گروه استان‌های دفاع‌پرس- حسین کمیلی؛ چرا رمضان برای ما توأم با جشن و شادمانی‌های جمعی و اجتماعی نیست؟ مهمترین ماه اسلامی در بسیاری از کشورهای اسلامی توأم است با جشن و شادمانی و استقبال‌های مختلف یا همان «آیین‌های ترحیب رمضان» شامل چراغانی خیابان‌ها، سرودخوانی‌های مختلف، تبریک گفتن «رمضان مبارک» مثل عیدنوروز ما، و به‌ویژه واکنش‌های هنری هنرمندان برای ترحیب رمضان و در این مورد حقیقتاً با آنها قابل مقایسه هم نیستیم! انگار فضای هنری ما هیچ حسی به رمضان ندارد!!
ما نیز سابقاً آیین‌های پررنگ‌تری برای آمادگی استقبال از رمضان چون آشتی‌کنون‌ها، اعلام‌های مردمی شب اول رمضان داشتیم اما الان در حد غبارروبی مساجد، آن هم نه با شور قبلی باقی مانده است.
در بزرگداشت عید فطر هم تفاوت‌های فراوانی داریم. جشن‌های عید فطر در کشورهای اسلامی بسیار پرشور است و برای ما معمولاً فقط تعطیلی است.
درست است که شور رمضان محدود به صورت‌های جشنی نیست و نشاط افطاری‌ها، اطعام‌های مستمندان، جلسات قرآنی نیز مصادیق خوبی از شادابی معنوی رمضانی است ولی اینها مانع یکدیگر نیستند چه آنکه در کشورهای اسلامی هم همه این فعالیت‌ها در رمضان به شدت اوج می‌گیرند.
آیا ما جشن‌ها را ضد معنویت رمضان می‌دانیم؟ و چون رمضان، بهار خودسازی است آن را توأم با نوعی درخود فرورفتن می‌دانیم؟! یا نتوانسته‌ایم بین جشن بودن و غفلت‌زا نبودن، الگوهای خوبی ارائه کنیم؟! یا شاید بخاطر توجه به مناسبت‌های مذهبی، از مناسبت‌های اسلامی جا مانده‌ایم؟!
خوب است این تفاوت چشمگیر ما با مسلمین جهان مورد گفت‌وگوی بیشتری قرار بگیرد.
انتهای پیام/
