«اسماعیل محمدپور» ادب پژوه و تحلیلگر فرهنگی در گفت‌وگو با خبرنگار دفاع‌پرس در رشت، هنر و ادبیات ایران را یادآور سنت عمیق ملی و مذهبی این کشور و ادبیات پرافتخاری دانست که از دوران کهن، در سراسر غرب و جنوب آسیا گسترش یافته است و اظهار داشت: هنر ایرانی یکی از غنی‌ترین میراث‌های هنری در تاریخ جهان و دربرگیرنده قریب به سه هزار گونه هنر مختلف در ۴۰۰ گروه هنری شامل بسیاری از رشته‌ها از جمله معماری، نقاشی، بافندگی، سفالگری، موسیقی، خوشنویسی، فلزکاری و... است.
این ادب پژوه و تحلیلگر فرهنگی افزود: آنچه را که امروزه همگان از هنر ایرانی در ذهن خویش تصویر می‌کنند، منعکس کننده روحیه و تمایلات مردم این سرزمین هنرخیز می‌باشد که سیر تکاملی آن ریشه در حوادث تاریخی این کشور و آنچه که بر مردمش گذشته است، دارد.
وی با بیان اینکه اقلیم متفاوت ایران اثر خود را بر ساکنان اولیه این سرزمین در پیدایش هنر‌های مختلف در دوره‌های تاریخی گوناگون داشته است، تصریح کرد: کوه‌ها، صحراها، جنگل‌ها و... پدیده‌های طبیعی ایران هستند که از میان آن‌ها دسته‌های هنری گوناگون به پا خاسته‌اند.
محمدپور ادبیات ایران را معرف فرهنگ ایرانی دانست و خاطرنشان کرد: استادان بزرگ زبان فارسی همانند فردوسی، حافظ، نظامی، جامی و مولوی، هنوز الهام‌بخش نویسندگان ایرانی هستند و آوازه‌شان مرزهای جغرافیایی و تاریخی جهان را در نوردیده است.
وی تاکید کرد: هنر و ادبیات ایران، بار گرانی است که چونان امانتی شایسته از گذشتگان به ما رسیده و همچون گنجی ارزشمند است که می‌تواند به ثروت تبدیل شود؛ البته به شرطی که فرآوری و حرکت به سمت اقتصاد دانش‌بنیان در حوزه فرهنگ، اجرایی شود.
این شاعر و نویسنده با بیان اینکه در آینده‌ای نه چندان دور، جایگاه و اقتدار ملت‌ها را علوم نرم و دارایی‌های فرهنگی آن‌ها مشخص خواهد کرد، افزود: درستی این ادعا را می‌توان در مناسبات سیاسی امروز جهان و نظم نوینی که در منطقه غرب آسیا در حال شکل‌گیری است به وضوح دریافت؛ نظمی که به شکل‌گیری نظامی نوین و تمدنی نوین منتهی خواهد شد.
وی متذکر شد: پیشرفت‌های شگرف علوم و فناوری‌های سخت در قرن گذشته، به شکوفایی اقتصادی و نوآوری‌های تکنولوژیکی در راستای رفاه نوع بشر در جوامع توسعه‌یافته و حتی در حال توسعه انجامید و نیاز‌های ذاتی انسان را تا آنجا تامین کرد که بتواند به کاستی‌های روحی، روانی و عاطفی خود بیاندیشد، اما انسان امروز دریافته است که رفاه صنعتی و تکنولوژیکی قادر نیست تمامی نیاز‌های او را برآورده سازد؛ بلکه نیاز‌های اساسی دیگری در طبیعت انسان نهفته که با کشف اتم و راهیابی به فضا و ویرایش ژن و اسکلت‌های رباتیک و... مرتفع نخواهد شد.
محمدپور تصریح کرد: مرتفع کردن کاستی‌های واقعی انسان مستلزم توسعه علوم و فناوری‌های نرم و فرهنگی است که هدف آن‌ها شناخت هرچه بیشتر جنبه‌های ذهنی و روحی انسان و یافتن راهی برای اعتلای ذهنی و روحی او، همچنین تنظیم رابطه بهتر انسان با محیط پیرامون است؛ محیطی که به اقتضای پیشرفت علوم و فناوری‌های سخت هر روز پیچیده‌تر می‌شود.
وی هنر و ادبیات را به مثابه فناوری‌های دانش بنیان نرم دانست و خاطرنشان کرد: همانگونه که علوم و فناوری‌های سخت به شکل گیری و توسعه خانواده بزرگ صنایع سخت منتهی می‌شوند، علوم و فناوری‌های نرم نیز صنایع نرم را شکل می‌دهند؛ صنایعی که محصولات و خدمات حاصل از آن‌ها به افزایش کیفیت زندگی انسان، کمال و تعالی روحی و تسهیل رابطه او با محیط پیرامون کمک می‌کند.
این ادب پژوه و تحلیلگر فرهنگی، با بیان اینکه هنر و ادبیات با همه مشتقات آن بخشی از فناوری‌های نرم و هویت ساز را تشکیل می‌دهند، تاکید کرد: اگر هنر و ادبیات در فرایند تولید دانش‌بنیان تعریف شوند، می‌توان به شکل‌گیری «اقتصاد خلاق» امیدوار بود.
وی با اشاره به نامگذاری سال ۱۴۰۱ تحت عنوان «تولید؛ دانش بنیان، اشتغال‌آفرین» از سوی مقام معظم رهبری، متذکر شد: به نظر می‌رسد دستگاه‌های متولی امر فرهنگ باید به طور ویژه به اعتلای این شعار انگیزه‌ساز و امیدآفرین اهتمام داشته باشند. در واقع تقلیل شعار مذکور به حوزه علوم و فناوری‌های سخت، نه تنها ساده‌انگاری و عقب نگه داشتن قافله اهل هنر و ادب از ورود به آرمانشهر اقتصاد خلاق و دانش‌بنیان است، بلکه شانه خالی کردن از تحقق این مهم در عرصه فرهنگ محسوب می‌شود.
انتهای پیام/
