به گزارش گروه سایر رسانه‌های دفاع‌پرس، شهید «سید محمد طائی» سی‌ام خرداد سال ۱۳۳۳ در کرمان دیده به جهان گشود و سرانجام در سیزدهم آذر سال ۱۳۵۹ به فیض شهادت نائل آمد.
وصیت‌نامه شهید سید محمد طائی
«بسم الله الر حمن الرحیم
اگر به تیر جفا کشته شدم چنانچه پیکرم ناشناخته گردد یا بی‌کفن روزیِ روزی‌خواران درگاه حق شود، اما چنانچه خواستِ خدا بر این باشد که در جایگاه شهیدان به خاکم بسپارند، پس این نوشته را بر بالای قبرم بنویسید آنچنان که با گذشت زمان اگر اثری از قبرم باقی نماند، آن نوشته بر جای باشد.
روزگاریست که پیکر خون‌آلود جوانی را به امانت این زمین سپرده‌اند، پیکریست که برای دوام بخشیدن به دین خدا قامت راست کرد و برای مصون داشتن آن از آسیب دشمنان خویشتن را سپر گرداند که اگر مورد رضای حق قرار گرفته باشد.
جای بسی شکر و سپاس است و چگونه انتظار چشم داشتی تواند داشت، در حالی که او را خدا داده است و به سوی خودش باز گردانده، پس رهایی از حیاتی دردناک و رنج‌آور، قبر، ترس و وحشت، عالم برزخ و عذابِ سوزان جهنم بر او مبارک باد.
برای او بیم بسیار است که مبادا در این همه کردار و گفتار، مرزهای ریا و خودنمایی ریشه دوانده باشد و او را از راه صدق و اخلاص و صراط مستقیم به راه شرک و خطوط شیطان سوق داده باشد که در این صورت انتظار دارد تا همه درخواست کنندگان برای او از خداوند غفور طلب استغفار نمایند، آنچنان استغفاری که آنان را از راه خلافی که می‌رفته‌اند باز دارد تا به حسب عامل خیر شدن، خداوند او را مورد آمرزش قرار دهد، اما اگر خداوند منان بر او منت نهاده و از درگاه تفضلش او را در زمره شهدا قرار داده باشد.
بر این خاک قدم با ملایمت بردار و اندکی تأمل و تفکر نما که اینجا نشان از بنده‌ای در حمد و ثنای پروردگار است، با هر نفسش شکریست و آرزو یش این است که در حیات جاودانه‌اش بتواند سپاس این همه که با رنج و سختیِ اندک به دست آورده را به جا آورد. او در زمانی زیسته که رنج دوران طاغوت را چشیده و در تلاش برای به ثمر رساندن انقلاب اسلامی و بعد از آن در حفظ و نگهداریش سعی بسیار داشته است.
چشمانش به دیدار امامش منور گشت، سخن او را با جان و دل شنید و در انجام فرامینش خدا را به یاری طلبید و اکنون نیز شاهد و ناظر بر امانت‌داری شما و آیندگان است، با این همه آرزو داشت که‌ای کاش در مدت کوتاه زندگیش آنی خدا را از یاد نمی‌برد و لحظه‌ای بدون رنج و سختی در انجام کار‌های دشوار برای رضای خدا سپری نمی‌کرد، بسیار قرآن می‌خواند و همیشه از خدا طلب استغفار می‌نمود، بدون ترس از خدا به رحمت او دل نمی‌بست، از بیهودگی‌ها دوری می‌کرد و از سرگذشت پیشینیان عبرت می‌گرفت، می‌دانست که هر لحظه از زندگیش در حال امتحان دادن است؛ پس در حوادث و رویداد‌ها بیهوده به خشم نمی‌آمد، غمگین و ناامید نمی‌شد و از سرور و شادی از خود بیخود نمی‌شد.
اینک که مهلت او تمام شده، امیدوار است در این امور آیندگان از او سبقت گیرند؛ زیرا نه رشک و حسادتی در اوست و نه الطاف الهی محدود است تا به واسطه آن از او چیزی کاسته شود.
در نهایت سفارش می‌کند شما را به تقوا و سبقت گرفتن در آن از دیگران زیرا: «و السابقون السابقون اولئک المقربون»
والسلام»
منبع: نوید شاهد
انتهای پیام/ ۹۱۱
