به گزارش گروه سایر رسانه‌های دفاع‌پرس، در تقویم رسمی کشور سالروز ولادت حضرت زینب (س) به عنوان «روز پرستار» نام گذاری شده است. به همین مناسبت به مرور خاطره‌ای از امیر سرتیپ غلامحسین دربندی از امدادگران حاضر در جبهه و همرزمان شهید سپهبد علی صیاد شیرازی خواهیم داشت.
این امدادگر دوران جنگ تحمیلی روایت می‌کند: تمام مقررات و قوانین جهانی، حمله به آمبولانس و ایستگاه‌های درمانی را ممنوع اعلام کرده است، اما در جنگ عراق با ایران این قانون از سوی عراق نقض می‌شد و مراکز درمانی آماج حمله قرار می‌گرفت. ما با دشمن ددمنشی روبه رو بودیم که حتی به آمبولانس‌های ما رحم نمی‌کرد. در حالی که بنا به فرمایش حضرت امام (ره)، نیرو‌های ما بیمارستان‌ها، آمبولانس‌ها و مراکز درمانی آن‌ها را مورد هدف قرار نمی‌دادند.
من خودم شاهد بودم وقتی که آمبولانس‌های عراقی شروع به رفت و آمد می‌کردند، نیرو‌های ما آتش را قطع می‌کردند، اما دشمن متجاوز کاملا بر عکس عمل می‌کرد و وقتی آمبولانس به خط مقدم نزدیک می‌شد، اول از همه آن را مورد هدف قرار می‌داد. ما بار‌ها دیدیم که آمبولانس همراه با مجروحان داخل آن، مورد اصابت گلوله تانک قرار گرفت و سرنشینان آن به شهادت رسیدند.
به عنوان مثال در اواسط مهرماه ۵۹ آمبولانسی که مجروحان را می‌آورد مورد اصابت قرار گرفت و واژگون شد و سه نفر از بهترین کادر پزشکی ما شامل «سرهنگ دکتر کاکرودی»، «سرهنگ دکتر هادی عظیمی راد» و بهیار آن‌ها جناب آقای «مجید جلالوند» مجروح شدند و سربازان عراقی با خشونت زیاد این عزیزان را علیرغم وضعیت جسمی نامساعدشان بر روی زمین کشیدند و به اسارت بردند.
در عملیات رمضان، آمبولانس ما به طور مستقیم با گلوله خمپاره دشمن مورد هدف قرار گرفت و «سرهنگ حسین کاظمی» که رسته بهداری هم داشت به شدت مجروح شد و مجروحان داخل آمبولانس نیز دچار جراحت‌های شدیدتری شدند. در عملیات رمضان و بیت المقدس شاهد بودیم که دشمن به زدن آمبولانس هم اکتفا نکرد و شهر‌ها و بیمارستان‌ها را هم هدف قرار داد. به عنوان مثال تعدادی از پزشکان و پرستاران نیروی زمینی ارتش، در جریان بمباران شیمیایی بیمارستان صحرایی سومار به شهادت رسیدند و مشخص بود این حملات تعمداً و بعد از شناسایی صورت گرفته است. حتی مجروحانی داشتیم که در بیمارستان بستری بودند و در جریان بمباران شهید شدند.
در ابتدای جنگ نیز دشمن بعثی بیمارستان ۵۷۸ منطقه‌ای ارتش در شهر اهواز را مورد اصابت قرار داد و کارکنان آن با سرعت و زیر باران گلوله سریعاً بیماران و مجروحان را بعضا حتی تازه عمل جراحی شده بودند، تخلیه کردند و در منازل سازمانی شرکت نفت به نام «نیوساید»، بیمارستانی به درمان مجروحان اختصاص دادند. نفربر خود من در عملیات طریق القدس هدف گلوله تانک دشمن قرار گرفت. نفربر در حال انتقال مجروحان به عقب بود که مورد اصابت قرار گرفت و پزشکیار «ابراهیم صفایی» «گروهبان احمد کبابی» و سایر دوستان به شهادت رسیدند.
در حوالی بستان، نیز هواپیما دشمن بمب را روی سنگر بهداری که با آرم و علائم بهداری مشخص شده بود انداخت. مورد دیگر بیمارستا صحرایی فاطمه زهرا (س) در آبادان و بیمارستان خاتم الانبیاء (ص) در منطقه‌ی عملیاتی خیبر واقع در سه راهی فتح بود که آقای «دکتر رهنمون» و تعدادی از کادر درمانی در آنجا به شهادت رسیدند.
انگیزه دشمن از این حمله‌های ناجوانمردانه این بود این بود که روحیه رزمندگان ما را تضعیف کند تا احساس کنند پشت سرشان خالی است و کسی نمی‌تواند به آن‌ها کمک کند. البته رزمندگان ما با اعتقاد عمیقی که داشتند، روحیه خود را حفظ کرده و به جهاد خود ادامه دادند. در همین راستا، دشمن به منازل سازمانی هم حمله می‌کرد. مثلاً در دشت آزادگان، تعداد بسیار زیادی از از زن و بچه‌های بی کناه که داخل منازل سازمانی بودند، در اثر بمباران دشمن به شهادت رسیدند.
منبع: ایسنا
انتهای پیام/ ۹۱۱
