رهبری و پذیریش ولایت قابل جبران نیست
به گزارش دفاع‌پرس از یزد، آیت‌الله سید «محمدکاظم مدرسی»، قائم مقام شورای حوزه‌های علمیه استان و امام جمعه بخش مرکزی یزد، در مدرسه علمیه مدینه العلم کاظمیه، اظهار کرد: عاشورای ابا عبدالله الحسین (ع) از دو نیمه تشکیل شده است، از آن زمانی که سیدالشهدا از ماه رجب سال ۶۰ هجری قمری از مدینه حرکت کردند تا زمانی که اهل بیت سیدالشهدا سرافراز اما غمگین به مدینه بازگشتند حدود یکسال قمری طول کشید.
وی ادامه داد: از رجب تا محرم و تا عصر عاشورای سال ۶۱ نیمه اول و از عصر عاشورای سال ۶۱ تا روز بازگشت خاندان مطهر سیدالشهدا به مدینه منوره نیمه دوم شکل گرفت. این دو نیمه دارای نقاط فراوان مشترکی هستند همچنان که نقاط تمایز متعددی را هم دارند. در رابطه با سیدالشهدا و واقعه عاشورا گاهی با سؤال چگونه و گاهی با سؤال چرا وارد می‌شویم. چگونه جریان عاشورا به وقوع پیوست یک بعد احساسی است و اما چرا به وقوع پیوست یک بعد بصیرتی و معرفتی است و هر دو بعد جریان کربلا برای بشر ضروری خواهد بود. اگر یکی منهای دیگری باشد آن جریان برای ما ناقص خواهد بود. اگر احساس منهای تعقل و بصیرت در جریان کربلا رقم بخورد برای ما کربلای تام نخواهد بود و اگر تعقل منهای احساسات هم وجود داشته باشد این چنین شوری در جامعه بشری ایجاد نمی‌شود.
مدرسی بیان کرد: یکی از نقاط تمایز بین نیمه اول و نیمه دوم عبارت است از آنکه در نیمه اول تمام همت برای خلق پیام بود یعنی حضرت سیدالشهدا از جریان حرکت از مدینه منوره به مکه مکرمه تا مقصدی که برای کوفه انتخاب کردند و درنهایت به کربلا رسیدند تا عصر عاشورای سال ۶۱ تمام هدفشان خلق پیام بود. اما در نیمه دوم تمام هدف ابلاغ پیام است، پیام خلق و آفریده شد، اما این پیام نیاز دارد به مبلغ و ابلاغ، ابلاغ این پیام از عصر عاشورا شروع می‌شود و تا امروز که هنوز هم بر دوش من و شما سنگینی می‌کند. در نیمه اول یاران عموماً با سلاح و ابزار جنگی بودند، اما در نیمه دوم یاران سلاحی نداشتند. در نیمه اول عموماً یاران مردان رزمنده و جوانان پا به کار بودند، اما در نیمه دوم یارانی که برای ابلاغ پیام جریان کربلا پا به عرصه وجود گذاشتند معمولاً بانوان، کودکان و نوجوانان باقی مانده از کربلا بودند.
وی ادامه داد: اولین نقطه مشترک در این دو نیمه عبارت است از رهبری واحد به این معنا که هم در نیمه اول و همه در نیمه دوم رهبری این نهضت بر دوش انسان‌های کامل و معصوم بود. رهبران شایسته‌ای که هیچ‌گونه نقطه ضعفی در زندگی آن‌ها وجود نداشت. در نیمه اول رهبری بر دوش سیدالشهدا بود و در نیمه دوم هر چند حضرت زینب(س) نیز نقش‌آفرینی کرد، اما رهبری اصلی بر دوش امام سجاد(ع) بود. اگر این نهضت توانست بشریت را متحول کند و در هر زمانی بجوشد و بخورشد، تربیت کند و رشد دهد و انتقال پیدا کند به این دلیل است که رهبری هر دو نیمه بر دوش ولی خدایی بود که ولایتش بر همگان ثابت شده است.
مدرسی افزود: در بین واجبات شاید کمتر واجبی را داشته باشیم که اگر قضا شد قابل جبران نباشد؛ اگر نماز به هر دلیلی از من و شما قضا شود قابل جبران است، اگر یک زمانی حج بر ما واجب شود و انجام ندهیم به هر دلیلی قابل جبران است، اما آن چیزی که قابل جبران نیست، رهبری و پذیریش ولایت است. اگر ولایت من الله از سوی جامعه‌ای قضا شود دیگر قابل جبران نیست. ما در طول تاریخ می‌بینیم گاهی ولایت من الله در جامعه مسلمین قضا شد و جامعه نتوانست جبران کند.
وی اظهار کرد: بعد از رحلت وجود مبارک خاتم‌الانبیا، ولایت در جامعه مسلمین قضا شد؛ آیا راه جبرانی داشت؟ تا امروز و تا پهنه قیامت جز در زمان ظهور ولی‌عصر (عج) امکان قضا برای این ولایت وجود ندارد. در زمان امام حسن مجتبی(ع) و در زمان سیدالشهدا نیز این چنین شد؛ عده‌ای ولایت سیدالشهدا را قضا کردند و نتوانستند به وقت خود انجام وظیفه کنند بعدها هم خواستند جبران کنند و گروه‌های متعددی برای جبران ولایت به وجود آمدند؛ از جمله گروه توابین و گروه‌های دیگر قیام کردند، اما هیچکدام نتوانستد جبران قضای ولایت کنند و این موضوع یکی از مهمترین درس‌های قیام اباعبدالله الحسین(ع) است.
مدرسی ادامه داد: این موضوع برای هر جامعه‌ای باید به عنوان یک درس اساسی تلقی شود. از این جهت که ولایت از هر اصل و عبادت دیگری در فرهنگ اسلامی به خصوص در فرهنگ مکتب اهل بیت جایگاه ویژه و از برتری خاصی برخوردار است. اگر می‌بینیم جریان عاشورای اباعبدالله موجی ایجاد می‌کند به این دلیل است که رهبری من‌الله دارد و اگر دین اسیر در دست اشرار شود، ولایت قضا می‌شود و دین منهای امامت، ولایت و رهبری خطرناک است. امروز تمام همت و تلاش دشمن از آن کسانی که ضربه خورده در دست این نظام هستند، از وهابیت تا آمریکایی‌های غاصب در تلاشند ولایت را در این جامعه قضا کنند و دین منهای ولایت را حاکم کنند. دین منهای ولایت به چه معناست. اسلام منهای ولایت یعنی بنیان و ساختمانی بدون نگهبان که هر کسی برسد و از هر گوشه‌ای از این ساختمان چیزی را برای خودش برگیرد و زمانی نگاه کنیم ببینیم تنها اسمی از اسلام و قرائتی از قرآن باقی مانده است.
وی ادامه داد: نقطه مشترک بعدی بین دو نیمه این است که یاران صبور، مقاوم، با انگیزه، دارای هدف مشترک و عزت نفس را شاهد هستیم که از همان ابتدای حرکت ابا عبدالله آن انسان‌های صالحی با او همراه شدند. لازم به توجه است رفتار اباعبدالله در شب و روز عاشورا بر حسب ظاهر متفاوت است. در شب عاشورا می‌فرماید چراغ‌ها را خاموش کنید هر کس می‌خواهد از ما جدا شود، اما در ظهر عاشورا فریاد می‌زند هل من ناصر ینصرنی. بر این اساس امام دنبال انسان‌های طیب و طاهری می‌گردد که بتوانند هم در خلق و هم ابلاغ پیام تأثیرگذار باشند. امام به دنبال طیبین می‌گردد به دنبال کسانی که با او هم صدق باشند. این شعار اباعبدالله است از زمانی که او را مجبور می‌کنند برای بیعت و نمی‌پذیرد «هیهات منا الذله» را بیان و سازش را نفی می‌کند.
مدرسی ادامه داد: این همان چیزی است که انقلاب اسلامی بر روی آن پایه‌ریزی شد. این همان چیزی است که امروز دشمنان از فرهنگ شیعه نگرانند که نکند این شعار توسعه یابد. همان چیزی است که نه سازش نه تسلیم فقط نبرد با دشمنان قسم خورده، این درسی است که ما از کربلای امام حسین یاد گرفته‌ایم. دشمن می‌خواهد با حیله‌های مختلف در این زمینه مردم را به خواب ببرد و با ابزارها و روش‌های مختلف سرگرم کند تا بی‌تفاوت و بدون هدف تنها وقتشان را بگذرانند و فرصت‌ها و سرمایه‌هایی که دارند را از دست بدهند، اما مردم ما نشان داده‌اند که همواره با بهره‌گیری از معرفت‌های عاشورا و درس‌های قیام امام حسین(ع) با بصیرت و معرفت عمل خواهند کرد.
وی بیان کرد: در طول تاریخ معصومانی سراغ نداریم که همه خاندان عصمت و طهارت در یک جریان حضور پیدا کنند غیر از جریان مباهله که شمه‌ای از جریان کربلا را می‌توان در آن مشاهده کرد و از این جریان به بعد نداریم که معصومی با همه زن و فرزندانش در جریانی حضور پیدا کرده باشد الا جریان کربلا. زیرا که اصل اسلام در خطر بود. امام حسین (ع) در زمانی قیام می‌کند که برخی در مسیر دفن اصل اسلامند. اینجاست که نیاز به قیام است.
مدرسی در پایان اظهار کرد: ما تنها ابزاریم و این محرم است که ما را زنده می‌کند و عاشورا است که ما را احیا می‌کند پس وظیفه داریم این چراغ را روشن کنیم و آن چراغ است که می‌تواند نور را در ما بتاباند و وجودمان را روشنی بخشد.
انتهای پیام/
