دفاع پرس: شاید به زور تقویم سنشان روی 15، 16 سالگی پا سفت می کرد. شاید هنوز در دلشان بازی های کودکانه می کردند و در کوچه پس کوچه های ذهنشان صدای شکستن شیشه همسایه با یک توپ پلاستیکی می پیچید.
شاید هنوز برای آغوش مادر در دل ثانیه ها را می شمردند. ثانیه هایی که مادر لقمه از دهان می گرفت و به آنها می داد تا دردانه هایش غم نان نداشته باشند.
اما در این گوشه از تاریخ و فرسخ ها دورتر از آن آغوش پر مهر روی خاکی تکیه زدند که چیزی کمتر از مهر مادری نداشته و ندارد.
آنها مهر مادری را آن سوی شهر خود یافته بودند تا با تمام کودکی شان کاری مردانه بکنند. آنها رفته بودند تا آب در دل دردانه های دیگران تکان نخورد.
آنها رفته بودند تا با تمام کودکی نشان دهند پریدن بال پرواز می خواهد نه ...
انتهای پیام/
