پیمان‌نامه عارفانه ۲۲ رزمنده سمنانی برای آبادانی آخرت خود

به گزارش خبرنگار حماسه و جهاد دفاع‌پرس، «محمدحسن حمزه» و «علی همتی» از رزمندگان دوران دفاع مقدس در کتاب «رویای بانه» به روایت خاطره عهدنامه‌ای که ۲۲ رزمنده سمنانی آن را امضا کردند، پرداختند.

علی همتی اظهار داشت: بنا بود آماده شویم برای عملیات بدر. دقیقاً همان موقع داستان «عهدنامه» پیش آمد. بچه‌ها تصمیم گرفتند با هم عهدی ببندند. گفتیم معلوم نیست که بعد چه پیش بیاید. به هم قول دادیم هر که نامش در عهدنامه نوشته شود در صورت زنده ماندن، باید تا آخر عمر برای بقیه نماز بخواند، در صورتی هم که شهید شود باید بقیه را شفاعت کند. این مضمون عهدنامه بود. البته کلی روی محتوای آن بحث کردیم تا درست از آب دربیاید؛ از جمله در انتخاب کلمات، آیه و مطالبش. خیلی‌ها امضا نکردند. می‌گفتند: «تکلیف داره.»، ولی ما امضا کردیم. شاید اگر ما هم خوب به مضمونش فکر می‌کردیم، امضا نمی‌کردیم. عهدنامه در تاریخ چهارم آبان ۶۳ نوشته شد در شهر مهاباد.

البته یکی‌ دو روز طول کشید تا همه از آن باخبر شوند و بیایند امضا کنند. بعضی‌ها هم امتناع کردند و زیر بار چنین مسئولیت سنگینی نرفتند. شاید آن‌ها درست می‌گفتند. در مجموع ۲۲ نفر امضایش کردند که پنج نفر از آن‌ها شهید شدند؛ شهیدان «حسین نوچه»، «عسکر رضاکاظمی»، «امید صفایی»، «سعیدرضا عربی» و «کاظم عاملو».

محمدحسن حمزه بیان کرد: کاظم عاملو دو رکعت را شروع کرده بود؛ این نماز به برنامه ثابت هر روزه‌اش مربوط می‌شد. دو رکعتی که بعد از نوشتن آن کاغذ بر ذمهٔ ما بود و معمولا بعد از نماز واجب می‌خواندیم. وقتی بچه‌ها آن را در سنگر نوشتند، امضایش کردیم. اصل این سند در ستاد کنگره شهدای استان سمنان موجود است؛ همان عهدنامه‌ای که می‌گفت هرکس شهید شد باید بقیه را شفاعت کند و درغیر این‌صورت هر روز به‌نیت همگی نماز بخواند و ثوابش را به بقیه هدیه کند؛ زنده یا مرده.

سال‌هاست که از نوشتن عهدنامه می‌گذرد و ما تاکنون یک روز هم آن نماز را ترک نکرده‌ایم؛ نمازی که حتی در صورت فراموشی می‌بایست قضای آن را به جای آورد؛ چون عنوانِ عهد و نذر را پیدا کرده. همۀ ما دلخوش به شفاعتی هستیم که قولش را در آن گرفته‌ایم.

انتهای پیام/ 141