گروه استان‌های دفاع‌پرس ـ «سید محمد طالبیان» پژوهشگر دفاع مقدس؛ هر انسانی این تصور نیکو را دارد که خداوند با او رابطه‌ای ویژه دارد که با دیگران ندارد. هر کس از طریق دلش روزنه‌ای را به سوی خدا گشاده می‌بیند و گمان می‌کند روزن اختصاصی اوست و حق هم همین است.
واقعا به تعداد دل‌هایی که خداوند آفریده است راه مخاطبه هم آفریده است. هر دلی، زبانی و لهجه‌ای برای گفتن دارد و به شیوه‌ای با خداوند گفت‌وگو می‌کند.
هیچ وقت نباید خود را در دعاهای ماثور (نقل شده) محصور کنیم. البته از طریق آن‌ها می‌توان بهترین شیوه سخن گفتن با خداوند و بهترین حاجاتی را که باید از او خواست، آموخت. اما نباید در آن‌ها محبوس بود و محصور ماند؛ بلکه به هر زبانی و در هر جایی و به هر نحوی با خداوند باید گفت‌وگوکرد؛ و این رابطه مکالمه با خداوند را هیچگاه نباید از دست داد و در پی رد و قبول نباید بود.
خداوند دوست دارد ما او را نه فقط خالق خودمان بدانیم، بلکه مجیب و معطی هم بدانیم و با او مخاطبه و مکالمه هم بکنیم.
مهمتر از همه این است که آدمی به هر زبانی و به هر طریق ممکن باید خدا را بخواند تا رفته‌رفته زبان خداوند را در پاسخ دادن، تجربه و کشف کند. کشف اشارات حق، فوق‌العاده مهم است.
وقتی با کسی سخن می‌گوییم لازم و کافی نیست که هر دو فی‌المثل فارسی زبان باشیم؛ دانستن فارسی اگر هم لازم باشد حداقل لازم است، ولی به هیچ وجه کافی نیست. مقدار زیادی از زبان، ناگفته و نانوشته است و فقط همدلی و محرمی است که آن ناگفته‌ها و نانوشته‌ها را کشف می‌کند.
خداوند در مقام مخاطبان با آدمی ابتدا در ضمیر او با او سخن می‌گوید. این سخنی است که امیرالمومنین به ما آموخته است: خداوند در زمان‌های مختلف بندگانی دارد که با آن‌ها در کنه عقولشان «...وکلمهم فی ذات عقولهم...» (نهج‌البلاغه،خ،۲۲۲) سخن می‌گوید و به دنبال این مکالمه مستمر، نور بیداری در چشم و گوش و دل آن‌ها پدید می‌آید.
این سخن خداوند که فرمود: «ونحن اقرب من حبل الورید: ما به او از رگ گردنش نزدیک‌تریم» (ق/۱۶) برای آن بود که بندگان حضور نزدیک او را احساس کنند و از نشستن در حضور او و سخن گفتن دوستانه با او و پاسخ شنیدن صمیمانه از او برخوردار شوند: «وَإِذَا سَأَلَكَ عِبَادِي عَنِّي فَإِنِّي قَرِيبٌ ۖ أُجِيبُ دَعْوَةَ الدَّاعِ إِذَا دَعَانِ ۖ فَلْيَسْتَجِيبُوا لِي وَلْيُؤْمِنُوا بِي لَعَلَّهُمْ يَرْشُدُونَ» (بقره/۱۸۶)
انتهای پیام/
