به گزارش گروه سایر رسانه‌های دفاع‌پرس، «پویا میرزایی» تحلیلگر مسائل بین‌الملل در گفت‌وگویی هسته اولیه پیمان همکاری شانگهای را «شانگهای پنج» عنوان کرد و اظهار داشت: این سازمان در سال ۱۹۹۶ یعنی حدود پنج سال بعد از اینکه جنگ سرد به پایان رسید، شکل گرفت و در ابتدا یک سازمان اقتصادی بود. تا پیش از آن تقابل بین غرب و شرق در دو سازمان ناتو و ورشو تجلی پیدا می‌کرد، زیرا هر دو سازمان، یک پیمان دفاعی بودند که بعد‌ها الحاقیه‌های سیاسی، اقتصادی و امنیتی به آن اضافه شد.
وی به ابتکار عمل چین برای تأسیس شانگهای پنج اشاره و بیان کرد: در سال ۲۰۰۱ این سازمان به پیمان یا سازمان همکاری‌های شانگهای تغییر نام پیدا کرد. تمرکز جغرافیایی این سازمان بر روی آسیای مرکزی یعنی قزاقستان، قرقیزستان، ازبکستان و تاجیکستان است و چین و روسیه نیز از شرق و غرب آن‌ها را احاطه می‌کنند.
روزنامه‌نگار و تحلیلگر مسائل بین‌المللی با یادآوری این نکته که پیمان اولیه شانگهای بر خلاف ناتو، ماهیتی اقتصادی داشت، اظهار کرد: یکی از مهم‌ترین ویژگی‌ها و خصیصه‌های این سازمان جلوگیری از نفوذ بیشتر نظام غرب بود و همین مسئله سبب شد یک نگاه امنیتی نیز در این سازمان شکل بگیرد.
وی از پیوستن ایران به همراه هند، پاکستان و افغانستان در سال ۲۰۰۵ به سازمان شانگهای به‌عنوان عضو ناظر خبر داد و عنوان کرد: با پیوستن این چهار کشور، گستره سازمان شانگهای افزایش یافت و به کشور‌های آسیای جنوبی و غربی کشیده شد.
میرزایی هدف آتی سازمان شانگهای را گسترش تمام مجموعه کشور‌های «اوراسیا» یعنی اروپا و آسیا دانست و عنوان کرد: کشور‌های اروپای شرقی عضو پیمان ورشو بعد از فروپاشی شوروی ازهم‌پاشیده شدند و کم‌کم به عضویت ناتو در آمدند و به همین جهت شانگهای به این سمت یعنی شرق اروپا نیز حرکت کرد.
روزنامه‌نگار و تحلیلگر مسائل بین‌الملل با اعلام اینکه ایران در حال تبدیل‌شدن به عضو دائم سازمان شانگهای است، گفت: با تبدیل‌شدن ایران به عضو دائم، گستردگی سازمان به غرب آسیا بیش‌ازپیش تبلور پیدا می‌کند و جایگاه سازمان شانگهای در این منطقه محکم می‌شود و این موضوع باتوجه‌به موقعیت جغرافیایی ایران، برای اعضای سازمان اهمیت بسیار زیادی دارد.
منبع: رادیو گفت‌وگو
انتهای پیام/ ۹۱۱
