گروه بین‌الملل دفاع‌پرس- مسعود اسداللهی؛ در دوران جنگ سرد و وجود اتحاد جماهیر شوروی، اوکراین (یکی از جمهوری‌های شوروی) محل استقرار یک سوم از موشک‌های اتمی ابرقدرت شرق شده بود. بعد از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی در سال ۱۳۷۰، اوکراین این حجم از سلاح‌های هسته‌ای و بهترین تجهیزات طراحی و ساخت سلاح‌های هسته‌ای را در اختیار داشت و سومین قدرت اتمی جهان به حساب می‌آمد.
انبار‌های سلاح‌های هسته‌ای اوکراین شامل ۱۳۰ موشک بالستیک قاره پیما با برد بین ۵ تا ۱۰ هزار کیلومتر بود که هر موشک دارای ۱۰ کلاهک هسته‌ای بود که تا کنون در سطح موشک‌های بالستیک بی نظیر است. در مجموع ۱۷۰۰ کلاهک هسته‌ای در خاک اوکراین وجود داشت. علاوه بر این، اوکراین دارای ۳۳ بمب افکن دورپرواز بود.
اما در سال ۱۳۷۳، اوکراین با امضای معاهده «بوداپست» به همراه آمریکا، انگلیس و روسیه، متعهد شد که تمامی سلاح‌های هسته‌ای خود را تحویل دهد و در مقابل آمریکا و انگلیس تعهد کردند که از امنیت و تمامیت ارضی اوکراین درمقابل هرگونه تجاوز خارجی حمایت کنند. اوکراین به این تعهد خود به طور کامل عمل کرد، اما از آن به بعد به یک کشور حاشیه‌ای و آسیب پذیر تبدیل شد.
در بحران فعلی اوکراین و روسیه، آنچه تا کنون مشخص گردیده این است که حمایت جهان غرب از اوکراین در حد اعمال تحریم‌های جدید، گوناگون و گسترده علیه روسیه باقی خواهد ماند و جهان غرب به رهبری آمریکا هرگز به خاطر اوکراین، اقدام به برخورد نظامی با روسیه نخواهد کرد، زیرا هرگونه درگیری نظامی بین روسیه و جهان غرب به جنگ جهانی سوم و جنگی با سلاح‌های اتمی تبدیل خواهد شد. قطعاً اوکراین چنین ارزشی برای جهان غرب ندارد.
«یوری کاستنکو» سیاستمدار معروف اوکراینی در کتاب «اوکراین و خلع سلاح هسته‌ای» چنین نوشته است: «همه ما (اوکراینی‌ها) فریب خوردیم و برای آن معاهده دست زدیم، بنابراین همه ما مقصریم. خلع سلاح هسته‌ای با توافق و کف و سوت ملت اوکراین و با حمایت رسانه‌ای و تبلیغاتی انجام شد. اما اکنون مشخص شده که آن ارزیابی‌ها کاملاً اشتباه بوده است. گویی اوکراین، عراق دوم شده که نظام آن با تهاجمی بین المللی سرنگون شد و در حال حاضر به سمت تکه تکه شدن و غرق شدن در بحران‌های گوناگون پیش می‌رود».
آنچه در اوکراین رخ می‌دهد، انسان را به یاد آنچه در عراق اتفاق افتاد، می‌اندازد. عراق که زمانی قدرتمندترین کشور عربی بود، تبدیل به کشوری حاشیه‌ای شده که حتی کارگاهی برای ساخت سلاح سبک هم ندارد و قادر به دفاع از تمامیت ارضی و امنیت ملی خود نیست.
این سرنوشت کشور‌هایی است که به حمایت و پشتیبانی و وعده‌های آمریکا و جهان غرب اعتماد می‌کنند.
انتهای پیام/ ۱۳۴
