گروه فرهنگ و هنر دفاع‌پرس ـ اکبر صفرزاده؛ در طول تاریخ تعداد دانشمندان و نوابغ ایرانی در هر رشته‌ای اگر بیشتر از کشور‌های دیگر نبوده باشد کمتر نیست و نخواهد بود. تنها فرق ما با دیگر کشور‌ها این است که آن‌ها دانشمندان و نوابغ خود را ارج می‌نهند و به قول کمال‌الملک «هر کدام را بالاتر از دیگری می‌نشانند»، اما ما در بسیاری از موارد در ارج نهادن به این عزیزان آن قدر ضعیف عمل کرده‌ایم که اگر بگوییم حاصل عملکرد رسانه‌ای ما در این مورد تقریبا «هیچ» بوده گزاف نگفته‌ایم.
در کشور ایران همانند بسیاری از کشور‌های دنیا هم کارآفرین‌های قدرتمند و نابغه و باهوش وجود دارد هم دانشمند هسته‌ای مانند «محسن فخری‌زاده» هم شاعر بین‌المللی مانند حافظ، سعدی، فردوسی، خیام و... هم پرفسور درجه یکی مانند دکتر مجید سمیعی یا مشهورتر از ایشان حکیم بوعلی سینا، هم یک فرمانده بین‌المللی مانند حاج قاسم سلیمانی هم وزنه برداری محبوب و بین المللی مانند رضازاده و...، اما سهم تمامی این عزیزان از پرده‌های سینمای ایران در طول صد سال اخیر چیزی است تقریبا نزدیک صفر.
کم توجهی یا بی توجهی برخی جوانان نسبت به برخی مفاخر ایران زمین یا برخی ارزش‌های موجود از سر لجاجت یا دشمنی نیست؛ از سر ناآگاهی و نادانی نسبت به این مساله است. جوان امروز از سردار سلیمانی یا «محسن فخری‌زاده» چه می‌داند؟ چند فیلم در مورد این عزیزان تولید شده است و یا تولید خواهد شد؟
سینمای ایران از ابتدای شکل‌گیری تا کنون چند فیلم در مورد پدیده های اجتماعی، دزدی و اعتیاد ساخته و از طرفی چند فیلم در مورد مفاخر این مملکت تهیه کرده است؟! در مورد امیرکبیر چند فیلم تماشاگرپسند با استاندارد‌های بین‌المللی تولید شده یا در مورد دلیران تنگستان یا درباره کارآفرینان بزرگ و تاثیر گذار چه کاری انجام شده است؟
برعکس سینمای ایران که تقریبا هیچ علاقه‌ای به مفاخر و دانشمندان و کارآفرینان این سرزمین ندارد سینمای هالیوود با اتکا به سرمایه‌های بخش خصوصی و توجه به بازار‌های بین‌المللی تا کنون بیشترین خدمت و لطف را به دانشمندان و نوابغ آمریکایی کرده و تبلیغ برای آن‌ها را تا بدانجا پیش برده که امروزه بسیاری از مردم دنیا با این نوابغ آشنایی کامل دارند و حداقل برای یک بار هم که شده فیلم زندگی آن‌ها را دیده‌اند.
فیلم‌هایی که هالیوود در مورد «توماس ادیسون» تولید کرده یا در مورد «برادران لومیر» یا «پله» مشهورترین فوتبالیست تاریخ یا مارادونا یا فیلمی مانند «مودیلیانی» محصول سال ۲۰۰۴ که به زندگی آمادئو مودیلیانی نقاش نابغه ایتالیایی می‌پردازد یا شبکه اجتماعی؛ فیلمی‌که به زندگی مارک زاکربرگ خالق شبکه اجتماعی «فیس‌بوک» می‌پردازد یا فیلم «یک ذهن زیبا» که در مورد جان (فوربز) نش ریاضیدان نابغه برنده جایزه نوبل اقتصادی است یا فیلم «اشتیاق برای زندگی» که درباره زندگی وینسنت ون گوگ است از پربیننده‌ترین فیلم‌های تاریخ سینما بوده‌اند.
برعکس سینمای ما که تولید فیلم درمورد شخصیت‌های مشهور ورزشی، سیاسی، علمی و هنری را تقریبا به ندرت انجام داده است سینمای هالیوود از ابتدای شکل گیری تاکنون تقریبا در مورد تمامی شخصیت‌های مشهور آمریکا فیلم تولید کرده و کمتر چهره یا شخصیت مشهوری را می‌توان در تاریخ آمریکا نام برد که فیلم یا سریالی در مورد وی تولید نشده باشد.
از سال ۱۳۸۸ که ترور دانشمندان هسته‌ای ایران آغاز شده تاکنون، صنعت سینمای ایران کمترین توجه را به اینگونه ترور‌ها داشته و کمتر فیلمی با این موضوعات روی پرده‌های سینمای ایران رفته است. به غیراز فیلم بادیگارد ساخته ابراهیم حاتمی کیا کار جدی و در خورتوجه دیگری درباره این موضع انجام نشده است.
حدودا چهل یا پنجاه سال پیش بسیاری از تهیه کنندگان سینمای هالیوود به این نتیجه رسیدند که فیلم کمدی در بسیاری از موارد فقط مصرف داخلی دارد و در بازار‌های بین‌المللی نمی‌توان روی فروش آن تکیه کرد چرا که بسیاری از شوخی‌های موجود در فیلم را مردمان کشور‌های دیگر نمی‌فهمند و به دلیل اختلاف فرهنگی نمی‌توانند با آن‌ها ارتباط برقرار کنند. برخلاف فیلم‌های کمدی فیلم‌های حادثه‌ای بودند که در تمامی بازار‌های دنیا خریدار داشتند و برای همه مخاطبان از کوچک گرفته تا بزرگ قابل فهم بودند؛ بنابراین و براساس این استدلال تولید فیلم‌های کمدی در هالیوود به تدریج کم و تولید فیلم‌های حادثه‌ای زیاد شد.
برخلاف راه و روشی که تهیه کنندگان موفق هالیوود از پنجاه سال قبل در پیش گرفتند برخی تهیه کنندگان سینمای ایران همچنان برطبل تولید فیلم‌های کمدی که اغلب آن‌ها فقط مصرف داخلی دارند می‌کوبند و هیچ علاقه‌ای به تولید فیلم‌های حادثه‌ای با استاندارد‌های بین‌المللی از خود نشان نمی‌دهند.
انتهای پیام/ ۱۲۱
