به گزارش دفاع‌پرس از اهواز، شهيد «عليرضا جعفرزاده» در سال 1339 مصادف با 13 رجب سالروز ولادت حضرت علی(ع) در اهواز پا به عرصه گيتی نهاد و او را عليرضا نام نهادند.
وی در خانواده ای ريشه دار و فاضل پرورش يافت، بنا به رسم ديرينه خانواده در هفت سالگی نماز را از پدرش آموخت. تحصيلات ابتدايی و راهنمايی را در شهر اهواز و با موفقيت پشت سر گذاشت.
علیرضا نوجوانی آرام، متين و مودب بود كه توجه بزرگان محله، مسجد و مدرسه را به خود جلب می كرد. در دوران دبیرستان در جلسات مبارزه با بهائیت شرکت می کرد و کتابی در مورد بهائیت نوشت.
قبل از پیروزی انقلاب او به اتفاق دوستانش در تظاهرات خیابانی شرکت فعال داشت و بارها مورد تعقیب ساواک قرار گرفت. علیرضا در سال 1357 موفق به اخذ دیپلم در رشته ریاضی فیزیک گردید. پس از پیروزی انقلاب اسلامی فعالیتش را در مسجد ادامه داد و در خرداد ماه سال 1359 سبزپوش دشت شقایق سپاه حضرت مهدی (عجل الله تعالی فرجه الشریف) شد.
وی با شروع جنگ تحمیلی به جبهه شتافت. او همراه همرزمانش به فرماندهی شهید غیور اصلی حماسه ها آفرید و پس از مدتی در قالب شبیخون ها به دفاع از سوسنگرد، بستان و اهواز پرداخت.
مدتی بعد در یکی از رشته های مهندسی دانشگاه اهواز قبول شد و تا زمان شهادت از مرخصی تحصیلی استفاده نکرد. او خیلی زود به سبب توان و شم بالایی که داشت به سمت فرماندهی گروهان سیدالشهدا منصوب شد و به جبهه فاسیات اعزام شد سپس با تشکیل تیپ 3 لشگر 7 ولیعصر(عج) علیرضا به سمت فرماندهی گردان منصوب شد.
بعد از آن مأمور تشکیل گردان سلمان فارسی به اتفاق جمعی از همرزمانش شد. در ادامه خدمتش فرماندهی جعفر طیار و حضرت امیرالوؤمنین (ع) را به عهده داشت. وی در عملیات کربلای 5 مجروح شد. سرانجام آن سردار سرافراز که 7 سال در جبهه های جنگ حاضر بود و طی این مدت 7 بار مجروح گشته بود، در سحرگاه 19 رمضان 1407 مصادف با 1366/2/28 در حالی که وضو گرفته بود و آماده نماز بود، تیر خصم بر گلویش نشست و او در حالی که نام حسین را زمزمه می کرد جاودانه شد.
انتهای پیام/
