گروه فرهنگ و هنر دفاع‌پرس ـ مصطفی بوعذار؛ پس از شهادت سید مرتضی آوینی در روز بیستم فروردین سال ۱۳۷۲، با پیشنهاد جمعی از شاعران، نویسندگان و هنرمندان متعهد به مقام معظم رهبری، این روز به عنوان «روز هنر انقلاب اسلامی» نام گذاری شد تا همه ساله نام و اندیشه ناب این هنرمند زنده بماند.
شهید آوینی از سال ۶۴ تا ۶۷ به همراه گروهی مجموعه مستند روایت فتح را آغاز کرد. ساخت مستند «روایت فتح» از عملیات خیبر شروع شد و تا عملیات مرصاد ادامه داشت. «آوینی» روش مستندسازی‌اش را که هدف آن ظاهر کردن واقعیت بود؛ «مستند اشراقی» نام گذاشت. موسسه فرهنگی "روایت فتح" اواخر سال ۱۳۷۰ در پی تاکید مقام معظم رهبری برتداوم تولید مستند‌های روایت فتح تاسیس شد.
در «روایت فتح» مجموعه «شهری در آسمان» را ساخت که در ارتباط با مقاومت مردم خرمشهر بود که آخرین فعالیت فیلمسازی شهید آوینی محسوب می‌شود.
اما براستی هنر انقلابی کدام است؟
هنر انقلابی هنری است که مدافع ارزش‌هایی است که در جریان انقلاب شکل گرفته‌اند و این ارزش‌ها را مطالبه می‌کند. یکی از این ارزش‌ها که همواره مذهب تشیع با آن عجین است شهادت است و چه زیبا شهید آوینی آئینه‌ای از شهادت را ترسیم می‌کند: «زندگی زیباست، اما شهادت از آن زیباتر است؛ سلامت تن زیباست، اما پرنده‌ی عشق، تن را قفسی می‌بیند که در باغ نهاده باشند؛ و مگر نه آنکه گردن‌ها را باریک آفریده‌اند، تا در مقتل کربلای عشق، آسانتر بریده شوند؛ و مگر نه آنکه از پسر آدم، عهدی ازلی ستانده‌اند که حسین را از سر خویش، بیشتر دوست داشته باشد؛ و مگر نه آنکه خانه تن، راه فرسودگی می‌پیماید تا خانه روح، آباد شود؛ و مگر این عاشق بی‌قرار را بر این سفینه سرگردان آسمانی، که کره‌ی زمین باشد، برای ماندن در اصطبل خواب و خور آفریده‌اند؛ و مگر از درون این خاک، اگر نردبانی به آسمان نباشد، جز کرم‌هایی فربه و تن‌پرور برمی‌آید.ای شهید،ای آنکه بر کرانه‌ی ازلی و ابدی وجود بر نشسته‌ای، دستی برار و ما قبرستان نشینان عادات سخیف را نیز، از این منجلاب بیرون بکش».
کلام شهید آوینی آن چنان است که بر دل می‌نشیند؛ و این کلام او وقتی با اخلاص و صفا همراه می‌شود فطرت انسان را بیدار می‌کند و نهیبی در درون انسان فریاد می‌کشد: هیچ شنیده‌ای که مرغی اسیر، قفس را هم بر دارد و با خود ببرد؟ این همان نگاه ناب هنر اسلامی است که خلاء‌های آن در سینما، تئاتر و ادبیات ما وجود دارد.
هنرمند انقلابی منفعل نمی‌ماند، سکوت نمی‌کند، راه را ترسیم می‌کند، حرکت می‌کند، مطالبه گر است، جوشش دارد: یاران؛ پای در راه نهیم که این راه رفتنی است و نه گفتنی...
هنرمند انقلابی آینده‌نگر است، امیدوار است، مشتاق است، می‌رود تا مرز وصال با دوست:ای شقایق‌های آتش گرفته، دل خونین ما شقایقی است که داغ شهادت شما را بر خود دارد، آیا آن روز نیز خواهد رسید که بلبلی دیگر در وصف ما سرود شهادت بسراید؟
و چه زیبا ترسیم می‌شود در کلام مولایش که فرمود: من یک نور و یک صفا و یک حالت روحانی در ایشان حس می‌کردم و همین‌جور هم بود. همین‌ها هم موجب می‌شود که انسان بتواند به این درجه رفیع شهادت برسد.
هنر شهید آوینی نیاز امروز جامعه ماست. پس تلاش مدیران فرهنگی کشور ما دوچندان است که بتوانند در تربیت هنرمندان متعهد برنامه ریزی مستمر داشته باشند.
هنری بر پایه توجه به اصالت وجودی انسان، هنری برای رشد و تعالی، هنری برای شکوفا شدن، هنری برای وصال و اندیشه ایی ناب برای نسل‌های بعدی، برای آنانی که دل در گروه این آب و خاک دارند و همواره دغدغه فرهنگ وهنر انقلابی را نه در شعار بلکه در عمل جستجو می‌کنند.
«شهید مرتضی آوینی» روز جمعه بیستم فروردین ۱۳۷۲ هنگامی که برای تولید مجموعه‌ای جدید «شهری در آسمان» به فکه، منطقه عملیاتی و الفجر مقدماتی به همراه گروه رفته بود، بر اثر انفجار مین به شهادت رسید. هرچند که فیلم‌های «روایت فتح» تا آن زمان در میان مردم مشهور بود، اما تا آن زمان کسی نمی‌دانست که سازنده آن‌ها کیست؛ چراکه در روایت فتح و نه در هیچ کدام از فیلم‌هایی که او کارگردانی و تدوین کرده بود، نام عوامل عنوان نمی‌شد و آوینی به تصمیم خود وفادار مانده بود.
در زمانه‌ای که اغلب ما بدنبال شهرت و ثروت اندوزی هستیم و برخی مدیران فرهنگی نالایق و ناآگاه با اندیشه هنر انقلابی، بیگانه‌اند و فقط در شعار‌ها و مصاحبه‌های اختصاصی از نام شهید آوینی بهره می‌گیرند؛ «شهید مرتضی آوینی» تصمیم گرفته بود که دیگر چیزی که حدیث نفس باشد ننویسد و دیگر از خودش سخنی به بیان نیاورد.
انتهای پیام/ 121
