به گزارش خبرنگار حماسه و جهاد دفاع‌پرس، شهید «علی‌اصغر حسینی محراب» از بچه‌های ورزشکار اهل محله طلاب مشهد بود. از آنجا که هیکل ورزیده و روحیه پهلوانی داشت پشت و پناه مظلومین محل بود.
در مدرسه به تحصیل مشغول بود که «هادی عامل» (گزارشگر معروف مسابقات کشتی) به استعداد و نبوغ ورزشی محراب پی می‌برد و از او دعوت می‌کند ورزش کشتی را پی بگیرد. عامل به او گفته بود از تو کشتی گیر خوبی درمیاد.
علی اصغر خیلی زود به کشتی علاقه‌مند شده و در باشگاه، ورزش را به صورت حرفه‌ای آموزش می‌بیند. بعد از مدت کوتاهی به خاطر علاقه و پشتکار ظرف سه ماه موفق به کسب مقام قهرمانی استان خراسان می‌شود و در مدت کوتاهی خود را به عنوان یکی از آینده سازان کشتی ایران معرفی می‌کند.
او در کنار ورزش، در اخلاق و مرام پهلوانی هم زبانزد بود. جوانمردی و بزرگ منشی، از او علاوه بر قهرمان یک پهلوان ساخت. حرمت بزرگتر‌ها را حفظ می‌کرد و همه محله او را دوست داشتند. به علاوه اراذل و اوباش محله از ترس او جرئت خطا و کار اشتباه را نداشتند.
تنها ۱۰ ماه بعد از ورود به عرصه کشتی موفق به کسب مقام نائب قهرمانی کشور در شهر گرگان شد. هادی عامل درباره کشتی‌های او گفته است: «علی اصغر آنقدر با اخلاق کشتی می‌گرفت که همه از دیدن مسابقاتش لذت می‌بردند» او به سرعت پله‌های ترقی را طی کرد تا اینکه در آغاز جوانی با محمود کاوه، فرمانده خوش نام لشکر ویژه شهدا و از فرماندهان اهل مشهد آشنا شد. آشنایی با کاوه تاثیر زیادی در روحیه علی اصغر داشت و از آنجا که شهید کاوه حساسیت خاصی در انتخاب نیرو داشت، علی اصغر را به عنوان یکی از نیرو‌های لشکر ویژه شهدا انتخاب کرد و چندی بعد او به عضویت رسمی سپاه درآمد.
پس از شرکت در اولین عملیات و بروز توانایی‌ها، کاوه او را به عنوان جانشین خود و بعد از مدتی معاون اطلاعات تیپ ویژه شهدا برگزید. شرکت در عملیات‌های سخت منطقه کردستان از او یک رزمنده تمام عیار ساخت که به ببر کردستان معروف است.
در عملیات کربلای ۲ وقتی محمود کاوه بر اثر اصابت ترکش خمپاره به شهادت رسید علی اصغر خود را به بالای پیکر محمود رساند و چنان از شهادت فرمانده متاثیر بود که سرش را به زمین کوبید و خون از صورتش جاری شد. بعد از شهادت کاوه او به همراه تعدادی دیگر از سردران نقش موثری در توسه و تجهیز لشکر ویژه شهدا داشت.
عملیات کربلای ۵ پایان مبارزه این قهرمان در جدال با دشمن قداره بند کشور و اسلام بود. او در حالی ۳۰ دی ماه سال ۱۳۶۵ به شهادت رسید که چند روز بعد از شهادت برادرش برای یافتن اثری از برادر به محل شهادت رفت و خود نیز شهید شد.
انتهای پیام/ ۱۴۱
