به گزارش گروه حماسه و جهاد دفاع پرس ماهها گذشت و ماه رمضان فرا رسید. رمضانی که علاوه بر عجین بودن با گرسنگی و تشنگی، معنویت زیادی را نیز به همراه دارد. رزمندگانی که در طول سال به مجاهده با نفس پرداخته بودند در ماه رمضان مانند دانش آموزی بودند که پس از گذراندن 11 ماه تحصیل اکنون فصل امتحان او فرا رسیده و همه در تلاطم بودند تا ازین آزمون سربلند بیرون بیایند.
تشنگی و گرسنگی را در شرایطی تحمل می کردند که روزهای آنها روزهای معمولی یک زندگی عادی نبود. جنگ بود و کارزار و رزمندگانی که باید خود را برای روزهای سخت عملیات آماده می کردند.
سحر بود و شوق مناجات و جوانانی که دل از دنیا بریده بودند و سحرهای رمضان را بهترین فرصت برای مناجات با محبوب و معشوق خویش می دیدند. جوانانی که بسیاری از آنها برات شهادت خود را در زمزمه های مناجات سحر گرفتند و به وصال معبود رسیدند.
یک سحری ساده در جمع دوستانی که همه یکرنگ بودند. هرکس سعی می کرد بیش از اطرافیان سهمی از غذا نداشته باشد، گاه در قالب مزاح های دوستانه سعی می کردند سهم کمتری از غذا بردارند تا غذای بیشتری به دیگر دوستانشان برسد.
بانگ الله اکبر بلند شده بود و رزمندگان وضو می گرفتند تا خود را به صف نماز جماعت برسانند. خاک جبهه هنوز زمزمه های مناجات قنوت عاشقانه ترین نمازها را بخاطر دارد. قنوتی که ذکر «اللهم ارزقنی توفیق شهادتک فی سبیلک» نخستین دعای آن بود.
صدای ربنای لحظه های افطار که به گوش می رسید، خبر از پایان یک روز روزه داری می داد. هر یک از رزمندگان در گوشه سنگر و یا تنها کمی دورتر، کتاب قرآن و دعا را باز کرده و مشغول خواندن هستند. آنچنان که گویی از این دنیا جدا شده اند.
شب قدر فرا رسیده است. شب زمزمه های «خلصنا من النار یا رب» و رقم خوردن تقدیر و سرنوشت و چه بسیار رزمندگانی که دعا می کردند شهادت تقدیر آن سال آنان باشد. قرآن را بر سر گذاشته و نوای «بک یا الله» را سر می دادند و خدا را به چهارده معصوم قسم می دادند تا از گناهان آنها بگذرد.
انتهای پیام/
