به گزارش گروه سایر رسانه‌های دفاع‌پرس، همیشه مرگ برای انسان‌ها ترسناک بوده است و همواره برای فرار از آن به دنبال ماده جاودانگی بودند و تاریخ اساطیری دنیا پر از سفر‌ها و جنگ‌ها برای به دست آوردن آب حیات است.
در بین این مردمان به دنبال آی حیات جاودانگی، انسان‌هایی هستند که راه متفاوتی را برای جاودانه شدن برگزیدند.
در بین این مردمان فراری از مرگ کسانی هم هستند بی‌پروا به دنبال دیدار معبود شتافتند؛ زیرا راه جاودانگی را حیاتی ابدی در دنیای فانی نمی‌دانستند، چون معبودشان در آیه ۱۶۹ سوره آل عمران وعده داده است:
وَلا تَحسَبَنَّ الَّذینَ قُتِلوا فی سَبیلِ اللَّهِ أَمواتًا ۚ بَل أَحیاءٌ عِندَ رَبِّهِم یُرزَقونَ
(ای پیامبر!) هرگز گمان مبر کسانی که در راه خدا کشته شدند، مردگانند! بلکه آنان زنده‌اند، و نزد پروردگارشان روزی داده می‌شوند.
به همین خاطر شهدا همواره به دنبال کربلای خود بودند تا زندگی جاودانه در دنیایی ابدی را به دست بیاورند.
شهید حسین بادی در ۱۸ اردیبهشت ماه سال ۱۳۴۳ در شهر مذهبی قم به دنیا آمد.
حسین در آغوش گرم خانواده رشد یافت سپس وارد مدرسه شد و تحصیلاتش را تا مقطع دبیرستان ادامه داد. شهید بادی در فوتبال نیز حرفی برای گفتن داشت و در این رشته ورزشی نیز فعالیت می‌کرد.
زمانی که جنگ تحمیلی آغاز شد، با این که سن و سال کمی داشت با اصرار و خواهش از خانواده رضایت گرفت و به عنوان امدادگر به جبهه رفت.
مادر شهید حسین بادی می‌گوید: حسین خیلی علاقه به جبهه داشت و من اجازه به حسین نمی‌دادم یک روز به خانه فامیلمان رفته بود و گفته بود به مادر بگو بگذارد من به جبهه بروم.
به او گفته بودند: حسین، زود است هنوز که دیر نشده.
حسین هم پاسخ داده بود: چرا دیر شده من باید بروم.
سر انجام حسین بادی همانند کبوتری که عاشقانه به پرواز می‌اندیشد در ۲۰ بهمن سال ۱۳۶۱ در شلمچه با اصابت گلوله به آرزویش یعنی شهادت رسید در قطعه شش گلزار شهدای علی بن جعفر (ع) به خاک سپرده شد.
وصیت‌نامه شهید حسین بادی
«از پدر و مادرم تقاضا می‌کنم که از بابت من ناراحت نباشند، چون من به جایی که آرزو داشتم رسیده‌ام، زیرا در زیر سایه خداوند و امام زمان (عج) قرار دارم.
من دبیرستانم را رها کردم تا در دبیرستان دیگر درس شهامت و شجاعت و شهادت بیاموزم و در این دبیرستان که همان جبهه است کسانی مانند حزب بعث وجود دارند که باید ریشه آن‌ها کنده شود
و من که یک دانش آموز هستم تا آنجا که از من برمی آید کمک رزمندگان اسلام خواهم کرد و تا آخرین خون خود با این کفار خواهم جنگید و از پدر و ما در خود تقاضا می‌کنم اگر من شربت شهادت را چشیدم برای من جشن بگیرید نه گریه و زاری و این هم را بگویم که در هرجا که هستید و در حال انجام هر کاری که هستید امام امت و رزمندگان خود را دعا کنید خصوصاً در نماز خود.
نماز شب بخوانید همانطورکه امام امت ما به نماز شب خواندن تأکید زیادی کرده است و این هم تأکید کنم که این توطئه گران را در داخل کشور در نطفه خفه کنید و این توطئه گران هر طور که هست می‌خواهند به این انقلاب ایران لطمه وارد کنند و همان طور که لطمه زده‌اند.
به امید آن روز که رزمندگان ما به رهبری امام امت به پیروزی نهائی برسند و آمریکا جنایتکار را به زانو درآورند.
الهی که خداوند این جان ناچیز را به درگاه خود قبول نماید.»
منبع: ایسنا
انتهای پیام/ ۹۱۱
