گروه فرهنگ و هنر دفاع‌پرس ـ *محمد دیندار؛ در دوره‌ای که شبکه‌های تلویزیونی کشور و وسایل ارتباط جمعی محدود بود و ارتباط با جهان به سهولت امروز میسور نبود، یعنی در دهه‌های شصت و هفتاد و در طول سال‌های سخت جنگ، بخش مهمی از آشنایی ما با سینما از طریق برنامه‌های خوبی شکل می‌گرفت که استاد اکبر عالمی آنها را شکل داده بود. برنامه‌هایی مانند آن روی سکه، هنر هفتم و ... برنامه‌هایی که هم عموم مردم و هم علاقمندان و پیگیران جدی سینما را خشنود و راضی می‌ساخت و اهالی سینما، تلویزیون و رسانه خوب می‌دانند که جمع رضایتمندی این دو چقدر سخت و طاقت فرساست؛ کاری بزرگ که هنوز هم از عهده هر کسی بر نمی‌آید.
در همه این سالها حضور استاد اکبر عالمی در جشنواره‌ها در کسوت داور یا کارشناس غنیمتی بود که می‌توانست جرعه‌ای ناب از دانش ایشان را در مدتی کوتاه به شرکت کنندگان در جشنواره بچشاند و حضورشان در مسند تدریس غنیمتی برای شاگردانشان محسوب می‌شد.
فردی که هم در حوزه عمل و هم تئوری، استادی به تمام معنا محسوب می‌گشت و در حوزه امور لابراتوار و نیز در حوزه تدریس و کارگردانی خبره و صاحب رای بود.
اما در میان این همه تخصص و تولید و انتقال علم، اکسیر خوشنامی، نیکنامی و ماندگاری استاد اکبر عالمی اخلاق مداری، فرهنگ و ادب و معرفت ایشان بود. هرگز نه تنها از انتقال سالها علم و تجربه خویش به دیگران امساک نمی‌ورزید، بلکه بر نشر و انتقال آن سخاوتمندانه اصرار داشت.
با حوصله و دقت به تماشای آثار می نشست و دقیق و منصفانه نظر می‌داد. در سال‌های اخیر افتخار داشتم که برخی از مستندهایم را این استاد به تمام معنا از طریق قاب تلویزیون به تماشا نشست و در باره آنها سطوری را به رشته تحریر در آورد.
بعد از پخش مستند «جورچین» در نوروز ۹۶، با بزرگواری و به سرعت یادداشتی در باب آن نوشت که در بخشی از آن آمده بود: «جورچین پژوهش» و ساختار بسیار خوبی دارد. به شما صمیمانه تبریک می گویم.
یک مستند تأثیرگذار و واقعگرا که همراه با تحسین، به آن خیره شدم. خوشبختانه ضبط کردم تا به فیلمسازان بگویم: خودتان را فریب ندهید،به خودتان راست بگویید و بدانید که هر سخن کز دل بر آید ،لاجرم بر دل نشیند.»
بعد از پخش مستند «مهار اژدها» نیز از آن به عنوان «اثری مهم و تاثیرگذار» یاد نمود و اینگونه با بزرگ منشی دلگرمی می‌بخشید و چون قطب نمایی به درستی مسیر اشاره و تاکید می نمود.
در روزهایی که درگیر کسالت ناشی از ویروس شوم کرونا بود نیز پیغام داد که پیام شما را دیر دیدم و ساعت پخش مجدد مستند «معمای اسکله یک» را جویا شد و درود بر ایشان و این همه عشق به سینما و انسانیت، در عین کسالت و نقاهت.
استاد اکبر عالمی گرچه استادی به تمام معنا در حوزه سینما و تلویزیون محسوب می گشت، اما تنها این نبود؛ بلکه به گواه تمام کسانی که با ایشان معاشرت داشتند، در حوزه اخلاق، ادب و مرام و معرفت نیز استادی کامل و جامع الاطراف بودند و تلفیق علم مدرن جهان امروز با حکمت، اخلاق گرایی و ادب و منش و معرفتی که ریشه در آیین و تاریخ ما دارد، از ایشان فراتر از یک استاد،بلکه یک حکیم بزرگ ساخته بود. حکیمی که مردم و مخاطبان برایش مهم و محترم بودند و به صراحت تاکید داشت که مخاطب در ساحت هنر در مرکز توجه قرار دارد و باید داشته باشد.
او با وجود اینکه تحصیل کرده غرب بود،اما هرگز غرب زده نبود و تکنیک و دانش خویش را در خدمت فرهنگ بومی قرار داده بود و همانطور که خود در مصاحبه ای ای گفته است با اینکه تمام شرایط مهاجرت برایشان فراهم بود اما به دلیل عشق به وطن و هموطن هرگز ترک وطن نکرد.
تاریخ ایران زمین در طول عمر طولانی خویش بزرگان بسیاری را در حوزه فرهنگ و ادب و هنر به خود دیده است که یکی از آن بزرگان جناب لسان الغیب حضرت حافظ شیرازی است و همین ایشان قرن‌ها پیش چنین سروده‌اند: «هرگز نمیرد آنکه دلش زنده شد به عشق، ثبت است بر جریده عالم دوام ما»
بی‌شک همانگونه که قرن ها می‌گذرد و نام و یاد و کلام دلنشین حافظ با ماست، نیکنامی و ماندگاری استاد اکبر عالمی نیز در جریده تاریخ فرهنگ و هنر این دیار ثبت و باقی خواهد ماند. سعدیا مرد نکونام نمیرد هرگز، مرده آن است که نامش به نکویی نبرند.
* منتقد و مستندساز
انتهای پیام/ 121
