گروه دفاعی امنیتی دفاع‌پرس‌ـ رحیم محمدی؛ گسترش و توسعه صنعت نظامی در جهان موجب شد تا کارخانه‌های اسلحه‌سازی هر روز سلاح و تجهیزات جدیدی را برای استفاده در جنگ‌ها تولید کنند که یکی از این سلاح‌ها، انواع مین است؛ در واقع برای ایجاد مانع و سد حرکت نیرو‌های نظامی در زمین و دریا، مین‌هایی تولید شده که توسط ارتش کشور‌های مختلف مورد استفاده قرار می‌گیرد.
در همین راستا، از زمانی که جنگ تحمیلی عراق علیه ایران در شهریور ۱۳۵۹ آغاز شد تا هشت سال پس از آن که این جنگ نابرابر ادامه داشت، مین‌های بسیاری در مناطق رملی، کوهستانی، جنگلی، دشت و آب توسط ارتش عراق به‌منظور سد کردن پیشروی‌های رزمندگان کشورمان بکارگیری شد به نحوی که در هر عملیات نسبت به عملیات دیگر نوع میدان، وسعت و عمق آن تغییر می‌کرد؛ به عبارت دیگر میدان‌های مین به‌صورت تله‌ای و انفجاری یعنی مین ضد تانک، مین ضد نفر و مین منور در میادین مین به‌صورت شبکه‌ای آرایش می‌یافتند.
در ابتدای جنگ تحمیلی، ارتش عراق از مین‌های پدالی که جزو بهترین مین‌های زمان خود بود، استفاده می‌کرد و عمق میدان‌های مین هم حداکثر ۵۰ متر بود، اما بعد از عملیات فتح المبین این عمق به چهار کیلومتر رسید و این در حالی بود که تا پیش از آغاز جنگ عراق علیه ایران، چنانچه میدان مین شش ردیفه‌ای به‌وجود می‌آمد، این میدان مین به‌عنوان سدکننده‌ترین میدان شناخته می‌شد.
بدین ترتیب عراقی‌ها شش ردیف مین را به ۸۰۰ ردیف به‌ویژه در منطقه عملیاتی والفجر مقدماتی رساندند و این هم با بهره‌گیری آن‌ها از ۴۰ نوع مین اعم از آمریکایی، روسی، ایتالیایی و... ایجاد می‌شد.
برای خنثی‌سازی میدان مین باید با وسایل و تجهیزات مکانیکی همچون مین‌کوب استفاده کرد؛ ولی چون استفاده از چنین تجهیزاتی در زمان عملیات غیرممکن است، لاجرم افراد آموزش‌دیده برای خنثی‌سازی مین‌ها و باز کردن راهی برای عبور رزمندگان از وسایل ابتدایی مانند سرنیزه و سیم چین به منظور شناسایی مین کاشته شده و باز کردن راه استفاده می‌کردند که بعضاً در این رابطه شهدا و جانبازانی هم به دلیل انفجار مین در حین خنثی‌سازی تقدیم شده است.
البته تنها در دو مورد از وسایل مکانیکی مانند بولدوزر برای باز کردن میدان مین استفاده شد و آن هم محدود به دو عملیات رمضان و والفجر مقدماتی بود و در سایر عملیات‌های دوران دفاع مقدس از چنین وسایلی دیگر استفاده نشد.
این شیوه‌ای بود که در دوران دفاع قدس از آن استفاده می‌شد، ولی بعد از پایان جنگ تحمیلی، مین‌کوب، مین‌روب و مین‌یاب مورد استفاده قرار گرفت؛ در این‌خصوص برای شناسایی برخی میدان‌های مین که به دلیل تغییرات جوی جابه‌جا شده و مین‌ها در عمق بیشتری قرار گرفته بودند، ابتکاری از سوی سپاه صورت گرفت و آن اینکه پاکت بیل مکانیکی‌ها را برعکس کردند و داخل آن را هم شبکه‌ای گذاشتند.
در این شیوه، خاکی که توسط بیل مکانیکی برداشته می‌شود در منطقه‌ای دیگر با باز شدن درب پشت پاکت بیل مکانیکی خارج می‌شود و در این فرآیند چنانچه مینی وجود داشته باشد، داخل پاکت بیل مکانیکی باقی می‌ماند و تخریب چی که در منطقه حضور دارد، نسبت به جابه‌جایی و خنثی‌سازی آن اقدام می‌کند.
انتهای پیام/ 231
