واکنش خانواده مسیحی از حضور دانش‌آموان در گلزار شهدای ارامنه
به گزارش خبرنگار حماسه و جهاد دفاع‌پرس، انتشارات مرز و بوم در صفحه اینستاگرامی خود روایتی از صدیقه صارمی، مربی پرورشی دهه ۶۰ در تبریز را از زیارت شهدای ارمنی به همراه دانش‌آموزان روایت کرده است که در ادامه می‌خوانید.
یکی از روزهای پاییز شنیدم که روز جمعه بعد از نماز، پیکر چند شهید تشییع خواهد شد. من هم شرکت کردم. چند شهید ارمنی هم در بین شهدا بودند. مراسم تشییع از مصلی تبریز تا اول خیابان ۱۷ شهریور برگزار شد. آنجا که رسیدیم، از جلوی مسجد امام رضا علیه السلام پیکر شهدای ارمنی را به قبرستان ارامنه و پیکر بقیه شهدا را به مزار شهدای وادی رحمت فرستادند.
یکی دو هفته بعد از این مراسم، یکی از دانش‌آموزان از من پرسید: «خانم، تلویزیون مراسم تشییع شهدا را نشان می‌داد. می‌گفتند در بین شهدا ارمنی هم هست. راست است؟» گفتم: «بله. از هم‌وطنان ارمنی هم در جنگ حاضرند و از کشورشان دفاع می‌کنند و شهید می‌شوند. برای ما شهدای مسلمان و مسیحی هیچ فرقی ندارد. پیکر همه شهیدان باید باعظمت تشییع شود.» همان روز به بچه‌ها گفتم: «نظرتان چیست برنامه‌ای تنظیم کنیم برای زیارت مزار شهدا؟» یکی از بچه‌ها گفت: «خانم ما که گلزار شهدا زیاد رفتیم نمی‌شود ما را ببرید مزار شهدای ارامنه؟» گفتم: چرا که نه! خیلی هم پیشنهاد خوبی است.
یک مینی‌بوس گرفتیم و راهی مزار شهدای ارمنی تبریز شدیم. برای هر دانش‌آموز یک شاخه گل خریدیم تا دستشان باشد برای احترام به شهدا. چند شیشه گلاب هم خریده بودم. همه دخترها چادر سرشان بود. بالای سر مزار یکی از شهدا نشسته بودیم و فاتحه می‌خواندیم. با گلاب هم سنگ مزارش را شسته بودم. دو خانم و یک مرد آمدند کنار ما. یکی از خانم‌ها پرسید: «چه عجب آمده‌اید اینجا!» گفتم: «ما هفته دفاع مقدس نتوانستیم دانش‌آموزان را سر مزار شهدا ببریم. امروز آمده‌ایم اینجا با شهدا بیعت کنیم. برای ما شهدای مسلمان و ارمنی هیچ فرقی ندارند. چرا که هدف همه شهدا یکی بود. در ضمن، سفارش پیامبر صلی الله علیه و آله هم هست که به پیروان سایر ادیان احترام بگذارید.»
آقایی که همراه خانم‌ها بود زد زیر گریه و گفت: «باورم نمی‌شود مسلمان‌ها به زیارت شهدای ما هم بیایند!» گفتم: «چرا؟ این شهدا به خاطر ما، به خاطر حفظ خاک ایران شهید شده‌اند. ما مدیون همه شهدا هستیم. مسلمان و مسیحی فرقی ندارد.» بچه‌ها خواستند با هم عکس یادگاری بگیریم. خانم‌های مسیحی یک شال انداخته بودند سرشان. چادر ما را که دیدند، موقع عکس شالشان را سفت بستند.
انتهای پیام/ 141
