گروه بین‌الملل دفاع‌پرس- سیروس فتح‌اله؛ کشور افغانستان همسایه شرقی کشورمان تقریبا بیست سال است که به اشغال نظامیان آمریکایی و برخی از نیرو‌های نظامی سایر کشور‌ها درآمده است؛ نیرو‌هایی که از سال ۲۰۰۱ و بعد از حادثه ۱۱ سپتامبر به اجماع جهانی رسیدند تا افغانستان را بدون توجه به ساختار قومیتی و بافت حاکم بر این کشور و به بهانه تامین امنیت به اشغال خود در بیاورند.
حضوری که طبق آمار دانشگاه بوستون آمریکا، منجر به کشته شدن ۲۴۱ هزار شهروند افغانستانی شده و حدود ۵۴.۵ درصد جمعیت این کشور را زیر خط فقر قرار داده است. البته بر اساس داده‌های منتشر شده بانک توسعه آسیا خود آمریکایی‌ها نیز در طول این ۲۰ سال علاوه بر اینکه بیش از ۲ هزار میلیارد دلار هزینه کرده‌اند و ۲ هزار و ۴۰۰ نفر از نظامیان خود را نیز از دست داده‌اند.
اما برای همگان پرواضح است که بی‌توجهی و بی‌مسئولیتی نیرو‌های خارجی به وضعیت داخلی افغانستان در طول بیست سال گذشته فقط نا امنی، بی‌ثباتی و گسست‌های اجتماعی، سیاسی و قومی برای این کشور به ارمغان آورده است؛ علتش هم این است که قرار بود آمریکایی‌ها ارتش افغانستان را در زمینه آموزش و تسلیح کمک کنند، ولی عهدشکنی کردند که موجب تشدید بحران امنیتی در این کشور شد.
ولی اخیرا نیرو‌های خارجی با ادعای اینکه تعهدات خود را در افغانستان انجام داده‌اند و دیگر نیازی به حضور آن‌ها در این کشور نیست، بدون اینکه پاسخگوی عملکرد بیست ساله خود در این کشور باشند، در حال خروج از آن هستند. اما این خروج با تردید‌های زیادی همراه شده است، آن هم در شرایطی که طالبان پیشرفت‌های میدانی حاصل کرده و این نگرانی وجود دارد که افغانستان به زودی وارد جنگ داخلی شود.
البته به نظر می‌رسد، خروج نظامیان آمریکایی از افغانستان عمدی و آگاهانه است؛ چون مثل روز روشن بود که آمریکایی‌ها بیست سال پیش با قربانی کردن ملت افغانستان به‌دنبال ایجاد بحران نا امنی در منطقه شرق آسیا بودند و در این مدت نیز با ایجاد تفرقه، مانع همگرایی و اتحاد کشور‌های منطقه می‌شدند و در حال حاضر هم که تصمیم به خروج از این کشور گرفته‌اند، قصد دارند شعله‌های تروریسم را در این کشور و منطقه برافروزند تا با تکرار ناامنی‌های مدیریت شده، طرح اقدام امنیتی علیه چین، روسیه و جمهوری اسلامی را اجرایی کنند.
هرچند برای افکار عمومی کاملا واضح بود که غربی و آمریکایی‌ها هیچ وقت براساس منافع ملت افغانستان گام بر نمی‌دارند، بلکه صرفا در چارچوب منافع خود رفتار‌های خود را در قبال این کشور تنظیم می‌کنند تا نتیجه آن برای افغانستان ویرانی، آوارگی، جنگ و ناامنی باشد.
به هر حال آمریکایی‌ها پس از ۲۰ سال حضور سنگین نظامی در افغانستان وضعیت این کشور را در بدترین وضعیت نسبت به قبل از حمله قرار داده‌اند و بدون اینکه پاسخگوی عملکرد مفتضحانه خود در این کشور باشند نیرو‌های نظامی خود را از این کشور خارج می‌کنند و مجددا بستر رشد جریان‌های افراط گرا را در این کشور فراهم می‌کنند.
انتهای پیام/ ۴۱۱
