به گزارش گروه سایر رسانه‌های دفاع‌پرس، حجت‌الاسلام «علوی تهرانی» به تبیین دعای روز بیست و هشتم ماه مبارک رمضان پرداخت.
توضیحات وی درخصوص این دعا را در ادامه می‌خوانید:
خواسته‌های روز بیست و هشتم ماه مبارک رمضان
بهره مرا از نوافل زیاد فرما.
با محقق کردن درخواست‌هایم مرا گرامی بدار.
وسیله رسیدن به حضورت را برایم نزدیک گردان.
«اللّٰهُمَّ وَفِّرْ حَظِّی فِیهِ مِنَ النَّوافِلِ»
نوافل جمع نافله و از ریشه نفل است. نفل به دو معنا است:
زیادی و اضافی. هر عملی که بیشتر از واجبات انجام شود را نافله می‌گویند. پس نماز نافله را از آن جهت نافله می‌گویند که اضافه بر نماز‌های واجب است.
بر اساس این معنا در واقع از خدا می‌خواهیم که به اعمال زیادی موفق شویم. نقش نوافل در عبادات این است که انسان را برای انجام کیفی واجبات آماده می‌کند و دیگر اینکه اگر کمبود و کاستی در انجام عمل واجب باشد این عمل نافله آن کسری را جبران می‌کند و عامل بسیار مهمی برای تقرب به حضرت حق است.
درحدیث قدسی آمده است: با انجام نوافل به من نزدیک می‌شود تا آنجا که محبوب من می‌گردد پس، چون محبوب من شد، من گوش او می‌شوم که با آن می‌شنود و چشمی می‌شوم که با آن می‌بیند و زبانی می‌شوم که بدان سخن می‌گوید و دست قدرت او می‌شوم اگر مرا بخواند اجابتش می‌نمایم و، چون از من درخواستی داشته باشد حاجتش را برمی‌آورم.
محبوب خدا و نزدیک خدا شدن اثر نوافل است و به همین دلیل درخواست می‌کنیم که بهره ما از این ظرفیت بیشتر بشود.
معنای دوم نافله، بخشش و عطیه است.
در سوره انبیاء آیه ۷۲ می‌فرماید: و اسحاق و یعقوب را به‌عنوان عطایی افزون، به او بخشیدیم.
با ملاحظه این معنا، عطیه و بخشش بیشتری را در این روز از خداوند خواستار هستیم.
«وَأَکْرِمْنِی فِیهِ بِإِحْضارِ الْمَسائِلِ»
انسان موجودی سراسر نیاز و احتیاج است. همچنان که در سوره فاطر آیه ۱۵ می‌فرماید:ای مردم، شمایید نیازمندان به خدا، و فقط خدا بی‌نیاز و ستوده است.
اگر برای برآورده شدن این نیاز به دیگری امیدی ببندیم، خداوند در حدیث قدسی می‌فرماید: به عزت و جلالم سوگند، آنکه به غیر من دل‌بسته است حتماً امیدش را به ناامیدی و یأس می‌کشانم؛ بنابراین توصیه شده است که احتیاجات و نیازهای‌مان را از خدا بخواهیم:
در سوره نساء آیه ۳۲ می‌فرماید: و به فضل خداوند از او بخواهید.
خداوند قادر و کریم و حکیم و عالم است و برای برآورده کردن حاجات و مرتفع ساختن نیاز‌ها همین چهار خصوصیت لازم است.
امام صادق (ع) می‌فرمایند: بر شما لازم است به دعا کردن و خواستن، چون چیزی مانند دعا شما را به خدا نزدیک نمی‌کند.
خدا هم به دعا کننده نزدیک است.
در سوره بقره آیه ۱۸۶ می‌فرماید: و، چون بندگانم درباره من بپرسند بگو یقیناً من نزدیکم، دعای دعا کننده را وقتی مرا بخواند اجابت می‌کنم.
ارزش پیدا کردن ما نزد خداوند به همین دعا است.
در سوره فرقان آیه ۷۷ می‌فرماید: بگو اگر دعای شما نباشد پروردگارم هیچ اعتنایی به شما نمی‌کند.
امیرالمؤمنین (ع) می‌فرمایند: محبوب‌ترین مؤمنان نزد خداوند کسی است که بیشتر درخواست و سؤال از خدا دارد.
امام صادق (ع) نیز فرموده‌اند: همانا جایگاهی نزد خداوند است که شخص فقط با سؤال و درخواست کردن از او به آن می‌رسد.
«وَقَرِّبْ فِیهِ وَسِیلَتِی إِلَیْکَ مِنْ بَیْنِ الْوَسائِلِ»
در سوره مائده آیه ۳۵ می‌فرماید: وسیله‌ای برای تقرب به‌سوی خدا انتخاب نمایید.
در سوره شوری آیه ۲۳ می‌فرماید: بگو از شما در برابر رسالتم هیچ پاداشی جز مودت نزدیکانم را درخواست ندارم.
این مودت که به‌عنوان پاداش و مزد رسالت است، وسیله‌ای برای تقرب به‌سوی خداست.
در سوره فرقان آیه ۵۷ می‌فرماید: بگو من از شما در برابر رسالتم هیچ پاداشی نمی‌خواهم مگر کسی بخواهد به‌سوی پروردگارش راهی داشته باشد.
پس راه و وسیله تقرب به‌سوی حضرت حق، مودت ذوی‌القربای رسول گرامی (ص) است.
«یَا مَنْ لَا یَشْغَلُهُ إِلْحاحُ الْمُلِحِّینَ»ای کسی که پافشاری اصرارکنندگان در درخواست خود، تو را از توجه به دیگران باز نمی‌دارد و مشغول نمی‌کند.
منبع: ایسنا
انتهای پیام/ ۹۱۱
