به گزارش گروه بین‌الملل دفاع‌پرس، روزنامه آمریکایی واشنگتن‌پُست در گزارشی اذعان کرد کرد که یکسال پیش، نظامیان تروریست آمریکایی در پایگاه عین‌الاسد هدف حمله موشکی تلافی‌جویانه ایران قرار گرفتند و هنوز هم با پیامد‌های آن دست به گریبان هستند.
واشنگتن‌پُست در این خصوص نوشت: یک سال از حمله موشکی ایران به پایگاه آمریکا در عراق که در پاسخ به ترور (سردار شهید) قاسم سلیمانی انجام شد، می‌گذرد. در این حمله هیچ نظامی کشته نشد؛ اما در نهایت ۱۱۰ بازمانده با آسیب مغزی شناسایی شدند. برخی از آن‌ها به بستری طولانی مدت و درمان‌های فشرده نیاز داشتند. ۲۹ عضو به حدی آسیب دیدند که شایسته دریافت مدال قلب بنفش شناخته شدند.
در این گزارش آمده است: این حمله موجب خشم و درماندگی برخی از سربازان شد و برخی دیگر از بازماندگان هنوز هم در هراس آن شب حمله هستند. حمله‌ای که به نظر می‌رسد در غوغای ویروس کرونا و پرمناقشه‌ترین انتخابات ریاست جمهوری آمریکا به دست فراموشی سپرده شد.
گزارش مذکور در ادامه می‌افزاید: سرهنگ «جاناتان جردن» (Johnathan Jordan) افسر عملیات واحد نیروی هوایی حاضر در آن شب، می‌گوید که فکر نمی‌کند هیچیک از افراد حاضر در شب حمله بدون رنج بردن از آسیب‌های روانشناختی یا عاطفی بتوانند این رویداد را فراموش کنند.
واشنگتن‌پُست سپس اضافه کرد: تقریباً بلافاصله پس از ترور (سردار) سلیمانی، نیرو‌های آمریکایی در سراسر خاورمیانه به حالت آماده باش درآمدند. «جاناتان جردن» و رئیس وی یعنی «استاکی کلمن» (Staci Coleman)، طرحی را تهیه کردند که طی آن نیمی از ۱۶۰ هوانورد تحت نظارت آن‌ها با هواپیمای C-۱۳۰ و با هدایت تیم «جاناتان جردن» خارج شوند و نیم دیگر نیز با تیم «استاکی کلمن» بمانند. سرهنگ «جاناتان جردن» می‌گوید که ما انتظار ویرانی کامل آن نقطه را داشتیم.
به گزارش این روزنامه آمریکایی، «ساموئل لواندر» (Samuel Levander) یکی از خدمه اسکادران هوانوردی عملیات ویژه و مسئول ارزیابیِ لزومِ فرار سریع، می‌گوید: حتی کارمندان غیرنظامی استخدام شده برای پخت غذا نیز تمایلی به حضور در سر کار خود نداشتند. واحد تحت امر «ساموئل لواندر» بلافاصله شروع به ارزیابی این موضوع کرد که در صورت نیاز به فرار فوری، چه تعداد افراد در هواپیمای CV-۲۲ جای می‌گیرند.
روزنامه مذکور در ادامه این گزارش می‌فزاید: در قسمت دیگری از پایگاه، شمار زیادی از نیرو‌های عملیات ویژه آماده شدند تا با ۳ هواپیما CV-۲۲، هر کدام با ۲۴ صندلی خارج شوند. تیم «ساموئل لواندر» محاسبه کرده بود که آن‌ها حتی می‌توانند شمار افراد بیشتری را جمع کنند و در نهایت با ۱۹۴ نفر از کشور خارج شوند. «نوال یارنس» (Noal Yarnes) گروهبان ارشد نیروی هوایی آمریکا، به خلبان‌های تحت نظارت خود گفته بود که با خود ماسک گاز نیز همراه داشته باشند. یکی دیگر از سربازان تصمیم گرفت ویدئویی را ضبط کند تا در صورت رخداد هر اتفاق بدی برای آخرین بار با پسرش صحبت کند. «برایان مودی» (Bryan Moody) عضو تیم کشیک نیروی هوایی به همراه چند تن دیگر و با اطمینان از ایمن بودن پایگاه، با یک کامیون ضد مین مشغول گشت زنی بودند. سایر نیرو‌ها در برج‌های مراقبت، احتمال هرگونه حمله زمینی را بررسی می‌کردند و تقریباً باقی افراد در جای خود پناه گرفته بودند. هشدار پس از ساعت یک بامداد از بلندگو‌ها به صدا درآمد و از افراد می‌خواست پناه بگیرند.
این گزارش در ادامه اضافه می‌کند: اولین موشک در ساعت یک و ۳۴ دقیقه بامداد در فاصله ۱۰۰ یاردی از ماشین «برایان مودی» (عضو تیم کشیک نیروی هوایی آمریکا) منفجر شد و بقایای آن روی ماشین ریخت. «جانسون» به عنوان فرمانده یکی از واحد‌های هوایی به همراه سربازان در پناهگاهی بالای زمین جمع شده بودند. این پناهگاه با کیسه‌های شِنی و بتُنی پوشانده شده بود. او هیچ خاطره‌ای از ۳ انفجار اول ندارد. او می‌گوید که انفجار سوم برای مدت کوتاهی وی و دیگر سربازان را در پناهگاه بیهوش کرده بود. انفجاری تقریباً در ۷۰ یاردی پناهگاه. انفجار چهارم در فاصله ۳۰۰ یاردی بود و ۴۰ ثانیه بعد موشک‌های پنجم و ششم روی دادند؛ یکی با فاصله ۱۲۰ یاردی و دیگر ۶۰ فوتی. در نقاط دیگری از پایگاه احتمال آتش سوزی وجود داشت.
واشنگتن‌پُست تأکید کرد: در درنگی از پرتاب موشک‌ها، مودی و دستیارش «داونپورت» فرصت داشتند تا به مکان امن تری بروند. آن‌ها با اتومبیل، خود را به نقطه‌ای مشرِف به یک فرودگاه خالی رساندند. چراغ‌ها را خاموش کردند و منتظر ماندند. یک موشک در فاصله ۱۵۰ فوتی آن‌ها مفجر شد. در فاصله بین حملات، تیم مودی برای بررسی و کمک به پایگاه‌ها رفتند. دو سرباز گرفتار در برج نگهبانی به دلیل شدت شعله‌های آتش ناشی از انفجار موشک قادر به پایین آمدن نبودند.
این گزارش می‌افزاید: پس از پایان حملات برای چندین ساعت تقریباً هیچ حرکتی در پایگاه وجود نداشت. لواندر می‌گوید که CV-۲۲ در اوایل صبح بر فراز پایگاه پرواز کرد؛ اما تقریباً هیچیک از افراد سنگر‌های خود را ترک نکرده بودند. او و چند تن از هم‌تیمی‌هایش بعد‌ها به خاطر تلاش‌هایشان نشان‌های متمایز پرواز را دریافت کردند. سربازان حتی پس از اعلام وضعیت سفید در ترک پناهگاه‌ها تردید داشتند. برخی گریه می‌کردند، برخی با خود حرف می‌زند و برخی هم استفراغ می‌کردند. جانسون به عنوان پزشک پرواز پرسید که آیا کسی به مراقبت پزشکی احتیاج دارد؟ احدی پاسخی نداد. همین باعث شد که گزارش ابتدایی صدمات پنتاگون که بعداً توسط ترامپ اعلام شد، صفر گزارش شود. جانسون می‌گوید: تقریباً همه افراد علایم آسیب مغزی داشتند؛ اما آن علایم در مقایسه با آنچه ما تمام شب گذراندیم، ناچیز بود.
در پایان گزارش روزنامه آمریکایی واشنگتن‌پُست آمده است: سپس سربازان مورد آزمایش قرار گرفتند. بیمارانی با علایم برجسته از عراق خارج شدند. جانسون دچار آسیب مغزی شد و هفته‌ها در آلمان تحت درمان‌های فیزیوتراپی، گفتار درمانی، کاردرمانی، حرکات چشمی و مراقبت‌های روانی قرار گرفت. داونپورت و مودی گفتند که هیچ صدمه‌ای ندیدند و از سرعت خروج نیرو‌های آمریکا تعجب کرده بودند. داونپورت پیرامون اینکه برخی از افراد حتی نمی‌دانند که چنین اتفاقی افتاده ابراز ناامیدی کرده بود.
انتهای پیام/ 241
