گروه استان‌های دفاع‌پرس - احمد لک؛ سال‌های زیادی از پی هم آمده و رفته‌اند؛ این سال‌ها در دل خود ماه‌ها و هفته‌ها و روز‌هایی داشته‌اند که در نگاه اول، روز‌های معمولی به شمار آمده‌اند، بی‌آنکه هیچ‌چیز شگرفی در طی این فاصله طلوع تا غروب اتفاق افتاده باشد؛ اما در مقابل روز‌هایی هم در تقویم ماندگار و همیشگی ثابت و مایه فخر، عزت، افتخار و مایه مباهات و ظفر هستند.
عملیات «حاج‌عمران» یکی از عملیات‌های گمنام دوران دفاع مقدس است که دلاوران تیپ ۵۷ ابوالفضل (ع) استان لرستان از حیث پیش‌دستی حمله دشمن، در آن درخشیدند. خط «حاج عمران» یکی از خطوط مستحکم عراق برای جلوگیری از تهدید و یا سقوط «اربیل» و «کرکوک» بود؛ لذا نیرو‌های موجود در این منطقه همواره جزو نیرو‌های زبده بعثی بودند و ادعای سیطره در کل این منطقه را داشتند؛ بدین منظور چندین‌بار قصد تصرف «پیرانشهر» را داشتند که آخرین‌بار آن بهار سال ۶۵ بود که با آمادگی زرهی سنگین جهت جبران شکست «فاو» و تسهیل در عبور و مرور گروه‌های ضد ایران تصمیم به تصرف شهر‌های «نقده» و «پیرانشهر» را می‌گیرند.
ارتش بعث عراق به‌همین منظور ۱۲ هزار نیروی تازه‌نفس با پشتیبانی چندین گردان توپخانه را به منطقه جهت حمله به خطوط پدافندی رزمندگان ایرانی گسیل کرد، تا ضمن تصرف شهر‌های «نقده» و «پیرانشهر»، توان دفاعی کشور ما را نیز به چالش بکشاند.
بعد از کسب خبر احتمالی حمله دشمن، بلافاصله جهت جلوگیری از سقوط «پیرانشهر» و «نقده»، به هفت گردان از تیپ ۵۷ حضرت ابوالفضل (ع) استان لرستان دستور داده شد تا عملیات «شاخ شمیران» کنسل کنند و سریع به «نقده» اعزام شوند؛ بنابراین با وجود شرایط حاد و بحرانی و امکانات نابرابر دشمن سراپا مسلح، رزمندگان تیپ ۵۷ ابوالفضل به فرماندهی سردار حاج «روح‌الله نوری» و فرماندهان خط شکن، سینه خود را سپر آماج سلاح‌های سنگین دشمن در «حاج‌عمران» کردند و با مقاومت بی‌نظیری که داشتند، «پیرانشهر» از سقوط حتمی نجات پیدا کرد؛ ولی متاسفانه، این حماسه بی‌نظیر مثل سایر عملیات‌های تیپ ۵۷ گمنام مانده و حق قریب به ۳۰۰ شهید و صد‌ها جانباز و آزاده این عملیات، هنوز ادا نشده است؛ شهدایی که مثل «ترابعلی آدینه» و «راه خدا لشنی» و... هنوز اثری از پیکرشان به‌دست نیامده است و در کوه‌های صعب‌العبور «حاج‌عمران» آرمیده‌اند.
این درحالی است که در یک‌روز، تمامی شهر‌های استان لرستان با زبان روزه، داغدار شهدای این عملیات شدند تا دشمن به زانو درآید و از فکر تصرف «پیرانشهر» منصرف شود. آری! شهدای تیپ ۵۷ حضرت ابوالفضل (ع) به ویژه ۳۳ شهید گردان «مالک اشتر» ازنا و شهید والامقام «درویشعلی شکارچی» فرمانده جسورگردان «مالک اشتر»، توانستند با شجاعت و از خودگذشتگی و رزم بی‌امان خود، برگ زرین دیگری را در تاریخ دفاع مقدس از خود به یادگار گذارند. آن‌چنان که حضرت آیت‌الله خامنه‌ای (مدظله‌العالی) در همان زمان، به‌مناسبت شهادت بیش از ۳۰۰ نفر از مردم لرستان، پیام زیبایی را مرقوم فرموده و تأکید کردند: «تأسف عمیق و تبریک و تسلیت مرا به مناسبت وقایع «حاج‌عمران» به همه آن عزیزان، به‌خصوص به خانواده محترم شهدا ابلاغ فرمایید. امیدوارم با شهد پیروزی در آینده‌ای نه‌چندان دور کام این امت بزرگ شیرین شود».
رزمندگان شرکت‌کننده در این عملیات، به فکر دفاع و جانفشانی بودند، بنابراین امید است که مسئولین فرهنگی استان لرستان، سپاه حضرت ابوالفضل (ع) و اداره‌کل حفظ آثار و نشر ارزش‌های دفاع مقدس لرستان نیز وظیفه خود در قبال این همه این ایثارها را به‌خوبی انجام دهند.
آیا باید حتما «پیرانشهر» اشغال می‌شد و بعد آزادی آن را جشن می‌گرفتیم؟ آیا رزمندگان گمنام تیپ ۵۷ حضرت ابوالفضل (ع) که علاج قبل از واقعه کردند، باید فراموش شوند؟ آیا شهدای «حاج‌عمران» که ۱۵۰ نفر آنان پیکرشان سال‌ها بعد به آغوش وطن بازگشت و تعدادی که نیز هنوز جاویدالاثرند و در کوه‌های صعب‌العبور «حاج‌عمران» آرمیده‌اند و به‌جز گرد صحرا و حضرت زهرا (س) زائر دیگری ندارند را باید از یاد ببریم؟ گرچه نام‌شان تا ابد در ذهن تاریخ این خاک می‌ماند.
پس بیاید قبل از اینکه بازماندگان این عملیات عروج کنند، رشادت‌های آن‌ها را با اقدامات فرهنگی نظیر ساخت فیلم، ثبت و ضبط کنیم و با ساخت یادمان و نامگذاری معابر و مدارس به‌نام شهدای عملیات «حاج‌عمران» ارزش والای آن‌ها را ارج نهیم و دِین خود را به این عزیزان ادا کنیم تا برای آیندگان به یادگار بماند.
انتهای پیام/
