به گزارش خبرگزاری دفاع مقدس، سیدعلیاکبر بچه تهران و بزرگ شده نظام آباد است. در 16 سالگی به جبهه رفته است و در 19 سالگی از ناحیه نخاع مجروح شده. او حالا یک جانباز 70درصد است و سابقه 37 ماه حضور در جبهه را دارد. جانباز سید علی اکبر عدل در سال 63 و در عملیات خیبر در حین یک پاتک توسط عراقیها مجروح شد. خوش میگوید: "در حینی که من دست تنها عراقیها را میزدم یک تیر به دستم خورد. اهمیت ندادم. یک تیر دیگر خورد نزدیک ترقوهام. بعد هم تیر آخر خورد به نخاعم. یک تیر از تیربار گرینوف بود. از پهلو رفت داخل بدنم. دنده را شکست و وارد نخاعم شد. بعد از آن هم بیهوش شدم. این ماجرا برای 23/12/63 بود در منطقهای سمت العماره-بصره، جزیره مجنون و هورالهویزه. که وسعت بالای منطقه بدر بود."
سید علی اکبر عدل که حالا 28 سال از مجروحیتش میگذرد عوارض زیادی از مجروحیتهای جنگ گریبانگیرش شده است. و هم اکنون بر اثر همین جراحتهای حاد در بیمارستان خاتم الانبیا تهران بستریست.
سید حمید عدل برادر جانباز سید علی اکبر عدل در مورد وضعیت جسمانی برادرش گفت: او به خاطر عوارض جراحتهای جنگ هم اکنون حدود سه ماه و نیم است که در بیمارستان خاتم الانبیا بستری شده و مرتب به خاطر ناراحتیهای گوناگون مسیر بین ICU و CCU را میپیماید.
وی افزود: ریههای برادرم آب آورده، انسداد روده پیدا کرده، مشکل تنفسی پیدا کرده و چندیست دیالیز میشوند. اگرچه قبلا در خانه امور مربوط به کلیههایشان تحت کنترل بود اما به خاطر هالهای که روی کلیه آمده این مشکل حاد شده و پزشکان مجبور شدند جراحی کرده و از این به بعد عمل دیالیز را به طور کامل و به صورت یک روز در میان در بیمارستان انجام بدهند. سیدعلی اکبر مشکل عفونت نیز پیدا کرده که ازعفونت بیمارستانی، وضعیت کلیه و حساسیتهای ناشی از زخم بستر نیز ناشی میشود.
برادر جانباز عدل در ادامه گفت: اگر چه به خاطر مشکلات عدیده جسمانی چند ماهی را به طور مستمر تحت مراقبتهای ویژه بیمارستان بودند اما از روز گذشته حالشان بهتر است و قرار است که به بخش منتقل شوند. خوشبختانه نتایج سی تی اسکن از مغز و معاینات قلب نشان دهنده آنست که این دو عضو حساسا دچار عارضهای از عوارض این روزهای ایشان نشده و شکر خدا سالم است.
جانباز سید علی اکبر عدل چند ماه پیش از انتظاراتش از مردم سخن میگفت. همه انتظارات او در فهم نسل جنگ و انتقال ارزشهای آن به جوانان است. او گفت: "خاطرات ما را برسانید به نسلهای آینده که بفهمند سی و چند سال قبل بچههایی بودند و کارهایی کردند تا امروزیها راحت زندگی کنند. جان دادند. اسیر و مفقود شدند. شهید و مجروح شدند. اینها باید به گوش مردم برسد که چه کارهایی در آن دوران انجام شده است. ما وظیفهمان اینست که این خاطرات را بگوییم و این نسلها هم باید گوش کنند. و جنگ را باور کنند. حالا امروز کسی یا ما را باور دارد یا ندارد. یا قدرشناس هست و یا نیست. یا احترام میگذارد و یا نمیگذارد. حالا بگذریم از دورانی که بی احترامیها دیده شد، بچهها ناحقیها دیدند، قضاوتهای بد دیدند..."
