در «جنگ» فرزند عاشورا و در «تحریم» فرزند رمضانیم

گروه استان‌های دفاع‌پرس- سردار سرتیپ دوم پاسدار «رستمعلی رفیعی آتانی» فرمانده لشکر عملیاتی مردم پایه 10 حضرت سیدالشهدا (ع) استان البرز؛ «سلام بر رمضان، سلام بر خوبی‌های رمضان، سلام بر تشنگی و گرسنگی رمضان، سلام بر مولود نیمه رمضان، سلام بر قدر رمضان، سلام بر شهید رمضان، سلام بر قرآن رمضان، سلام بر نزول رمضان و همه سلام‌هایی که در خلوت‌های مؤمنان مخزن الاسراری را در دل و جانشان خلق کرد‌ه‌است.

وقتی خودمان را با تمام وجود در اختیار رمضان قرار می‌دهیم، درس‌هایی را می‌آموزیم که راز ماندگاری ما را نشان می‌دهند. رمضان مدرسه و دانشگاه عظیمی است که فارغ التحصیلان فرهیخته‌ای را در طول تاریخ به جهان بشریت تحویل داده است. ثبت نام در این مدرسه و دانشگاه برای همگان آزاد است (فمن شهد منکم الشهر فلیصمه). خوب است با هم از بعضی از درس‌های آن حظ معنوی ببریم.

استفاده بهینه از فرصت‌ها نخستین درسی است که ما از مدرسه رمضان آموخته‌ایم؛ هرچند زمان مقدس و ارزشمند است اما همه زمان‌ها با یکدیگر برابر نیستند و فرصت‌های برتری وجود دارند که باید غنیمت شمرده شوند زیرا موفقیت‌ها مرهون شناخت و اغتنام همین فرصت بوده و استفاده از این فرصت‌هاست که عده‌ای را نابغه کرده و برخی را هم به دلیل سهل‌انگاری در اسفل سافلین فرو می‌برد! حاج قاسم عزیز برنده حقیقی این میدان الهی بود؛ او توانست تمام تهدیدات را به فرصت‌های طلایی برای کشور و دنیای اسلام تبدیل کند.

درس دوم، ایثار و ازخودگذشتگی است. رمضان دربرگیرنده درس ایثار و فداکاری است؛ اگر عده‌ای بخاطر لذت‌های مادی و لقمه‌ای نان و نام از هر در و دیواری بالا می‌روند و حاضرند به قیمت عزتشان شکمشان را سیر کنند، رمضان به شاگردانش آموخته که شایسته نیست انسان برای کسب نان و سیر کردن شکم ذره‌ای هم سر فرود آورد! شخص روزه داری که حاضر است بخاطر پروردگارش بیش از ۱۵ ساعت گرسنگی، تشنگی و محرومیت را تحمل کند هرگز در مقابل سودجویان سر فرود نخواهد آورد و در دام استثمارگران نخواهد افتاد!

تحمل و ایستادگی، بزرگ‌ترین درس مدرسه رمضان

این درس تحمل و ایستادگی شاید بزرگ‌ترین درسی باشد که بتوان از این مدرسه فراگرفت. شاگرد ممتاز رمضان حاج قاسم عزیز بود که کوچه به کوچه، بیابان به بیابان، شهر به شهر و کشور به کشور برای عزت ملت ایران تلاش کرد؛ به تعبیر سردار دل‌ها، خدایا برای دفاع از دینت خندیدم و خنداندم، گریستم و گریاندم، دویدم و افتادم و بلند شدم.

درس سوم، صداقت و اخلاص است. خداوند جل جلاله در کلماتی قصار این‌گونه از صداقت و اخلاص روزه‌داران پرده برمی‌دارد و از زبان پیامبرش محمد (ص) و در حدیثی قدسی می‌گوید: « کُلُّ عَمَلِ ابْنِ آدَمَ لَهُ إِلَّا الصِّیَامَ فَإِنَّهُ لِی وَأَنَا أَجْزِی بِهِ»، «هر عملى که انسان انجام مى‌دهد براى خود اوست مگر روزه که براى من است و من پاداش آن را مى‌دهم.» اخلاص حاج قاسم به عرش نشسته بود. ایشان به شدت از ریا و خودنمایی پرهیز می‌کرد. بود و نمود او یکی بود؛ آنگونه می‌نمود که بود.

ظاهر بی‌آلایش و مؤمنانه او خبر از باطن صاف و پالوده‌اش می‌داد، مصداق آیه شریفه «سِیمَاهُمْ فِی وُجُوهِهِمْ مِنْ أَثَرِ السُّجُودِ»، در طریق اخلاص ثابت‌‌قدم بود، هیچ گاه به دنبال مطرح‌کردن خود نبود و آنچنان به غنای درون رسیده‌بود که مستغنی از ذره‌ای جلوه‌گری بیرونی شده‌بود، زلال چون آب بود و شفاف چون آیینه. بدون شک مهم‌ترین ویژگی رفتاری حاج قاسم که مهم‌ترین اصل مکتب وی نیز محسوب می‌شود، اخلاص و تقدم رضایت الهی و کار برای خدا بر هر چیز دیگری است.

به زبان ساده، اخلاص به معنای «انجام دادن عمل تنها برای خدا و پاک کردن نیّت از غیر خدا» است. دقت این شهید عزیز در رعایت این اصل مهم سبب شده‌بود که نه تنها از هیچ چیز و هیچ کسی جز خداوند نترسد و کار را برای خوشایندی این و آن انجام ندهد، بلکه هیچ دلبستگی دنیوی نداشته باشد. در واقع، حاج قاسم، به مرحله‌ بالایی از اخلاص و عرفان، یعنی «انقطاع الی الله» به معنای بریدن و دل کندن از هر چیزی برای رسیدن به خدا دست یافته بود.

حاج قاسم به‌شدت عنوان گریز بود

از این‌رو، تجلی این فرموده امام خمینی (ره) بود: «به خدا متوجه شو تا دل‌ها به تو متوجه شود.» به عبارتی، دلیل جذابیت و مورد احترام بودن حاج قاسم از سوی آحاد مردم و بلکه جهانیان، همین «صبغه‌ الهی» ایشان بود و این وعده‌ الهی است که خداوند محبت انسان‌های مؤمن را در دل دیگران قرار می‌دهد: «إِنَّ الَّذِينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحَاتِ سَيَجْعَلُ لَهُمُ الرَّحْمَنُ وُدًّا»، همانا آنان که به خدا ایمان آوردند و نیکوکار شدند، خدای رحمان آن‌ها را (در نظر خلق و حق) محبوب می‌گرداند.

رهبر معظم انقلاب اسلامی در دیدار با خانواده شهید سلیمانی نیز فرمودند: «بدانید که مردم قدر پدر شما را دانستند و این ناشی از اخلاص است؛ اگر اخلاص نباشد، این‌گونه دل‌های مردم متوجّه نمی‌شود؛ دل‌ها دست خدا است. اینکه دل‌ها اینطور متوجّه می‌شوند، نشان‌دهنده‌ این است که اخلاص بزرگی در آن مرد وجود داشت.

در همین راستا باید به «سلوک معنوی» و «دوری از نفسانیت و خودخواهی» در مکتب سلیمانی نیز اشاره کرد. او اهل توجه، تذکر، خشوع و ذکر خدا بود. حاج قاسم به‌‌شدت عنوان‌گریز بود؛ وقتی او را مالک ‌اشتر علی می‌خواندند، در خود می‌شکست. در مورد سلوک معنوی ایشان نیز می توان به حالت خشوع و خضوع در لحظات نماز اشاره کرد که چگونه در برابر پروردگار مشغول عبادت می‌شد.

درس چهارم، درک دردمندان جامعه و نیازمندان و دوری از هرگونه اسراف است. اگر شخص روزه‌دار قبل از رمضان از زبان بزرگان دینی و اساتید از وضعیت اسفبار اقتصادی نیازمندان و گرسنگان جامعه‌اش اطلاع پیدا کند، بیش از هرکسی می‌داند که گرسنگی و ریاضت یعنی چه؟ چرا که او روزانه گاهی بیش از ۱۵ ساعت در نقش آنان ظاهر می‌شود؛ بنابراین سعی می‌کند اسراف نکند و بخشی از درآمد مالی‌اش را به فقرا و نیازمندانی اختصاص دهد که در طول سال با فقر و تگدستی خود و فرزندانشان دست و پنجه نرم می‌کنند و در واقع در طول سال روزه‌اند. پای در سیل خوزستان، بوسه بر دست سیل‌زدگان و همدردی با آن‌ها را که به یاد می‌آوریم، سیمای نورانی حاج قاسم را مصداق درس چهارم رمضان تماشا می‌کنیم.

تقویت اراده، درس دیگر ماه رمضان

درس پنجم، تقویت اراده است. روزه یک حرکت کاملاً ارادی است و انسان روزه‌دار به خواست خود اموری را ترک می‌کند، او بر اثر این مقاومت در برابر خواسته‌ها روحش را چنان تقویت می‌کند که ربانی بر بعد حیوانی او غالب می‌شود و با این حالت نفسانی می‌تواند دستورات خداوند را اجرا کند و از محرّمات الهی دوری گزیند.

حاج قاسم را در قاب اراده تفسیر کنیم؛ او مردی نستوه و خستگی‌ناپذیر بود، از هیچ مشکلی نهراسید و هیچگاه دچار رخوت و سستی و رکود نشد، به غایت ساعی و تلاشگر بود و به آسایش خویش نمی‌اندیشید، علیرغم اینکه در چند عملیات مجروح شد اما همچنان بر بازگشت به جبهه پای می‌فشرد و در کوتاه‌ترین زمان ممکن به خطوط مقدم عملیاتی باز می‌گشت. برای کسی که عمر پر برکت خویش را در جنگ و جهاد گذرانده، شاید توجیه در پیش گرفتن یک زندگی آرام و بی‌دغدغه کاملاً پذیرفتنی باشد اما روح بی‌قرار او از راحتی و آسایش گریزان بود؛ او می‌خواست تا پایان عمر و تا آخرین نفس سخت‌کوشانه و مجاهدانه به پیش رود.

نکته پایانی را با بیان امامین انقلاب به پایان می‌بریم. حضرت امام خمینی (ره) فرمودند: «در جنگ فرزند عاشورا و در تحریم فرزند رمضانیم». آقای عزیزمان در توصیف رفیق خوشبخت خود نیز فرمودند: «او نمونه‌ برجسته‌ای از تربیت‌شدگان اسلام و مکتب امام خمینی (ره) بود، او همه عمر خود را به جهاد در راه خدا گذرانید. شهادت پاداش تلاش بی‌وقفه‌ او در همه‌ این سالیان بود.» به امید اینکه شاگردان وفادار و زرنگ مدرسه رمضان و فارغ التحصیلان عاشورا باشیم.

انتهای پیام/