به گزارش گروه حماسه و جهاد دفاع‌پرس، «شیرین نیرومنش» متخصص زنان فلوشیپ پریناتولوژی و استاد دانشگاه علوم پزشکی تهران و همسر شهید مدافع سلامت دکتر «حبیب‌الله پیروی» در مصاحبه با رادیو سلامت اظهار داشت: در مسیر مبارزه با کرونا بسیاری از همکارانم در این روز‌ها به بیماری کرونا مبتلا شدند، اما با این حال دست روی دست نگذاشتند و با این حال کار را رها نکرده و به درمان ادامه دادند.
نیرومنش با اشاره به مسیری که برا موفقیت در رشته خود طی کرده گفت: زمانی که وارد دانشگاه شدم، تصورم این بود که درس و کارم از دوران دبیرستان کمتر می‌شود، اما برعکس به این دیدگاه رسیدم که چه بسا باید مطالعه و کارم بیشتر شود. هر روز از ساعت هشت صبح تا پنج بعداز ظهر سر کلاس بودم و بعد از پایان کلاس مجبور بودم که مقاله بخوانم و پژوهش کنم.
استاد دانشگاه علوم پزشکی تهران افزود: هر کسی که قصد دارد در این حوزه شاغل شود و ادامه تحصیل دهد باید بداند که نیاز است وقت بگذارد.
نیرومنش ادامه داد: دانشگاه تهران خیلی اصرار داشت که در رشته زنان ادامه تحصیل دهم چرا که تلاش من بر این بود در درسم بهترین باشم و از آن زمان تاکنون هر بیماری را مانند خواهر و مادر خودم می‌دانم و سعی می‌کنم به بهترین شکل ممکن آن‌ها را درمان کنم.
وی با اشاره به نقش شهید پیروی در نیل به موفقیت‌هایش ابراز داشت: حضور شهید پیروی در کنارم خیلی مشوق بود و تاثیر مثبتی در کار و درسم داشت. اینکه همراه و هم‌مسیر بودیم بسیار در کار و درسم تاثیر گذاشت. من مشغول به تحصیل در رشته زنان و ایشان مشغول به تحصیل در رشته جراحی بودند؛ با اینکه دو رشته سخت و پر کار داشتیم، اما بسیار خوب کنار هم پیش می‌رفتیم.
نیرومنش افزود: بعد از اینکه فارغ التحصیل شدم در همان دانشگاه تهران به عضویت هیئت علمی درآمدم و سه سال بعد به عنوان جوان‌ترین عضو هیئت علمی پیشنهاد ریاست بیمارستان را به من دادند که در سال ۶۹ ریاست این بیمارستان را برعهده گرفتم. در همان سال دکتر پیروی ریاست دانشگاه امام حسین را بر عهده گرفتند.
او ادامه داد: بعد از انتخاب به عنوان مدیر نمونه، به مدت ۱۳ سال ریاست بیمارستان میرزاکوچک خان را بر عهده گرفتم و تمام تلاش و تمرکزم را بر بهتر انجام دادن کار گذاشتم و به کمک خداوند موفق هم شدم. زمان وزارت دکتر مرندی به عنوان مادر نمونه معرفی شدم که بعد از ۱۳ سال، سخت بود که در یک خانواده هم من هم آقای پیروی ریاست داشته باشیم که بعد از آن به عنوان معاون پژوهشی مشغول کار شدم.
استاد دانشگاه علوم پزشکی تهران افزود: دو نعمت بزرگ خداوند به من داد که یکی پزشکی و دیگری معلمی بود که این نعمت را خداوند به هر کسی اعطا نمی‌کند. داشتن همسری دلخواه و مشوق و دلسوز تاثیر، بسیاری در کارم داشت.
نیرومنش ادامه داد: شهید پیروی مدام به من می‌گفتند که تمام حواستان به درمان و پژوهش باشد که از همان سال اول شروع به مقاله نوشتن و پژوهش کردم. با برنامه ریزی و تلف نکردن وقت، به کمک خداوند به بسیاری از اهدافم رسیدم.
وی افزود: از طرفی خانواده هایمان درک می‌کردند و افتخار می‌کردند که عروس و دامادشان افتخارآفرین شده اند و در نگهداری کودکانمان کمک می‌کردند.
استاد دانشگاه علوم پزشکی تهران با اشاره به سختی تحمل فقدان همسر شهیدش گفت: به کار زیاد و خستگی‌ناپذیر عادت کرده‌ام و تنها من اینطور نیستم. تمام بانوان فرهیخته شرایط من را دارند و در تلاش هستند که کار را بهترین شکل انجام دهند؛ اما تحمل نبود دکتر پیروی سخت است و مجبورم سرپا باشم چون کار را نمی‌توان کنار گذاشت. من با وجود اینکه نیاز به کار ندارم، اما نمی‌توانم بیمارانم را تنها بگذارم زیرا آن‌ها به وجود من نیاز دارند. برای من فقدان آقای پیروی بسیار سخت است، اما مجبور هستم تحمل کنم.
انتهای پیام/ 112
