به گزارش گروه سایر رسانه‌های دفاع‌پرس، مناسبات جهانی با سرعت بالایی در حال تغییر است. مجموعه حوادثی که در چهار گوشه جهان در حال رخ دادن است نشان از جابه‌جایی‌های جدی در تقسیم قدرت جهانی و به تبع آن بی‌اعتبار شدن گزاره‌هایی دارد که سال‌ها به عنوان حقایق تخلف‌ناپذیر مورد تاکید قرار می‌گرفتند.
شاید مسیر آینده جهان را نتوان با قطعیت پیش‌بینی کرد، اما می‌توان بر تغییر مناسبات پساجنگ سردی جهان تاکید داشت. در این میان جمهوری اسلامی ایران نیز به عنوان یکی از اهرم‌های اصلی قدرت در غرب آسیا می‌تواند به عنوان بازیگری کلیدی در روند تحولات، جایگاه خود را بیش از پیش ترمیم کرده و ارتقا دهد. برخلاف روایتی که جریان غرب‌گرا در سال‌های اخیر بار‌ها بر آن تاکید داشته است، تهران بدون توافق با واشنگتن هم توانسته مناسبات جدیدی را میان خود و همسایگانش تعریف کند. فارغ از اینکه مسیر توافق شکل گرفته در چین تا کجا می‌تواند منشأ اثر باشد، اصل این توافق نشان از بی‌اعتباری کلیشه‌های ذهنی غرب‌گرایان در توصیف جهان پیرامونی دارد. اصلاح‌طلبان و غرب‌گرایان در حالی با استناد به نقشه موهوم «ناتوی عربی» و استناد به «توافق آبراهام» مدعی بودند عدم پذیرش زیاده‌خواهی‌های آمریکا از سوی ایران باعث انزوای کشورمان در منطقه خواهد شد که حالا بدون توافق با آمریکا نیز از «ناتوی عربی» حتی شبحی نمانده و رژیم صهیونیستی موقعیت خود را متزلزل‌تر از هر زمان دیگری می‌بیند.
تیرماه سال گذشته بود که گزارشی با عنوان «مشت پوچ ناتوی عربی» به بررسی زوایا و احتمالات این ایده صهیونیستی پرداخته و نوشته شده بود. «با تمام موانع و چالش‌هایی که بر سر طرح‌های ضد ایرانی وجود دارد و شکل‌گیری کارآمد آن را به غیرممکن نزدیک کرده، تلاش دائمی ایران به منظور آشکار‌سازی هرچه بیشتر ۲ نکته لازم است: امنیت منطقه جز با همگرایی تمام کشورهای منطقه میسر نخواهد شد و نکته مهم‌تر اینکه رژیمی که موجودیتش از تنش‌آفرینی در منطقه ارتزاق می‌کند، صلاحیت زعامت سازوکار امنیتی در منطقه را ندارد. این امر در ۳ بخش سیاسی، اقتصادی و امنیتی می‌تواند دنبال شود. بخش سیاسی دنبال کردن ایده‌ای است که طی یک سال گذشته تحت عنوان سیاست همسایگی در جریان بوده است که شاید یکی از نتایج آن رشد ۹۶ درصدی صادرات ایران به کشورهای همسایه طی ۸ ماه نخست دولت سیزدهم است.
مورد دیگر تمرکز بر دیپلماسی راه‌ها و فعال‌سازی ظرفیت‌های ترانزینی است که برای ایران ابزار خنثی‌سازی مهمی در برابر هر برنامه‌ای است که به دنبال انزوای سیاسی - اقتصادی ایران در منطقه است که حتی در شرایط تحریمی هم کارایی خود را دارد و مورد آخر، مقابله‌به‌مثل با رژیم اشغالگر صهیونیستی و کشاندن قلمرو تنش به درون مرز‌های اشغالی است. فعالیت‌های اخیر محور مقاومت همزمان با تکاپو‌های منطقه‌ای، می‌تواند در همین راستا باشد».
با این اوصاف مجموعه تحولات منطقه در یک سال گذشته همگان را به این اجماع نظر رساند که ائتلاف علیه ایران (حتی بدون توافق با آمریکا) باعث شکست دسته‌جمعی مؤتلفانش خواهد شد؛ مساله‌ای که به موازات شکست ایده «ناتوی عربی» در روند عادی‌سازی روابط دولت‌های عربی با رژیم صهیونیستی نیز هویدا شد تا جایی که یائیر لاپید، نخست‌وزیر پیشین رژیم صهیونیستی در واکنش به توافق ایران و عربستان برای از سرگیری روابط تاکید کرد این توافق شکستی تمام‌عیار برای رژیم صهیونیستی است. وی گفت با این توافق دیوار دفاعی منطقه‌ای که علیه ایران ساختیم ویران شد. بر مبنای این مباحث، تغییر مناسبات دولت‌های عربی با ایران را می‌توان شاهد مثالی دیگر بر ورود به عصری جدید از واقعیت‌های منطقه‌ای و جهانی دانست.
منبع: وطن امروز
انتهای پیام/ ۱۳۴
