گروه دفاعی امنیتی دفاع‌پرس- رحیم محمدی؛ سال‌ها پیش زمانی که هواپیما کارایی اثربخش خود را در جنگ‌ها بر همگان اثبات کرد به تدریج کشور‌های مختلف سعی کردند برای در اختیار گرفتن هواپیما‌های بیشتر با کارایی بهتر از یکدیگر گوی سبقت را بربایند؛ لذا در این شرایط شرکت‌های اسلحه‌سازی در دنیا تلاش بیشتری برای ساخت هواپیما‌هایی با کارایی بیشتر و فروش این هواپیماها کردند؛ از این روی صنایع هواپیماسازی در بخش نظامی سال به سال هواپیما‌هایی را تولید کردند که علاوه بر سرعت و مانورپذیری بالا، بتواند از دید رادار‌ها پنهان بماند و در عین حال مهمات بیشتری را در مسافت‌های طولانی حمل کند که در این رابطه می‌توان به هواپیما‌های متعددی که توسط کارخانه‌های آمریکا و روسیه ساخته شده‌اند، اشاره کرد.
اما از سوی دیگر، این‌گونه هواپیماها علاوه بر آن که زمان زیادی برای ساخت آن‌ها صرف می‌شود، باید هزینه‌های هنگفتی را نیز در رابطه با ساخت و نگهداری آن‌ها در کنار تربیت نیروی انسانی که کاربر این هواپیما‌هاست، پرداخت کرد.
حال برای اینکه این‌گونه هزینه‌ها کاهش یابد، صنایع اسلحه‌سازی به سمت ساخت هواپیما‌های بدون سرنشین رفتند؛ موفقیت‌هایی که این‌گونه هواپیماها در میادین جنگ به دست آوردند، موجب شد تا بکارگیری چنین پرنده‌هایی روز به روز در جهان افزایش یابد؛ لذا وقتی اقبال جهانی به استفاده پرنده‌های بدون سرنشین گسترش یافت، به دلیل ارزان بودن ساخت و بکارگیری آن، به تدریج تبدیل به سلاح‌هایی راهبردی شدند و علاوه بر پهپادهای شناسایی و رزمی، نمونه‌های انتحاری این پرنده‌ها نیز تولید شدند.
هزینه سرنگونی یک فروند پهپاد بسیار زیاد است؛ به عبارت دیگر اگر تولید پهپاد انتحاری را تا ۲۰ هزار دلار برآورد کنیم، هزینه شلیک یک فروند موشک زمین به هوا بین ۱۴۰ هزار دلار برای موشک S۳۰۰ و تا سه میلیون دلاری برای موشک «پاتریوت» در نوسان است؛ این نشان می‌دهد که هزینه مقابله با پهپاد بسیار بالاست.
انتهای پیام/ 231
