به گزارش خبرنگار دفاع‌پرس از همدان، مردم ایران اسلامی هر ساله همزمان با فرارسیدن ماه محرم به سوگواری و عزاداری می‌پردازند، این مراسم‌ها در برخی از شهرها همراه با آداب خاصی برگزار می‌شود، در استان همدان نیز سالیان سال است که آیین «سقایی» مرسوم می‌باشد.
به همین منظور «محسن صیفی‌کار» نویسنده کتاب حسینی (کاروان عشق) در گفت‌‌و‌گو با خبرنگار دفاع‌پرس در همدان اظهار داشت: در ایران و استان همدان دو نوع آیین داریم، یکی آیین‌های زنده و دیگری آیین‌های منسوخ هستند. در کتاب کاروان عشق، حدود ۲۰ آیین ایام محرم را جزو آیین زنده محسوب می‌کنیم که در همدان هم است؛ اما اشکال و گستردگی این آیین‌ها در نقاط دیگر متفاوت است.
وی عنوان کرد: در همدان آیین «سقایی» مهمترین سنت است، که ۱۵۰ سال قدمت دارد و در سال ۱۳۹۰ به عنوان آیین ملی در کشور به نام همدان ثبت شده است.
صیفی‌کار افزود: آیین سقایی دو محور دارد که یکی بحث سقایی و دیگری سیاه پوشی است، سقایان کسانی بودند که به تاسی از حضرت عباس (ع) که سقای بزرگ دشت کربلا بودند، آن‌ها هم این شکل و شمایل را به خودشان دادند و با پوشیدن لباس‌های سیاه در قالب دسته‌های بزرگ و کوچک در همدان رواج پیدا کرده است؛ که البته ریشه‌های درویشی هم در آن است.
وی با بیان اینکه تعداد هیئت‌های سقایی قدیمی در همدان به ۷ دسته می‌رسد، گفت: مهمترین دسته سقایی «عباسیه جولان» است، که در اصل آغازگر آن همان هیئت جولان بود؛ که مرحوم «روح بخش» بنیانگذار هیئت سقایی در همدان است، البته ریشه آن یزد و کرمان است، ولی در همدان بالنده شده است.
نویسنده کتاب کاروان عشق افزود: در طی ۱۵۰ سال گذشته تغییراتی در این آیین رخ داده است، به مرور زمان طرز لباس پوشیدن فرق کرده، اما در کل آن‌چیزی که در میان هیئت‌های سقایی وجود دارد یک نوع بی آلایشی، حضور قلب و آرامش است که همه آن‌ها از حضرت عباس به ارث رسیده است
وی خاطرنشان کرد: سقایان خالی از هرگونه تشریفات ظاهر هستند؛ حتی خالی از هرگونه علامت‌های عمومی هستند؛ حتی یک پرچم بزرگ هم ندارند، البته پرچم شناسنامه‌ای دارند.
صیفی‌کار افزود: آن چیزی که مشخصه همه هیئت‌های سقایی است، پوشیدن بک‌لباس بلند مشکی تا زیر زانو است که در روی سینه آن هم اسم هیئت نوشته شده است و گاها یک روسری سه‌گوش بر سر می‌بندند که آن هم نشان‌دهنده بی‌آلایشی آنان است.
وی ابراز داشت: سقایان خیلی آرام حرکت می‌کنند؛ هیچ علامتی ندارند، ابتدا دسته در داخل حسینیه چند دور می‌چرخد و سپس از در اصلی حسینیه بیرون می‌آیند و در مسیر مشخص خود حرکت می‌کنند.
نویسنده کتاب کاروان عشق عنوان کرد: گاه سقا یک روپوش چرمی می‌پوشد و در سمت چپ آن یک مشک قرار می‌گیرد و با دست راستش در داخل جام کرمانی آب را به تشنگان و رهگذران پیشکش می‌کند و در پایان هم یادی از لبان تشنه کربلا شهدا می‌کنند و همچنین سقایان قدیمی لنگ هم بر کمر می‌بستند که این لنگ‌ها یزدی یا کرمانی و به صورت دست‌بافت بودند که آن هم نشان‌دهنده بی‌آلایشی آنان بود.
انتهای پیام/
