به گزارش گروه سایر رسانه‌های دفاع‌پرس، زمانی که ما از «حق توسعه» برای کشور‌های درحال توسعه به عنوان حقی قانونی و مشروع صحبت می‌کنیم، باید نسبت به تعهدات و مسئولیت‌های کشور‌های توسعه یافته در قبال این موضوع نیز اشاره کنیم. علاوه بر این‌ها ما باید چالش‌ها و موانع تحقق این حق را هم مد نظر داشته باشیم، اقدامات قهری یکجانبه، آثار مخرب زیادی بر بهره مندی از حقوق بشر، به ویژه «حق توسعه»، دارد.
ایران هم‌اکنون مشمول گسترده‌ترین تحریم‌هاست و آمریکا تحریم‌های مالی و تجاری بزرگی را از دهه ۱۹۷۰ علیه این کشور اعمال کرده است و اقداماتی را انجام داده است که ایران را از نظام مالی و تجاری جهان منزوی کند.
توجه به آثار اقدات قهری یکجانبه در یکی از مواد پیش نویس کنوانسیون «حق توسعه» نیز مطرح شده است که نشان‌دهنده حق مشروع کشور‌های تحت تحریم برای پیگیری این مساله به عنوان یک مانع جدی بر سر راه تحقق اهداف توسعه آن‌هاست.
این که شورای حقوق بشر سازمان ملل تحریم‌های آمریکا علیه کشور‌های مختلف را به عنوان یک ابزار کارآمد نقض گسترده حقوق بشر توسط دولت آمریکا مورد شناسایی قرار داده است، به تنهایی نمی‌تواند کارساز باشد؛ چراکه هیچ گونه توان و قدرت لازم جهت جلوگیری از تکرار آن را ندارد.
سازمان‌های حقوق بشری جهانی متاسفانه توان اجرایی لازم را ندارند و اگر هم بخواهند، نمی‌توانند در مقابل یکجانبه گرایی آمریکا و اقدامات گسترده ناقض حقوق بشری آن دولت کاری از پیش ببرند.
سیاستمداران آمریکا به اعمال تحریم و پیشبرد اهداف خود اعتیاد پیدا کرده‌اند، تحریم‌های یکجانبه آمریکا علیه مردم ایران که منجر به خطر افتادن سلامت بسیاری از بیماران به دلیل نبود دارو‌های مورد نیاز آن‌ها و «عدم دسترسی به شرایط زندگی مناسب مردم عادی» شده نشان‌دهنده ماهیت دوگانه آن‌ها در دفاع دروغین از حق مردم و توجه به زندگی آن‌ها دارد.
امروز و متعاقب وضع نظام گسترده تحریم‌های ناقض حقوق بشری آمریکا علیه ایران، بیش از هر زمان دیگری، نیازمند مسئولیت مداری جامعه بین‌المللی و مسئولیت بین المللی واضعان و مجریان تحریم‌ها هستیم.
در خاتمه آن‌که این امید و انتظار وجود دارد که «مجامع بین المللی حقوق بشر» که بار‌ها نسبت به تحولات ایران واکنش نشان دادهاند، مانع از ادامه تحریم‌های آمریکا علیه مردم ایران شوند.
منبع: میزان
انتهای پیام/ ۹۱۱
