به گزارش خبرنگار فرهنگ و هنر دفاع‌پرس، بعد از آنکه سیدالشهدا و یارانش به شهادت رسیدند و دشمن خیمه اهل حرم را غارت کرد، لشکر اشقیا وقاحت و بی‌شرمی را به اوج رساندند و با دفن کشتگان خود و بی‌حرمتی به اجساد و پیکرهای اهل بیت امام حسین (ع) و یاران صدیقش، اهل حرم را در روز یاردهم محرم به سوی کوفه کوچ دادند.
شهری که چند ماه پیش از این یکپارچه در بیعت با امام حسین (ع) بود و اینک مردان بی‌وفایش از جنگ با پسر پیامبر (ص) باز می‌گشتند. هر چند شهادت امام حسین (ع) اوج مصائب اهل بیت (ع) بود، اما وقایع کوفه و شام به همان اندازه دردناک و تاثرانگیز است.
متن زیر بخشی از کتاب «نفس المهموم» است که در آن به وقایع روز یازدهم محرم می‌پردازد.
نام نامیرای حسین
عمر سعد بقیه روز عاشورا و فردای آن تا ظهر در کربلا بماند و کشتگان خودشان را گرد کرد و نماز گزارد بر آنها و به خاک سپرد و حسین علیه‌السلام و اصحاب او را همچنان در بیابان گذاشت.
طبری از ابی مخنف نقل کرده است که همه کشتگان لشکر عمر سعد 88 نفر بودند.
پس عمر سعد حمید بن بکیر احمری را گفت فریاد بزند که لشکر روانه کوفه شوند و خود با هر که از کسان حسین علیه‌السلام مانده بود آماده رفتن شد.
گلیم‌ها بر جهاز شتر کشیدند و زنان را سوار کردند بی‌دوشکچه و میان آن‌همه دشمن با روی باز و امانت‌های پیغمبر صلی‌الله علیه و آله مانند اسیران ترک و روم در سخت‌تر مصیبت و اندوه، کِشان می‌بردند.
عمر سعد گفت: زنان حسین علیه‌السلام و خواهران و دختران و کنیزان و حشم او را در کجاوه‌های با روپوش بر شتر نشانیدند (پس روی باز بودن آنان مسلم نیست)
در کامل بهایی است که عمر سعد - لعنه الله - روز عاشورا و فردای آن تا ظهر بماند و پیران و معتمدان را بر امام زین‌العابدین علیه‌السلام و دختران امیرالمؤمنین علیه‌السلام و زنان دیگر گماشت و آن‌همه بیست زن بودند و امام زین‌العابدین علیه‌السلام آن روز 22 ساله بود و امام محمد باقر علیه‌السلام چهار سال داشت و هر دو در کربلا بودند، خداوند عزوجل آنها را حفظ کرد.
ابومخنف ازدی گوید: حدیث کرد مرا ابو زهیر عبسی از قره بن قیس تمیمی گفت: آن زنان را دیدم چون بر نعش حسین علیه‌السلام و کسان و فرزندان او بگذشتند، فریاد کشیدند و سیلی بر رخسار زدند و از چیزهایی که هرگز فراموش نمی‌کنم گفتار زینب دختر فاطمه است ـ سلام‌الله علیها ـ وقتی بر برادرش گذشت او را بر خاک افتاده دید، می‌گفت: «یا محمداه یا محمداه صلی علیک ملائکه السماء هذا حسین بالعراء مرمل بالدماء مقطع الاعضاء یا محمداه و بناتک سبایا و ذریتک مقتله تسفی علیها الصبا».
گفت: به خدا قسم هر دشمن و دوستی را بگریانید.
و در حدیث مشهور از زائده روایت شده است از امام زین‌العابدین علیه‌السلام فرمود: چون در روز طف بر ما آن رسید که رسید و پدرم با همراهان وی از فرزندان و برادران و سایر کسان او کشته شدند و زنان و حرم را بر جهاز شتر سوار و به‌جانب کوفه روانه کردند و من کشتگان را بر زمین افکنده دیدم به خاک ناسپرده و بر من گران بود و ازآنچه می‌دیدم سخت آشفته بودم، نزدیک بود جان از تنم بیرون رود و عمه‌ام زینب دختر علی علیه‌السلام آثار آن حزن در من بدید، با من گفت: ای بازمانده جد و پدر و برادرانم! چون است که جان خود را در کف نهاده‌ای؟!
گفتم: چگونه بی‌تابی نکنم و ناشکیبایی ننمایم که می‌بینم سید خود و برادران و عموها و عموزادگان و کسان خود را بر زمین افتاده و به خون آغشته در این دشت، جامه‌ها ربوده و نه کسی آنها را کفن‌کرده است و نه به خاک سپرد، هیچ‌کس سوی آنان نمی‌آید و هیچ مردی نزدیک آنها نمی‌شود؟! گویی خانواده دیلم و خزرند!
عمه‌ام گفت: این‌ها تو را به جزع نیاورد که این عهدی است از رسول خدا صلی‌الله علیه و آله با جد و پدر و عمت علیهم‌السلام و خداوند پیمانی گرفته است از جماعتی از این امت که فرعونان زمین آنها را نمی‌شناسند، اما فرشتگان آسمان‌ها می‌شناسند و آنها این استخوان‌های پراکنده را فراهم می‌کنند و با این پیکرهای خون‌آلود به خاک می‌سپارند و در این طف برای قبر پدرت سیدالشهدا علیه‌السلام نشانی بر پا می‌دارند که اثر آن کهنه نمی‌شود و رسم آن با گذشتن شبها و روزها ناپدید نمی‌گردد و پیشوایان کفر و پیروان ضلال در محو آن بکوشند و بااین‌حال آن اثر ظاهرتر شود و کار بالا گیرد.
چون عمر سعد ـ لعنه الله ـ از کربلا کوچ کرد گروهی از بنی‌اسد ساکن قریه غاضریه آمدند و بر حسین علیه‌السلام و اصحاب او نماز خواندند و دفن کردند و حسین علیه‌السلام را در همین‌جا که قبر اوست به خاک سپردند و علی بن الحسین علیه‌السلام را پایین پای آن حضرت دفن کردند.
و برای دیگر شهدای اهل بیت و اصحاب که در آن حوالی بودند، حفره کندند از جانب پای او و همه را با هم در یک جا به خاک سپردند و عباس بن علی را در آنجا که کشته شده بود در راه غاضریه دفن کردند و اکنون قبر او بدانجاست.
در کامل بهایی است که حر بن یزید را خویشان او در آنجا که کشته شد دفن کردند و گوید: بنی اسد بر سایر قبایل عرب فخر می‌کردند و به خود می‌بالیدند که ما بر حسین علیه‌السلام نماز گذاشتیم و او را با اصحاب او دفن کردیم.
ابن شهرآشوب و مسعودی گفتند: یک روز پس‌ازآن که آنها به شهادت رسیدند، اهل غاضریه بدن آنها را به خاک سپردند.
مؤلف گوید: بدان که در محل خود ثابت شده است که ولایت بر معصوم ندارد مگر معصوم و امام را باید غسل دهد و اگر امام در مشرق باشد و وصی او در مغرب خداوند میان آنها جمع می‌کند. [تا امام زمان امام قبل از خود را غسل کند و دفن نماید.]
انتهای پیام/ 161
