شهیدان کوله پشتی خدمت را برداشتند
خبرگزاری دفاع مقدس- رسول جلایی*: این گفتار، دغدغه ی هوشمندانه ی فرمانده ای است که نگران از دست رفتن گنج پنهان است! زنده بودن یاد شهیدان در بین ملت و جامعه به چه چیزی نیاز دارد؟ آیا برگزاری یادواره ها کفایت می کند؟ حرفهای ناگفته و ناگفته های گفتنی تا چه وقت باید منتظر ثبت ما بمانند؟
ظاهراً ما هنوز متحیر حادثه بزرگی به نام دفاع مقدس هستیم که پا پیش نمی گذاریم. ما می توانیم برای ماندگاری یاد شهیدان همیشه مجلس بزرگداشت و یادمانهای مستمر داشته باشیم. اما اگر بتوانیم کاری کنیم که همیشه بماند بهتر است تا اینکه همیشه کار کنیم.
جنگ تحمیلی پایانه ندارد. همانطور که سخنگو ندارد. هر جا که رد پایی از یک رزمنده وجود دارد، می تواند حرفی داشته باشد و هر کسی که جبهه ها را درک کرده و نشانی از خود بر جای گذاشته، می تواند سخن بگوید، اگر قرار باشد فقط تعداد محدودی در مورد آن هشت سال حرف بزنند، آنوقت باید شاهد آن باشیم که اگر کف گیر به ته دیگ خورد، بعضاً غلو، تحریف و تحدید نیز به آن اضافه شود.
برای اینکه یاد شهیدان زنده بماند باید راه آنان رهرو داشته باشد بنابراین شهیدان برای انجام تکلیف تردید نکردند. ما هم برای خدمت به مردم و کشور تعلل نکنیم.
وقتی شهیدان کوله پشتی خدمت به خدا را برداشتند، چمدانهای تعلق به دنیا، فرزند، پول، اهل و عیال و پست و مقام دردسترس شان بود. اگر امروز همه آن چمدانها را برداشته ایم، از کوله پشتی هم غفلت نکنیم.
حرفی که گفته نشود، چگونه شنیده می شود، وکی ثبت خواهد شد!؟ حلقه های گفتگو را ایجاد کنیم. فرصت گفتن را فراهم کنیم و آنوقت بگوئیم و بشنویم و بنویسیم.
* مدیرکل حفظ آثار و نشر ارزش های دفاع مقدس گیلان
