به گزارش خبرنگار دفاع‌پرس از تبریز، می‌توان ادعا کرد که دفاع مقدس با تمامی جنگ‌های اتفاق افتاده در تاریخ معاصر متفاوت است؛ چراکه مدت اندکی از پیروزی انقلاب اسلامی می‌گذشت و کشورمان از نظر تجهیزات دفاعی آمادگی جنگ با استکبار جهانی را نداشت؛ اما با این حال، مردم غیور این سرزمین به دعوت حضرت امام خمینی (ره) لبیک گفته و مقابل دشمن سینه سپر کردند تا مبادا خاک کشورمان دست بیگانگان بیفتد.
«محمدنقی شمالی» از آن دسته جوانان غیور خطه آذربایجان بود که با پای مصنوعی، تا پای جان در جبهه جنوب جنگید و در این راستا ۱۷ مرداد سال ۱۳۶۶ در عملیات «نصر ۷» به شهادت رسید.
زندگی‌نامه شهید «محمدنقی شمالی»
«محمدنقی شمالی» سال ۱۳۴۴ شمسی چشم به جهان گشود. وی هفت‌ساله بود که وارد دبستان «شیخ محمد خیابانی» تبریز شد و قرآن را نیز از کودکی را با صدای خوش قرائت می‌کرد.
او پس از اتمام دوره ابتدایی، وارد مدرسه راهنمایی «بدر» شد و با علاقه زیادی درس خواند و همزمان نیز در راهپیمایی‌های مردم تبریز علیه رژیم پهلوی شرکت کرد تا این‌که پس از پیروزی انقلاب اسلامی، فعالیت فرهنگی و نظامی خود را در مساجد «صاحب الزمان (عج)»، «غریبلر» و «سالار شهیدان (ع)» شروع کرد.
«محمدنقی شمالی» سال ۱۳۶۰ در مسجد «سالار شهیدان (ع)»، بسیج دانش‌آموزی را راه‌اندازی کرد و با آغاز جنگ تحمیلی، از فعالان جذب رزمندگان در مساجد شد و خود نیز در سال ۱۳۶۱ توفیق حضور در جبهه‌های غرب را پیدا کرد.
وی مهر همان سال در عملیات‌های «مسلم بن عقیل» و «والفجر مقدماتی» شرکت کرد و همزمان نیز در دبیرستان «شهید مطهری» تبریز مشغول به تحصیل شد و در «سوسنگرد» نیز حضور داشت تا این‌که سال ۱۳۶۲ دوباره عازم جبهه‌ها شد و در عملیات «والفجر ۴» در منطقه‌ی «پنجوین» عراق شرکت کرد. او که یکی از تخریب‌چی‌های ماهر به شمار می‌رفت، پس از پاکسازی منطقه، با انفجار مین پای راست خود را از دست داد و مجبور شد مدتی برای درمان به تبریز برگردد.
مجروحیت مانع از مجاهدت‌های «محمدنقی شمالی» نشد و بنابراین وی با پای مصنوعی فعالیت خود را در پشت جبهه به‌ویژه در رسیدگی به مجروحین جنگی ادامه داد؛ ولی بازهم به فکر رفتن به جبهه بود تا این‌که سال ۱۳۶۴ شمسی برای چندمین‌بار رخت سفر بست و راهی جبهه شده و در گردان «الرعد» (تخریب) لشکر ۳۱ عاشورا مشغول خدمت شد.
«محمدنقی شمالی» با صدای خوب، دعا و نوحه می‌خواند و یکی از مداحان گردان تخریب به شمار می‌رفت و با همان پای مصنوعی نیز در عملیات‌های «والفجر ۸» و «کربلای ۴» و «کربلای ۵» حماسه‌های زیادی را خلق کرد. وی عاشق شهادت بود و از دوستان خود می‌خواست دعا کنند تا او نیز از این دنیا پرواز کند؛ چراکه عالم را محضر خدا می‌دانست.
سال ۱۳۶۶ بود که «محمدنقی شمالی» تصمیم گرفت تا به پا بوسی حضرت «علی بن موسی الرضا (ع)» برود و برات شهادت خود را از آقا بگیرد؛ بنابراین وقتی از مشهد برگشت به دوستانش گفت: «پس از این به تبلیغات گردان نخواهیم رفت، بلکه سلاح به دست گرفته و به عملیات خواهم رفت» و با پای لنگان، اسلحه به دست گرفت و آماده کار‌های عملیاتی شد.
او در مرخصی آخرش که مصادف با ماه رمضان بود، ضیافت افطاری را در گلزار شهدای «وادی رحمت» تبریز برنامه‌ریزی کرد و در آن‌جا گفت که «از کجا معلوم، این ماه رمضان برای چه کسانی آخرین رمضان است؟»؛ بنابراین ۲۱ تیر سال ۱۳۶۶ یک‌بار دیگر عازم جبهه شد و سرانجام ۱۷ مرداد سال ۱۳۶۶ در عملیات «نصر ۷» به شهادت رسید.
انتهای پیام/
