به گزارش دفاع پرس، برادر محمدآهنی، تقریبا ۳۵- ۴۰ ساله یکی از رزمنده شیران تهرانی بود. وقتی که نوبت بازجویی او شد و از او پرسیدند که نام یگانت چیست ؟
او در جواب می گفت:
- من هیچ یگانی ندارم!
- چطور هیچ یگانی نداری؟
- ندارم دیگر!
- نه این امکان نداردکه هیچ یگانی نداشته باشی! کسی که وارد منطقه جنگی می شود حتما در یک یگانی خدمت می کند. وباید بگویی که از کدام یگانی هستی ؟
- نه من نظامی نیستم . من یک کمک راننده بودم. وقتی که برای منطقه بار می آوردم اسیر شدم !
دژبانها به گمان اینکه او دروغ می گوید ومعمولا اینگونه کتمان کردن کار افراد مهم و افسران بلند پایه است، بیشتر به او مشکوک شده و او را مرتب کتک می زدند و دست از سر او بر نمی داشتند. بنده در بین بازجویی ها همواره به او می فهماندنم که برادر عزیز! مومن باید زرنگ باشد! پس جای تقیه کجاست؟ بیا یک دروغ مصلحتی بگو و خودت را خلاص کن! اصلا بگو من از فلان یگانم. مطمئن باش که کسی این را تحقیق نخواهد کرد!
- نه آقاجان! در ذات من دروغ وجود ندارد! من دروغ نمی گویم! اصلا بابام به من گفته هرگز دروغ نگو! من هم به هیچ عنوان دروغ نمی گویم!
دژبان ها بخاطر این استقامت و ایستادگی آقای آهنی و از آنها اصرار و از آقای آهنی انکار، بالاخره اینقدر ایشان را کتک زدند و با کابل بر سرش و رویش کوبیدند که سرش شکست و بیهوش و زخمی و خون آلوده بر روی زمین افتاد.
دژبان ها یک سطل آب روی او ریختند و او را به هوش آوردند. و دوباره روز از نو و روزی از نو، و مجدداً پروسه ی بازجویی از نو شروع می شد. دژبان ها دست بردار نبودند و آقای آهنی هم حاضر نبود از دروغ مصلحتی استفاده کرده و آنها را فریب دهد و خودش را خلاص کند و به حرف های مصرانه و دلسوزانه بنده هم هیچ اعتنا نمی کرد! نتیجه این شد که او را به بیمارستان برده و سرش را چندین بخیه زدند و بدتر اینکه همیشه به او بد گمان بودند و گاه بیگاه به سراغش می آمدند و او را اذیت و آزار و شکنجه و کتک کاری می کردند.
منبع:سایت جامع ازادگان
