به گزارش گروه سایر رسانه‌های دفاع‌پرس، «شهید» شاهد شهود عرفانی شد و نقش هرچه خوبی را در چهارفصل گیتی نمایان کرد و چشم ستارگان آسمان را روشن، ققنوس هشت جنت که هفت آسمان را مجذوب خود کرده است، همان عاشقی که در وادی مقدس عاشقی، پر پرواز گشود و فرشتگان را نوازشگر روح نابش کرد.
می‌خواهیم هر روز را با نامی و یادی از این ستاره‌ها، شب کنیم و کار را با تبرک و مدد از این عارفان عاشق آغاز؛ باشد که ادای دینی باشد بر آن همه رشادت، شهامت، مجاهدت و شجاعت... برگ سبزی، تحفه درویش، تا چه قبول افتد و چه در نظر افتد.
وصیت‌نامه شهید نریمان حقی‌زاده
«بسمه تعالى
ربنا اننا سمعنا منادیا ینادى للایمان ان آمنوا بربکم فامنا ربنا فاغفرلنا ذنوبنا و کفر عنا سیئاتنا و توفنا مع الابرار. (آل عمران ۱۹۲)
با سلام و درود بر شهداى صدر اسلام از بدر تا حنین و از حنین تا عاشوراى حسین و از عاشوراى حسین تا عاشوراى غرب و جنوب ایران اسلامی.
با سلام و درود بی‌پایان بر پیر جماران رهبر شیعیان جهان احیاءکننده اسلام رهرو راستین حسین امام خمینى.
غرض از نوشتن وصیت‌نامه قهرمان‌سازى نیست بلکه بیان حقیقتى است که با دل جان خویش درک کرده‌ام و باید به نسل‌هاى آینده انتقال دهم.
وصیتى که دارم به خانواده‌ام و تمام کسانى که این وصیت‌نامه را می‌خوانند تا خون در بدن دارند از انقلاب و امام خمینى دست برندارند، زیرا زنده بودن مجدد خود و ملت ایران را مدیون این رهبریت هستیم.
ما که مرده بودیم و در گناه و شرک فرو رفته بودیم و دست به سینه امپریالیسم‌هاى شرق و غرب بودیم همین پیر بیداردل بود که قد ما را همانند قد سرو برافراشت به گونه‌اى ما را ساخت که جهانخواران دنیا تحمل زنده ماندنمان را ندارند با بمب نپال، بمب‌هاى آتش‌زا، بمب شیمیایی و خلاصه با هزاران سلاح مرگبار دیگر، اما ما را چه باک! ماهى را از آب ترسانیدن است ما درس گرفته از مکتب سیدالشهدا و فرزند برومند او رهبر انقلاب هستیم که شهادت را آغاز زندگى مجدد می‌دانیم باید متذکر شوم راه را آگاهانه برگزیده‌ام نه کورکورانه.
پس اگر صدجان در بدن داشته باشم همگى را در راه اهداف جمهورى اسلامى ایران اهدا خواهم کرد چراکه جان من در برابر هدف‌هاى انقلاب ارزش ندارد.
به پدر و مادرم وصیت می‌کنم در مرگ من هرگز گریه و زارى نکنند چراکه من به مهمانى خدا می‌روم؛ مبادا بگذارید دشمنان و منافقین بعد از من به انقلاب و اسلام ضربه‌اى بزنند. مادرم همچنان که خودت گفتى، چون علی‌اکبر حسین در راه اسلام به شهادت می‌رسم و از تو می‌خواهم که عمرى را به پاى من زحمت کشیده‌اى از ته قلب مرا حلال کنى.
خواهرانم را به پاکدامنى و صبر و بردبارى و تحمل زینب‌گونه وصیت می‌کنم. دوستان و آشنایان اگر از من رنجشى دارند مرا به خاطر رضاى خدا عفو بنمایند.»
منبع: فارس
انتهای پیام/ ۹۱۱
