به گزارش گروه سایر رسانه‌های دفاع‌پرس، یکی از موضوعاتی که به دلیل شیوع ویروس کرونا در بخش صنعت اهمیت یافته، تولید ملت بلون است که به عنوان ماده اولیه تولید ماسک مورد استفاده قرار می‌گیرد.
این محصول از صنایع میان‌دستی در صنعت نساجی محسوب می‌شود که از یک لایه الیاف کوتاه، با قرارگیری به‌صورت جهت‌دار یا تصادفی، تشکیل شده و با توجه به نحوه قرارگیری و اتصال الیاف، مهمترین خاصیت این محصول، فیلتر کردن ذرات (فیلتراسیون) است.
گرانول پلی‌پروپیلن (شماره تعرفه ۳۹۰۲۱۰۳۰) که ماده وارداتی بوده و در داخل تولید نمی‌شود به عنوان ماده اصلی برای تولید ملت‌بلون استفاده می‌شود که طبق آمار طی سال‌های ۹۷ و ۹۸ به میزان سه هزار و ۹۵۰ تن به ارزش ۱۶ میلیون دلار واردات داشته‌ایم. (در سال ۹۸ واردات نداشته است).
همچنین در مقابل طی سال‌های ۹۶، ۹۷ و ۹۸ به میزان ۶۷۰ تن به ارزش دو میلیون و ۷۰ هزار دلار ملت بلون صادر شده است.
البته باید توجه داشت که منسوج ملت‌بلون تعرفه گمرکی مجزا ندارد و با توجه به وزن کالا، می‌تواند در ردیف تعرفه ۵۶۰۳۱۱۹۰ قرار گیرد، اما تحت تعرفه‌های دیگر نیز اظهار می‌شود؛ لذا امکان تعیین دقیق میزان واردات و صادرات آن میسر نیست.
برآورد عمده نیاز سالانه به ملت‌بلون در بخش ماسک حدود دو هزار و ۲۰۰ تن است، اما با توجه به اینکه از این محصول در بخش بهداشتی نیز استفاده می‌شود باید اشاره شود که در این بخش (پوشک و پد) حدود ۱۶۰۰۰ تن به ملت‌بلون نیاز است و در مجموع نیاز سالانه کشور به ملت‌بلون معادل ۱۸۲۰۰ تن برآورد می‌شود.
با توجه به اهمیت موضوع و نیاز مبرم به ملت‌بلون به دلیل شیوع کرونا، بررسی‌های خبرنگار مهر نشان می‌دهد که تولید داخلی محصول سالانه حدود دو هزار تن است از این رو برآورد کمبود تولید داخلی به حدود ۱۶ هزار و ۲۰۰ تن می‌رسد.
۳۵ طرح نیمه تمام تولید ملت بلون
بنابراین به دلیل نیاز مبرم به این محصول و لزوم جلوگیری از ارزبری، پیگیریهای خبرنگار مهر نشان می‌دهد که طرح‌های در دست اجرا ۸ طرح با ظرفیت سالانه حدود ۱۴ هزار تن است که پیشرفت فیزیکی بالای ۵۰ درصد دارند و مشغول فعالیت هستند، اما زیر ظرفیت تولید می‌کنند و مجموع تولید آن‌ها حدود ۲ هزار تن است.
پیگیری‌ها از وزارت صمت در مورد علت عدم پیشرفت این ۸ طرح از آن حکایت داشت که عمده این طرح‌ها با مشکل کمبود نقدینگی مواجه هستند؛ در واقع فرد با آورده خودش توانسته طرح را تا ۵۰ الی ۶۰ درصد جلو ببرد و حال برای تکمیل طرح باید از طرف بانک تأمین مالی شود و بانک‌ها پای کار تولید بیایند، اما هنوز این اتفاق به صورت کامل نیفتاده است.
از سویی دیگر نیز طرحی وجود دارد که ۸۰ درصد پیشرفت فیزیکی داشته، اما به دلیل نبود پول و افزایش قیمت‌ها، کار خوابیده است؛ در حقیقت فرد یک برآورده اولیه ۵۰ میلیارد تومانی برای راه اندازی طرح آورده، اما به دلیل کمبود پول و افزایش قیمت‌ها قادر به فعالیت کامل نیست.
همچنین ۲۷ طرح جدید با ظرفیت حدود ۵۵ هزار تن با پیشرفت فیزیکی صفر درصد نیز وجود دارد که عمدتاً در سال ۱۳۹۹ مجوز تأسیس دریافت کرده‌اند.
پیگیریهای در مورد علت صفر بودن پیشرفت فیزیکی این طرح‌های جدید نیز حاکی از آن است که یک طرح از زمان دریافت جواز تا راه اندازی به حدود سه تا چهار سال و یا بیشتر زمان نیاز دارد؛ خصوصاً برخی از محصولات که تکنولوژی خاصی هم می‌خواهد و باید دستگاه و ماشین آلات داشته شود، اما گاهی مشکلات ارزی پیش می‌آید و فرد قادر به واردات نیست. در واقع سرمایه گذار بسته به توان مالی پروژه را جلو می‌برد و مابقی بسته به حمایت بانک‌ها و … دارد.
آنطور که متولیان امور اعلام کرده‌اند درصورت تکمیل و راه‌اندازی طرح‌های نیمه‌تمام امکان رفع نیاز کشور به این محصول وجود خواهد داشت و در این بخش جلوی ارزبری آن‌هم در شرایط کنونی اقتصاد، گرفته خواهد شد.
منبع: مهر
انتهای پیام/ 341
