از ارکان کلیدی در دوران جنگ تحمیلی است که اقدامات بی‌بدیل آن در این دوران، در راستای پشتیبانی از جنگ، در افکار عمومی تا حد زیادی مغفول مانده است.
سازمان «جهاد سازندگى» سال ۱۳۵۷ به فرمان امام خمینی (ره)، با هدف رسیدگى به محرومان تشکیل شد و در زمینه‌های محرومیت‌زدایى و تلاش در جهت سازندگى، عمران و... کشور فعالیت‌های خود را آغاز کرد. با آغاز تجاوزگری‌های رژیم بعث عراق به خاک ایران از ۳۱ شهریور سال ۱۳۵۹، بسیاری از سازمان‌ها و نهاد‌ها، اعم از دولتی و غیردولتی، به پشتیبانی از جبهه‌ها پرداختند که «جهاد سازندگى» نیز یکی از این سازمان‌ها بود.
تشکیل «ستاد پشتیبانى مهندسى جنگ»
آغاز جنگ تحمیلى، موجب شد تا در مأموریت‌های «جهاد سازندگى» تغییرات عمده‌اى ایجاد شود و این سازمان در کنار نهادهاى دیگرى، چون بسیج، سپاه و ارتش، رسالت سنگین‌تر از آن‌چه بر دوش داشت، یعنی پشتیبانی از دفاع در برابر تجاوز را بر دوش گیرد؛ در این راستا، با توجه به نیازمندی‌هاى جنگ، «ستاد پشتیبانى مهندسى جنگ» در «جهاد سازندگى» تشکیل شد و این سازمان، انجام مأموریت‌های مهندسی رزمی، نظیر ساخت پل‌ها، راه‌ها، خاکریزها، بازسازی مناطق جنگ‌زده و همچنین جمع‌آورى کمک‌هاى مردمى و ارسال و توزیع آن‌ها به جبهه‌ها را برعهده گرفت. از سویی دیگر، اقدامات جهاد سازندگی در ساخت تجهیزات دفاعی نیز بی‌بدیل بوده است.
«ستاد پشتیبانى مهندسى جنگ» در کوران تحریم‌های سخت نظامی و غیرنظامی، فعالیت‌های تخصصی خود را متناسب با نیاز‌های جنگ، سازماندهی کرد که در این راستا، با تشکیل شش قرارگاه فرماندهی به همراه تیپ‌ها و گردان‌های تخصصی، در این حوزه گام برداشت؛ همچنین به‌دلیل این‌که فعالیت مهندسی نیازمند پشتوانه تحقیقاتی و پژوهشی است؛ بنابراین «ستاد پشتیبانى مهندسى جنگ»، پنج مرکز تحقیقاتی و پژوهشی را در شهر‌های تهران، اصفهان، شیراز، مشهد و تبریز تشکیل داد و با استفاده از زبده‌ترین نیروهای متخصص و تجهیزات پیشرفته، به پشتوانه تحقیقاتی و پژوهشی مهندسی جنگ پرداخت.
زمستان سال ۱۳۶۰، با توجه به اقدامات دشمن بعثی در ایجاد موانع و سد‌های ایذایی برای جلوگیری از حرکت رزمندگان اسلام، با ابتکار مسئولان وقت «ستاد پشتیبانى مهندسى جنگ»، دفتری برای انجام طرح‌های مهندسی در جنوب کشور تشکیل شد که عمده وظیفه آن، بررسی موانع سد راه رزمندگان بود؛ بدین‌ترتیب نصب یک پل بر روی رودخانه «کرخه» برای انجام عملیات «فتح‌المبین» در دستور کار «ستاد پشتیبانى مهندسى جنگ» قرار گرفت و در ادامه نیز احداث سنگر‌های فلزی در عملیات «محرم»، از دیگر اقدامات این ستاد است که در جبهه‌های جنگ صورت گرفت. همچنین طرح‌هایی از قبیل پل شناور سبک، پل شناور نفربر، مرداب‌رو و زیردریایی و... را نیز می‌توان از نقاط عطف اقدامات «ستاد پشتیبانى مهندسى جنگ» در دوران دفاع مقدس دانست که همه آن‌ها توسط مهندسان این مرز و بوم و در شرایط تحریم‌های سخت، صورت گرفت.
اهمیت موضوع «مهندسی عملیات» و نیز تحقیق و کاوش در زمینه‌هایی نظیر موانع ایذائی ناشناخته دشمن و رفع آن، موجب شد تا پس از مدتی، رسماً مسئولیت «مهندسی عملیات» مانند احداث خاکریز، سنگر، جاده و... برعهده «جهاد سازندگی» گذاشته شود که به‌دنبال موفقیت در اجرای طرح‌های مذکور، مرکز «تحقیقات مهندسی» در «ستاد پشتیبانی مهندسی جنگ» تشکیل شود.
مدت زمان بین تشکیل اولین دفتر جهت انجام طرح‌های مهندسی «ستاد پشتیبانى مهندسى جنگ» در جنوب کشور (زمستان سال ۱۳۶۰) تا زمانی‌که پنج پژوهشکده مهندسی در پنج شهر بزرگ تشکیل شد، هزاران پروژه کوچک و بزرگ در راستای مهندسی جنگ، توسط «ستاد پشتیبانى مهندسى جنگ» طراحی و اجرا شد که از میان آن‌ها می‌توان به طرح‌هایی نظیر ورق زرهی، فرش باتلاقی، لودربر، میکسر مواد منفجره، عمق‌یاب، دستگاه هدایت‌شونده موشک مالیوتکا و... اشاره کرد.
ساخت راکت و موشک زمین به زمین
بهار سال ۱۳۶۳ طرح‌هایی نظیر ساخت «سوخت جامد مرکب» که در راکت و موشک مورد استفاده قرار می‌گیرد، در دستور کار قرار گرفت و در تابستان همان‌سال نیز اولین پرتاب راکت‌ها (مجتمع مقدماتی) انجام و همزمان کار آزمایشگاهی برروی تولید آزمایشگاهی «پرکلرات» آغاز شد و مدتی بعد نیز یعنی اواخر سال ۱۳۶۳، راکت ۶۴ میلی‌متری با سوخت جامد، با موفقیت پرتاب شد.
سال ۱۳۶۵، اولین راکت ۱۰۷ میلی‌متری با موفقیت طراحی، ساخته و پرتاب شد و در تابستان و پاییز همان سال نیز اولین میکسر تولید سوخت جامد موشک، اولین موتور موشک (مجتمع ۴)، لوله پرنیوم بدنه موشک و میکسر ظرفیت متوسط، طراحی و ساخته و موشک «مجتمع ۴» نیز با موفقیت پرتاب شد.
ساخت موشک‌های زمین‌به‌زمین، یکی از بزرگ‌ترین طرح‌های بلندمدت معاونت «تحقیقات مهندسی» جهاد سازندگی بود که با اثرات سیاسی فراوانی به‌نفع کشورمان همراه بود؛ در این راستا، کلیه امور مربوط به ساخت موشک‌های زمین‌به‌زمین (مجتمع) از جمله ساخت «پرکلرات آمونیوم» (مهم‌ترین جزء ساخت موشک) در این مرکز انجام شد و با اجرای طرحی با عنوان «مجتمع ۵» (موشکی با برد ۱۴۰ کیلومتر) جلو رفت تا این‌که سرانجام در سال ۱۳۶۷، آزمایش موفقیت‌آمیز موشک «مجتمع ۵» با برد ۱۴۰ کیلومتر صورت گرفت.
انتهای پیام/ 113
